കറുത്ത ഭിത്തിയ്ക്കപ്പുറം നിഴൽ പോലെ മറഞ്ഞു നിന്ന മരണമുഖത്തു നിന്ന് എന്നെ അടർത്തിയെടുത്ത ആ മനുഷ്യസ്നേഹി ആരായിരിക്കും?… അത് പുരുഷ വീരസ്യം സടകുടഞ്ഞ ധീരനായ ഒരാണായിരിക്കുമോ?… അതോ സ്ത്രീത്വത്തിന്‍റെ മഹനീയത വിളിച്ചോതുന്ന ഒരു പെണ്ണോ?…
“മിസ്സിസ് മീരാ നാരായണൻ… ഹൗ ഡു യു ഫീൽ നൗ? ആർ യു ഓകെ?…” ഡോക്ടർ തട്ടിവിളിച്ചപ്പോൾ ഏതോ അന്യലോകത്തു നിന്നു ഭൂമിയിലേയ്ക്കെന്ന പോലെ ഞാൻ കണ്മിഴിച്ചു നോക്കി. ബോധ തലങ്ങളുടെ ഒരു നേരിയ മറ അപ്പോഴും എന്നെ ചൂഴ്ന്നു നിന്നു.
“എവിടെ? ആ ആളെവിടെ ഡോക്ടർ?… ആ ആളെ എനിക്കു കാണിച്ചു തരൂ ഡോക്ടർ!…” അബോധാവസ്‌ഥയുടെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്നെന്നപോലെ ഞാൻ അസ്പഷ്ടമായി ഉച്ചരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
“പ്രൊഫസർ, മീര നിങ്ങൾക്കു കിഡ്നി ദാനമായി നൽകിയ ആളെയാണോ നിങ്ങൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്?…. ആ ആളെ നിങ്ങൾക്ക് ഒരിക്കലും കാണാനാവുകയില്ല. കാരണം അയാളൊരിക്കലും നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ വരാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല…”
“അങ്ങനെ പറയരുതു ഡോക്ടർ… എനിക്കയാളെ കണ്ടേ തീരൂ… എനിക്കീ ജീവിതം ദാനമായി നൽകി മറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ പുണ്യത്മാവ് ആരാണു ഡോക്ടർ?… ഒരു പ്രാവശ്യം… ഒരൊറ്റ പ്രാവശ്യം എനിക്കായാളെ കാണിച്ചു തരൂ ഡോക്ടർ…”
ഞാൻ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെ വാശി പിടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
“സോറി മാഡം. ഞാനയാൾക്കു വാക്കു കൊടുത്തു കഴിഞ്ഞു. ഞാനൊരിക്കലും അയാളെ വെളിപ്പെടുത്തുകയില്ലെന്ന്…” അതും പറഞ്ഞ് ഡോക്ടർ ഹേമാംബിക നടന്നകന്നപ്പോൾ എനിക്ക് ഉറക്കെ കരയാനാണ് തോന്നിയത്. ഈ വലിയ ലോകത്ത് ഞാനിതാ വീണ്ടും ഒറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. കരുണയുടെ ഒരു പുൽനാമ്പു പോലും പൊട്ടിമുളയ്ക്കാത്ത ഈ വരണ്ട ഭൂമിയിൽ ഞാനേകയായി അലഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നാളെത്രയായി.
കഴിഞ്ഞ എട്ടു വർഷങ്ങൾ…
നരേട്ടൻ എന്നോടു യാത്ര പറഞ്ഞു പോയിട്ട് എട്ടു വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു.
ഒഴിഞ്ഞ കിളിക്കൂടു പോലെയായിത്തീർന്ന ഈ ജീവിത വൃക്ഷത്തിന്‍റെ ശാഖയിൽ ഒറ്റയ്ക്കു ചിറകടിച്ച് ഇനിയും എത്രനാൾ?
അകലെക്കാണുന്ന വെള്ളമേഘക്കീറുകൾക്കപ്പുറത്തേയ്ക്ക് പറന്നുയരാൻ എന്‍റെ ആത്മാവ് വെമ്പൽ കൊള്ളുന്നു. അവിടെ എന്നെക്കാത്ത് നരേട്ടൻ നില്പുണ്ടാവുമോ? അതോ വഞ്ചനയുടെ മുഖം മൂടിയണിഞ്ഞവളെന്നു പറഞ്ഞ് എന്നെ അകലേയ്ക്കു തള്ളി നീക്കുമോ?…
മുപ്പതു വർഷം നീണ്ട ദാമ്പത്യ ജീവിതത്തിനിടയിൽ എപ്പോഴാണ് ഞാൻ വഞ്ചനയുടെ മുഖം മൂടി അഴിച്ചു നീക്കിയിട്ടുള്ളത്?
ഭൂതകാലത്തിന്‍റെ കറുത്ത ഏടുകളിൽ ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും നിന്ന ഏതോ രൂപം എപ്പോഴൊക്കെയോ എന്‍റെ മനസ്സിനെ കുത്തി നോവിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നില്ലെ?… ജീവിതം വഴി മുട്ടിയെന്ന് തോന്നിയ സന്ദർഭങ്ങളിലെല്ലാം മനസ്സിനുള്ളിലിരുന്ന് ആരോ മന്ത്രിച്ചു.
“ഇല്ല… നിനക്കു ഞാനുണ്ട്!” നിഴൽ പോലെ പിന്തുടർന്ന ആ ശബ്ദം!.
പുതുമഴയിൽ ഭൂമിയുടെ ഗർഭഗൃഹത്തിൽ മുളപൊട്ടിയ ആദ്യാനുരണനം പോലെ കേട്ടു മറന്ന ഏതോ ഗാനം പോലെ ആ ശബ്ദം.
ഭൂതകാലത്തിന്‍റെ പിൻവിളിയിൽ മലർക്കെതുറന്ന എന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ ജാലക വാതിലിനരികിലെത്തി അയാൾ നിന്നു. ഫഹദ് മുഹമ്മദ്.
കേരളത്തിലെ ആ പ്രസിദ്ധമായ കലാലയത്തിലെ കെമിസ്ട്രി ലക്ചറർ. എന്‍റെ ഭൂതകാല ജീവിതത്തിലെ ദുരന്ത നായകൻ.
ഒരിക്കൽ വിവാഹത്തിന്‍റെ പടിവാതിൽക്കലോളമെത്തി അകന്നു പോയ രണ്ടു ജന്മങ്ങൾ. അല്ലെങ്കിൽ നിയമ സാധുതയില്ലാത്ത കള്ളക്കല്യാണത്തിലൂടെ ചേർത്തു വയ്ക്കപ്പെട്ട രണ്ടുപേർ. മറ്റുള്ളവരാൽ പറിച്ചെറിയപ്പെട്ടപ്പോഴും ഒട്ടിച്ചേർന്ന ഇരു ഹൃദയങ്ങളുമായി അകന്നു പോകാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവർ. അലംഘനീയമായ വിധിയെ പിന്തുടരുമ്പോഴും ഞങ്ങൾ അഞ്ചു വർഷക്കാലം പ്രേമിച്ചു നടന്ന സുഭാഷ് പാർക്കിലെ പൂമരത്തണൽ എല്ലാറ്റിനും സാക്ഷിയായി നിശബ്ദം തേങ്ങി നിന്നു.
വിവാഹത്തോളമെത്തി രജിസ്റ്റർ ഓഫീസിന്‍റെ അവധി പ്രമാണിച്ച് മാറ്റിവയ്ക്കപ്പെട്ട ആ രജിസ്ട്രേഷൻ പിന്നീടൊരിയ്ക്കലും നടന്നില്ല. എങ്കിലും മാറി വന്ന ഋതു സംക്രമണത്തിനനുസരിച്ച് ജീവിതം ഗതിമാറ്റപ്പെട്ടപ്പോഴും മറ്റൊരാളുമായി ജീവിതം പങ്കുവയ്ക്കപ്പെട്ടപ്പോഴും എല്ലാം മറന്ന് ജീവിച്ച എന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ കോണിൽ ആ നാളുകളും അതിലെ ദുരന്തനായകനും നിത്യഹരിതാഭമായി പൂത്തുലഞ്ഞു നിന്നു. ഒരിക്കലും ഒളിമങ്ങാത്ത നാളം പോലെ ആ കെടാവിളക്ക് മനസ്സിന്‍റെ ഏതോ കോണിൽ കത്തി നിന്നു.
എന്നാണ് ഫഹദ് സാറിനെ ഞാൻ ആദ്യമായി കണ്ടുമുട്ടുന്നത്?… പൂത്തു നിൽക്കുന്ന ചുവന്ന വാകമരച്ചുവട്ടിൽ കളിചിരികൾ കോർത്തു വച്ച് ആർത്തുല്ലസിക്കുന്ന താനുൾപ്പെടെ ഏതാനും വിദ്യാർത്ഥികൾ ഹൃദ്മണ്ഡലത്തിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു. ലോകത്തിലെ എല്ലാ ആനന്ദവും ആ മരച്ചുവട്ടിൽ സന്നിവേശിച്ചിരിക്കുകയാണെന്നു തോന്നും ഞങ്ങളുടെ ആനന്ദം കണ്ടാൽ… നിരർത്ഥകമായ ഞങ്ങളുടെ കളിചിരികളിൽ നിഷ്ക്കളങ്കമായ കൗമാരത്തിന്‍റെ കുതൂഹലങ്ങൾ നിറഞ്ഞു നിന്നു. അല്ലെങ്കിൽ ജീവിതത്തിന്‍റെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ കാലഘട്ടം കൗമാരമാണല്ലോ കളങ്കമറ്റ സൗഹൃദത്തിന്‍റെ നിറചാർത്തുകൾ വാരിയണിഞ്ഞ് ആഹ്ലാദത്തിന്‍റെ മാലപ്പടക്കങ്ങൾ പൊട്ടിച്ചിതറുന്ന കൗമാരം.
മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും നിറമുള്ള കാലഘട്ടം. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആ കാലഘട്ടം ആഘോഷപൂരിതമാക്കുന്ന ഒരു വിദ്യാർത്ഥി സമൂഹമാണ് ആ മരച്ചുവട്ടിൽ സമ്മേളിച്ചിരിക്കുന്നത്. പെട്ടെന്നാണ് മുന്നിലുള്ള വെളുത്ത കോൺക്രീറ്റ് ബിൽഡിംഗിന്‍റെ പടവുകളിറങ്ങി വരുന്ന സുമുഖനായ ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ ഞങ്ങൾ കണ്ടത്.
“അല്ലാ നമ്മുടെ പ്രോംനസീറല്ലെ ആ വരുന്നത്…” ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും തമാശകൾ പൊട്ടിക്കുന്ന അരുൺ എന്ന വിദ്യാർത്ഥിയാണ് അതു പറഞ്ഞത്.
“പ്രേംനസീറോ… ശരിയാണല്ലോ… ഇദ്ദേഹം പ്രേംനസീറിനെക്കാൾ സുന്ദരനാണല്ലോ. പക്ഷേ പ്രേംനസീറിന്‍റെ അതേ ഭാവചലനങ്ങൾ…” ഏതോ സ്വപ്ന ലോകത്തിലെന്നപ്പോലെ അതിവിശയം വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ഞാൻ മെല്ലെ പറഞ്ഞു.
“മീര മാധവ്” എന്ന നീളൻ മിഴിയും, നീണ്ടിടതൂർന്ന മുടിയിഴകളുമുള്ള അതിസുന്ദരിയായ പെൺകുട്ടിയായിരുന്നു ഞാൻ അന്ന്. എന്‍റെ സംസാരത്തിലും ചലനത്തിലുമെല്ലാം ഒരു വല്ലാത്ത വശ്യത തുടിച്ചു നിന്നു. ഞാൻ ആ കോളേജിൽ ഒന്നാം വർഷം ഡിഗ്രിയ്ക്കാണ് പഠിക്കുന്നത്. കോളേജിലെ ഏറ്റവും സ്മാർട്ടായ പെൺകുട്ടികളിലൊരുവൾ.
“ങാ… പക്ഷേ ഇത് സിനിമാ ആക്ടർ പ്രേംനസീറല്ല. സാക്ഷാൽ രസതന്ത്രം എന്ന വിഷംയ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഫഹദ് മുഹമ്മദ് സർ. പുതിയ ലക്ചർ ആണ്. ങാ… മീര സുഖമില്ലാതെ രണ്ടു ദിവസം ലീവിലായിരുന്നല്ലോ. അതാണ് കാണാതിരുന്നത്.” ആനന്ദ് എന്ന വിദ്യാർത്ഥി തുടർന്നുള്ള വിവരണം നൽകി. പെൺകുട്ടികൾ അടക്കം എല്ലാവരുടേയും കണ്ണുകൾ ആ സുമുഖനായ ചെറുപ്പക്കാരനിലായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ തീക്ഷ്ണമായ നോട്ടം ആ മരച്ചുവട്ടിലേയ്ക്ക് പാഞ്ഞു ചെന്നു. വിദ്യാർത്ഥികൾ അറിയാതെ ഒരു ചൂളൽ അവരിൽ പടർന്നു കയറി.
എന്നാൽ തനിക്കു മാത്രം വലിയ കൂസലൊന്നും തോന്നിയില്ല. പകരം ദൂരക്കാഴ്ചയിൽ ത്തന്നെ ഒരു വല്ലാത്ത അടുപ്പം എനിക്കു ഫീൽ ചെയ്‌തു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പ്രേംനസീറിനെപ്പോലെ അതിസുന്ദരനായ ഈ ചെറുപ്പക്കാരനിൽ പെണ്ണുങ്ങളെ ആകർഷിക്കുന്ന ഏതോ വ്യക്‌തിവൈശിഷ്ട്യം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതായി എനിക്കു തോന്നി.
അയാൾ അടുത്തുവരാനായി ഞാൻ കാത്തു നിന്നു. എന്നാൽ കൂടെ നിന്ന മിക്കവരുടേയും മുഖം വിവർണ്ണമായിരുന്നു.
“സാർ കേട്ടുവെന്നു തോന്നുന്നു. ഇങ്ങോട്ടു ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്.” നിമിഷ എന്ന ബോബ് മുടിക്കാരിയാണ് അത് പറഞ്ഞത്. ഞങ്ങളെല്ലാം നിശബ്ദരായി ഒന്നുമറിയാത്തതുപോലെ നിന്നു. അദ്ദേഹം നടന്നു വന്ന് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി ചോദിച്ചു.
“എന്താ എല്ലാവരും ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത്? ക്ലാസ്സിൽ കയറുന്നില്ലെ?”
“ക്ലാസ്സിൽ കയറാം സാർ… ഇപ്പോൾ ക്ലാസ്സിലിരുന്നാൽ നല്ല ചൂടാണ് സാർ. ക്ലാസ്സിൽ ഇരുന്നാൽ ഉറക്കം വരും. അതുകൊണ്ട് ഞങ്ങളെല്ലാവരും പുറത്തു നിന്ന് അൽപം കാറ്റുകൊള്ളാമെന്ന് കരുതി സർ…” ഞാൻ എന്‍റെ സ്മാർട്ട്നെസ്സ് വെളിവാക്കി കൊണ്ട് അൽപം പരിഭ്രമത്തിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തി. അതുകേട്ട് മറ്റു കുട്ടികളിൽ ചിരി ഉണർന്നുവെങ്കിലും അവർ അത് കടിച്ചു പിടിച്ചു നിന്നു. അതുകേട്ട് കൃത്രിമമായി വരുത്തിയ ഗൗരവത്തിൽ എല്ലാവരേയും തറപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കി ഫഹദ് മുഹമ്മദ് പറഞ്ഞു.
“ഉം… എല്ലാവരും ക്ലാസ്സിലേയ്ക്കു പൊയ്ക്കോളൂ. ഇവിടെ നിന്ന് വെറുതെ സമയം കളയണ്ട.” അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആജ്ഞയനുസരിച്ച് ക്ലാസ്സിലേയ്ക്കു പോകുമ്പോൾ ഞങ്ങളെല്ലാം മനസ്സിലോർത്തത് ആ അറുബോറൻ ഫിസിക്സ് മാഷുടെ ക്ലാസ്സിനെക്കുറിച്ചാണ്.
ആ ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും എങ്ങിനെയാണ് തല ഊരേണ്ടതെന്ന് തലപുകച്ചാണ് ഞങ്ങൾ ഓരോരുത്തരും വീട്ടിൽ നിന്നുമിറങ്ങുന്നതുതന്നെ. അതുപക്ഷെ ഫഹദ് മുഹമ്മദ് സാറിനോട് പറയുമ്പോൾ ആവുകയില്ലല്ലോ! ഒടുവിൽ നിവൃത്തിയില്ലാതെ ഫിസിക്സ് ക്ലാസ്സ് അറ്റൻഡു ചെയ്യുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഫഹദ് മുഹമ്മദിനെ ശപിക്കുകയായിരുന്നു.
കോളേജ് വിട്ട് അന്ന് അൽപം നേരത്തേയിറങ്ങി ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേയ്ക്കു നടക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. സാധാരണ കോളേജ് വിട്ടാൽ മറ്റു വിദ്യാർത്ഥികൾക്കൊപ്പം ഞാൻ തമാശ പറഞ്ഞും, കളിച്ചു ചിരിച്ചും കുറേ സമയം കളയാറുണ്ട്. ചിലപ്പോൾ കോളേജ് കോർട്ടിൽ ബാഡ്മിന്‍റൻ കളിയ്ക്കാൻ മറ്റു കുട്ടികൾക്കൊപ്പം നിൽക്കും. എന്നാലിന്ന് അമ്മയോടൊപ്പം ഷോപ്പിംഗിന് പോകേണ്ടതു കൊണ്ട് ഞാൻ നേരത്തെയിറങ്ങിയാതാണ്. രാവിലെ കോളേജിലേയ്ക്കു പുറപ്പെടുമ്പോൾ അമ്മ ഓർമ്മിപ്പിച്ചിരുന്നതാണ്.
“മീരാ, നീ ഇന്ന് നേരത്തെ എത്തണം. നാളെ അച്‌ഛന്‍റെ ബർത്ത് ഡേയാണ്. ഒരു നല്ല ബർത്ത് ഡേ ഗിഫ്റ്റ് വാങ്ങണം. നീ കൂടി വന്നിട്ടു വേണം ടെക്സ്റ്റൈൽ ഷോപ്പിലൊന്നു പോകാൻ…”
അച്‌ഛന്‍റെ എല്ലാ ജന്മദിനങ്ങൾക്കും എന്തെങ്കിലുമൊരു സർപ്രൈസ് ഗിഫ്റ്റ് അമ്മയുടെ വകയുണ്ടാകും. അതു മിക്കവാറും അച്‌ഛനിഷ്ടപ്പെട്ട കളറിലുള്ള എന്തെങ്കിലുമാകും. ഇത്തവണ അമ്മ ഷർട്ടാണ് പ്ലാൻ ചെയ്‌തിരിക്കുന്നതെന്നു തോന്നുന്നു. ഏതായാലും നേരത്തെ എത്തിയില്ലെങ്കിൽ അമ്മയുടെ വക പരിഭവവും ശകാരവും മുഴുവൻ കേൾക്കേണ്ടി വരും. തന്‍റെ ഇളയവരായ മഞ്ജു പ്രീഡിഗ്രിയിക്കും, മായ പത്തിലുമാണ് പഠിക്കുന്നതെന്നതിനാൽ അമ്മയ്ക്കവരെ കൂട്ടി പുറത്തിറങ്ങാൻ ആവുമായിരുന്നില്ല. രണ്ടു പേർക്കും പഠിക്കുവാൻ ധാരാളമുണ്ടാകും. മഞ്ജു എൻജിനീയറിങ്ങിനും പോകണമെന്ന നിർബന്ധത്തിലാണ്. മായയാകട്ടെ മെഡിസിനും. എനിക്കു മാത്രം ഇത്തരം ലക്ഷ്യങ്ങൾ ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല എൻജിനീയറിങ്ങും, മെഡിസിനും എന്നു കേൾക്കുന്നതു തന്നെ എനിക്കു വെറുപ്പായിരുന്നു. മറ്റേതെങ്കിലും ഫീൽഡിൽ കഴിവു തെളിയിക്കാനായിരുന്നു എനിക്കു താൽപര്യം. ഞാൻ അറിയാതെ വാച്ചിലേയ്ക്കു നോക്കി. സമയം ഇപ്പോൾ തന്നെ അഞ്ചു മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇനിയും ബസ് കിട്ടി വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ അരമണിക്കൂർ കഴിയും. അമ്മയുടെ വക ശകാരമോർത്തപ്പോൾ അവൾ കാലുകൾ വലിച്ചു വച്ചു നടന്നു.
“അല്ല… ഇന്നു നല്ല സ്പീഡിലാണല്ലോ മീര നടത്തം. അതും ഒറ്റയ്ക്ക്? എന്തുപറ്റി? സാധാരണ ഏതെങ്കിലും ഫ്രണ്ട്സിനൊപ്പം കളിച്ചു ചിരിച്ചാണല്ലോ താൻ വരാറ്? ഇന്നെന്താ നിമിഷയും ആനന്ദുമൊന്നും തന്‍റെ കൂടെ വരാത്തത്?
ബോട്ടണി തേർഡ് ഇയറിലെ നിരഞ്ജൻ ആയിരുന്നു അത്. അവന് എന്‍റെ മേൽ ഒരു നോട്ടമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അവന്‍റെ സ്നേഹം സ്ഥുരിക്കുന്ന നോട്ടങ്ങളെ ഞാൻ അവഗണിക്കുകയായിരുന്നു പതിവ്. ഒപ്പം പഠിക്കുന്നവരുമായിട്ടുള്ള ഒരു പ്രേമബന്ധം എനിക്ക് സങ്കല്പിക്കുവാൻ പോലുമാകുമായിരുന്നില്ല. ഭർത്താവെന്നാൽ അഞ്ചു വയസ്സെങ്കിലും മൂത്തതായിരിക്കണം. അതാണ് അന്ന് എന്‍റെ പക്ഷം. കോളേജിൽ ഒപ്പം പഠിക്കുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളെ ഞാൻ സഹോദരങ്ങളെ പോലെയാണ് കണ്ടിരുന്നത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ നിരഞ്ജന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് ഞാൻ ഉത്തരം പറയാതെ വെറുതെ പുച്ഛത്തിൽ ചിരിച്ചു കളഞ്ഞു. അതുകണ്ട് നിരഞ്ജൻ വല്ലായ്മയോടെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. ഞാൻ അവനെ അവഗണിക്കുന്നതാണെന്ന് അവന് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തിയ ഉടനെ ബസ്സ് വന്നു നിന്നു. ഞാൻ അതിൽ കേറുവാൻ തുനിഞ്ഞ ഉടനെ ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ എന്നെ പൊതിഞ്ഞു കൊണ്ട് ബസ്സിൽക്കേറുവാനായി വന്നെത്തി. ആളുകൾക്കിടയിലൂടെ തിക്കിത്തിരക്കി ഞാൻ എങ്ങിനെയെങ്കിലും ബസ്സിനുള്ളിൽ കയറിപ്പറ്റി. അപ്പോൾ എന്‍റെ നീണ്ട മുടിയിഴകൾ ഒരു മദ്ധ്യവയസ്കയുടെ കൈയ്യിലുടക്കി. അവർ ആ മുടിയിഴകൾ കുടഞ്ഞു കളഞ്ഞു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“മുടി ഒന്നൊതുക്കി കെട്ടിയിട്ടു വേണ്ടേ മോളെ ബസ്സിൽ കയറാൻ. ഇത്ര നീളമുള്ള മുടിയായതു കൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ചും…”
അപ്പോൾ ബസ്സിലുള്ള പലരും എന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്ര സൗന്ദര്യമുള്ള പെൺകുട്ടികൾ ഈ നാട്ടിലുണ്ടോ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ. എനിക്കൽപം ജാള്യതയും, ഒപ്പം അഭിമാനവും തോന്നി, സ്വന്തം സൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ചോർത്ത്. അപ്പോൾ അമ്മയുടെ വാക്കുകളോർത്തു.
“മീരാ, നിയീ മുടിയിങ്ങനെ വെറുതെ അഴിച്ചിട്ടാൽ മുഴുവൻ കൊഴിഞ്ഞു പോവുകയേ ഉള്ളൂ. നിനക്കത് നല്ലതു പോലെ കെട്ടിവച്ചു നടന്നു കൂടെ കുട്ടീ…”
അപ്പോൾ ഞാൻ ഓർക്കാറുണ്ടായിരുന്നത് കോളേജിലെ മറ്റു കുട്ടികളുടെ അസൂയ കലർന്ന നോട്ടത്തെ എനിക്കപ്പോൾ കാണാനാവുകയില്ലല്ലോ എന്നാണ്. “കോളേജ് ബ്യൂട്ടി” എന്നാണ് ഞാനിപ്പോൾ അറിയപ്പെടുന്നത്. ആ സൗന്ദര്യത്തിന് എന്തെങ്കിലും ഭംഗം വരുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുവാൻ ഞാനന്ന് ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല.
ഭൂതകാലത്തിലെ വർണ്ണക്കുടകൾ നീർത്തിയ പൂരപ്പറമ്പിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങിയപ്പോൾ അറിയാതെ എന്‍റെ ചുണ്ടുകളിൽ ചിരി പടർന്നു. അന്നത്തെ ആ സൗന്ദര്യ റാണിയുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്‌ഥയോർക്കുമ്പോൾ എങ്ങിനെ ചിരിക്കാതിരിക്കും. മുടി കൊഴിഞ്ഞ്, ജരാനരകൾ ബാധിച്ച് ദീനക്കിടക്കയിൽ കഴിയുന്ന ഞാനിന്ന് ആരുടേയും പരിഹാസ പാത്രമാകുവാൻ പോരും വിധം വിരൂപയായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു. അന്നത്തെ ഓജസ്സു തുടിച്ചു നിന്ന നീണ്ടു മിഴിയിണകൾ ഇന്ന് ചൈതന്യം വറ്റിവരണ്ടുണങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു.
ഫഹദ് സാറിന്‍റെ നീണ്ട വിരലുകൾ തഴുകിയിരുന്ന മുഖമാകട്ടെ വിളറി വെളുത്ത് രക്‌തപ്രസാദം നഷ്ടപ്പെട്ടവനായി ത്തീർന്നിരിക്കുന്നു. എന്നിട്ടു ഒരിക്കൽ കൂടി ആ വർണ്ണ പ്രപഞ്ചത്തിലേയ്ക്ക് ഊളിയിട്ടിറങ്ങുവാൻ ഞാനറിയാതെ കൊതിച്ചു പോയി. ഭൂതകാലത്തിലെ വർണ്ണപ്പൊട്ടുകൾ മിന്നിത്തിളങ്ങിയ പഴയകാലം, മെല്ലെ മെല്ലെ മനസ്സിലേയ്ക്കരിച്ചെത്തി.
അന്ന് ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ അമ്മ എന്നെക്കാത്ത സിറ്റൗട്ടിൽ തന്നെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. അമ്മ കുളിച്ചൊരുങ്ങി നല്ല ഡ്രസ്സ് ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അമ്മയ്ക്കിഷ്ടപ്പെട്ട ആ നീല കളർ സാരിയിൽ അമ്മയുടെ സൗന്ദര്യം ഇരട്ടിച്ചതായി എനിക്കു തോന്നി. എന്നെക്കണ്ട് ശുണ്ഠിയോടെ മുഖം തിരിച്ച അമ്മയെ അനുനയിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“അമ്മ ഇന്ന് കൂടുതൽ സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നു. ഈ നീല കളർ സാരിയിൽ അമ്മയെക്കണ്ടാൽ ഒരു ബ്യൂട്ടിക്യൂൻ പോലെയുണ്ട്.
എന്‍റെ വാക്കുകൾ അമ്മയിൽ ഉചിത ഫലം ഉളവാക്കിയെന്നു തോന്നി. അമ്മ അൽപം സ്നേഹത്തോടെ എന്‍റെ പുറത്തു തട്ടി പറഞ്ഞു.
“നീ പോയി കുളിച്ച് ഡ്രസ് മാറി വാ… ഞാൻ ഡ്രൈവറോട് വണ്ടിയെടുക്കാൻ പറയാം.”
അച്‌ഛൻ മാധവമോനോൻ പ്രശസ്ത ക്രിമിനൽ ലോയറായതു കൊണ്ടു തന്നെ വീട്ടിൽ അച്‌ഛന്‍റെ ആവശ്യത്തിന് ഒരു ബെൻസ് കാറുണ്ട്. പിന്നെ ഒരു അംബാസിഡറും അമ്മ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും വല്ലപ്പോഴും മാത്രമേ വണ്ടിയെടുത്തിരുന്നുള്ളൂ. ഒരിക്കൽ ഒരു ആക്സിഡൻറ് ഉണ്ടായതാണ് അതിനു കാരണം പതിനെട്ടു വയസ്സു തികഞ്ഞതിനാൽ ഞാനും ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ് എടുത്തിരുന്നു. പക്ഷേ അമ്മയാകട്ടെ എന്നെ വണ്ടിയെടുക്കാൻ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല.
“ഒന്നു രണ്ടു കൊല്ലം കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ടു മതി നീ വണ്ടിയോടിക്കൽ” എന്നാണ് അമ്മ പറയാറുള്ളത്.
വേഗം കുളിച്ചൊരുങ്ങി ടെക്സ്റ്റൈൽ ഷോപ്പിലേയ്ക്കു പുറപ്പെടുവാൻ തയ്യാറായി നിന്നപ്പോൾ മായ ഓടി വന്നറിയിച്ചു. “എനിക്ക് ഒരു മഞ്ഞ പട്ടു പാവാട വേണമമ്മേ…” അവൾക്ക് ഓണത്തിന് ഉടുക്കുവാൻ വേണ്ടിയാണത്രെ.
“ഏതായാലും എല്ലാവർക്കും എടുത്തേയ്ക്കാം, ഓണം അടുത്തുവരുകയാണല്ലോ…” അമ്മ എന്നോടു പറഞ്ഞു. പിന്നീട് അംബാസിഡറിൽ കയറി പട്ടണത്തിലേയ്ക്കു പുറപ്പെടുമ്പോൾ അമ്മ ഡ്രൈവറോടു പറഞ്ഞു. “വേഗം വണ്ടി വിട്ടോളൂ… സമയം ആറുമണിയായെന്നു തോന്നുന്നു…”
“അതിനെന്താ മാഡം… നമുക്ക് നല്ല സ്പീഡിൽ പോകാം. ഒരു അരമണിക്കൂറിനുള്ളിൽ നമ്മളാ ടെക്സ്റ്റൈൽ ഷോപ്പിലെത്തും.” ആവശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ സ്പീഡ് എടുത്ത് ശീലമുള്ള ഡ്രൈവർ വണ്ടി പൂർവ്വാധികം സ്പീഡിൽ വിട്ടു.
ഏകദേശം പത്തു മിനിട്ട് കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ ഉരസി വണ്ടി നിന്നു. ഞാനും അമ്മയും ഭയപ്പെട്ടതു പോലെ ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ ഇറങ്ങി വന്നു ചീത്ത വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“എന്താടോ തനിയ്ക്കു കണ്ണില്ലേ… ഇങ്ങിനെയാണോ വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത്. ഞാനിപ്പം വണ്ടിയിടിച്ച് ചാകുമായിരുന്നല്ലോ…” ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ അലറി. ആളുകൾ ഓടിക്കൂടുന്നതു കണ്ട് സംഗതി ഗുലുമാലാണെന്ന് മനസ്സിലായി.
“വലിയ ആളുകൾക്ക് എന്തുമാകാമല്ലോ. ഞങ്ങളെപ്പോലുള്ള പാവങ്ങൾക്ക് എന്തുപറ്റിയാലും നിങ്ങൾക്കൊന്നുമില്ലല്ലോ” അതും പറഞ്ഞ് ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ ബഹളം വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. കുറേ ആളുകൾ ഓട്ടോ ഡ്രൈവറുടെ പക്ഷം ചേർന്നു.
പെട്ടെന്ന് അതുവഴി കടന്നു പോയ ഫഹദ് മുഹമ്മദ് സാർ, കാർ നിർത്തി ഇറങ്ങി വന്നു. കാറിനുള്ളിൽ ഭയന്നിരുന്ന എന്നെക്കണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന് മനസ്സിലായി.
“കുട്ടി ഞങ്ങളുടെ കോളേജിൽ ഫസ്റ്റ് ഇയർ ഡിഗ്രിയ്ക്കു പഠിക്കുന്ന കുട്ടിയല്ലേ? എന്താണ് പറ്റിത്?”
ഞാൻ സംഭവം വിവരിച്ചപ്പോൾ സാർ പറഞ്ഞു.
“ഇത്രേയുള്ളോ… ഇത് ഞാൻ ഒത്തു തീർപ്പാക്കാം.”
അദ്ദേഹം ഏതാനും നോട്ടുകൾ ഓട്ടോ ഡ്രൈവറുടെ കൈകളിലേയ്ക്ക് നൽകി എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇനി നിങ്ങൾ പ്രശ്നം ഒന്നും ഉണ്ടാക്കരുത്. അല്ലെങ്കിലും സ്ത്രീകൾ മാത്രമാണ് ഈ വണ്ടിയിൽ ഉള്ളത്. നിങ്ങൾ പ്രശ്നം ഒന്നും ഉണ്ടാക്കാതെ ഒഴിഞ്ഞു പോകണം.”
പണം കൈയ്യിൽ കിട്ടിയപ്പോൾ ഓട്ടോ ഡ്രൈവർക്കു സന്തോഷമായി. അയാൾ വാക്കു തർക്കം നിർത്തിപ്പറഞ്ഞു.
“അല്ലെങ്കിലും എനിക്കും വണ്ടിക്കും ഒന്നും പറ്റാത്തതു കൊണ്ട് പരാതിയില്ല സാറെ…” അയാൾ വണ്ടിയിൽ കയറി ഓടിച്ചു പോയി. ആളുകൾ ഒഴിഞ്ഞു പോയപ്പോൾ സാർ എന്നോടായി പറഞ്ഞു.
“പകലത്തെ സ്മാർട്ട്നെസ്സ് കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ വിചാരിച്ചത് താനൊരു പുലിയാണെന്നാണ്. പക്ഷേ ഇപ്പോഴല്ലെ മനസ്സിലായത് ആളൊരു ആട്ടിൻ കുട്ടിയാണെന്ന്.”
അതുപറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം ഉറക്കെചിരിച്ചു. പിന്നീട് കാറിനുള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന അമ്മയെ നോക്കി തൊഴുതു. എന്നിട്ട് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.
“ഞാൻ ഫഹദ് മുഹമ്മദ് മോൾ ഡിഗ്രിയ്ക്കു പഠിക്കുന്ന കോളേജിലെ രസതന്ത്ര അധ്യാപകനാണ്” അമ്മയും അദ്ദേഹത്തെ തൊഴുതു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“സാർ ഇപ്പോൾ ഇവിടെ വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഞങ്ങളാകെ കുഴപ്പത്തിൽപ്പെട്ടേനെ. നന്ദിയുണ്ട് സാർ…” അമ്മ കൃതജ്ഞതാപൂർവ്വം അറിയിച്ചു.
അതുവരെ ഒന്നും മിണ്ടാനാരാകെ ആകെ ചമ്മിയിരുന്നു ഞാൻ. ഒടുവിൽ പോകാൻ നേരം സാർ ഗൗരവത്തിൽ പറഞ്ഞു.
“ശരി, നാളെ കാണാം. നാളെ ഞാൻ ക്ലാസ്സിൽ പറഞ്ഞോളാം തന്‍റെ വീരസ്യത്തെപ്പറ്റി.” അതുകേട്ട് ഞാനറിയാതെ ഒന്ന് ഞെട്ടി. കൂട്ടുകാർക്കിടയിൽ സ്മാർട്ട് ഗേൾ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന തന്‍റെ അധഃപതനമാകുമോ നാളെ. ഒരു പക്ഷേ ഇനി കൂട്ടുകാർക്കിടയിൽ തലയുയർത്തി നടക്കാൻ എനിക്കാവുകയില്ലെന്നു തോന്നി. മാത്രമല്ല കോളേജ് മുഴുവൻ ഞാൻ മിടുക്കിയെന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്.
മ്യൂസിക്കിനും, ഡാൻസിനും, പ്രസംഗമത്സരത്തിനും, നാടകത്തിനും എന്നു വേണ്ട കോളേജിലെ എല്ലാ പരിപാടികൾക്കും പ്രീഡിഗ്രി മുതൽ ആ കോളേജിൽ പഠിച്ചിരുന്ന ഞാൻ മുൻപന്തിയിൽ തന്നെ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു. ആ എന്നെ ഇദ്ദേഹം മറ്റു കുട്ടികളുടെ മുമ്പിൽ വച്ച് നാണം കെടുത്തുമോ? പെട്ടെന്ന് കാറിൽ നിന്നിറങ്ങിച്ചെന്ന് തൊഴുകൈകളോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു. “ക്ഷമിക്കണം സാർ, രാവിലെ ഒരു രസത്തിന് ഞാനങ്ങനെ പറഞ്ഞതാണ്. ഇനി ഒരിക്കലും ഞാനത് ആവർത്തിക്കുകയില്ല.”
“ശരി… ശരി… ഞാൻ തന്നെ ഒന്നു പരീക്ഷിച്ചതല്ലെ. ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാണെടോ. ഞാൻ ക്ലാസ്സിലൊന്നും പറയാൻ പോകുന്നില്ല. എങ്കിലും തന്നെ എനിക്കിഷ്ടമായി. പ്രത്യേകിച്ച് തന്‍റെ സ്മാർട്ട്നെസ്സ്…” അതും പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം എന്നെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി കാറിൽ യാത്രയായി. അപ്പോൾ മാത്രമാണ് എനിക്ക് ശ്വാസം നേരെ വീണത്.
ആ നിമിഷം മുതൽ ഞാൻ ആവശ്യത്തിൽ കവിഞ്ഞ പക്വതയുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിയായി മാറി എന്നു പറയാം. ടെക്സ്റ്റൈൽ ഷോപ്പിൽ നിന്ന് ഡ്രസ്സുകൾ വാങ്ങി മടങ്ങുമ്പോൾ അന്ന് എന്‍റെ മനസ്സിൽ ഏതോ ആഹ്ലാദം തുടി കൊട്ടിയിരുന്നു. ഏതോ ആകാശതീരത്ത് ഒരു പട്ടം പോലെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന പ്രതീതി… മനസ്സ് ആ യുവ കോമളന്‍റെ വാക്കും, നോക്കും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഹൃദയം രോമാഞ്ച സാഗരത്തിൽ ആറാടുമ്പോൾ മനസ്സിലേയ്ക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വാക്കുകൾ വീണ്ടും വീണ്ടും ഒഴുകിയെത്തി. എനിക്ക് തന്നെ ഇഷ്ടമായി, പ്രത്യേകിച്ച് തന്‍റെ സ്മാർട്ട്നെസ്സ്.
പ്രേമ സംഗീതം പൊഴിച്ചു കൊണ്ട് എവിടെ നിന്നോ ഒരു കിളി പാറി വന്നെത്തി മനസ്സിനുള്ളിൽ കൂടു വച്ചു. ആ കിളിയുടെ സാന്ദ്ര സംഗീതധാരയിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതെയായി ഞാനന്നുറങ്ങി. ഉറക്കത്തിൽ ഞാനാസ്വപ്നം കണ്ടു. “ഞാനും ഫഹദ്സാറും രണ്ടിണക്കിളികളെപ്പോലെ കൈകോർത്തു പിടിച്ച് കോളേജങ്കണത്തിൽ പാറി നടക്കുന്നു. പിറ്റേന്ന് കോളേജിലേയ്ക്ക് നേരത്തെ പുറപ്പെട്ടു. ക്ലാസ്സെടുക്കുമ്പോൾ ഫഹദ് സാറിന്‍റെ കണ്ണുകൾ എന്‍റെ മുഖത്തുതന്നെ തറഞ്ഞു നിന്നു.?അന്ന് കെമിസ്ട്രി ലാബിലും സാറിന്‍റെ സഹായ ഹസ്തമുണ്ടായിരുന്നു. കൂട്ടുകാർ പലരും സാറിന് എന്നോടുള്ള പ്രത്യേകത മനസ്സിലാക്കിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ചുറ്റും കൂടി.
“താനെന്താ മീര വല്ല വശീകരണമന്ത്രവും പ്രയോഗിച്ചോ? ഫഹദ്സാറിന്‍റെ കണ്ണുകൾ തന്‍റെ മുഖത്തു തന്നെയായിരുന്നുവല്ലോ?”
ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ചിരിച്ചു കൊണ്ടു നിന്നപ്പോൾ അവർക്കത്ഭുതമായി.
“എന്താ മീര, താനെപ്പോൾ മുതലാണ് മിണ്ടാപ്പൂച്ചയായത്? ഫഹദ് സാർ വല്ല മാന്ത്രിക വിദ്യയും പ്രയോഗിച്ചോ?…”
അങ്ങിനെ നൂറുനൂറു ചോദ്യങ്ങൾ എനിക്കു ചുറ്റും ഒഴുകി നടന്നു. എന്നാൽ ഒന്നിനും മറുപടി നൽകാതെ ഞാൻ മിണ്ടാതിരുന്നു. പതുക്കെപതുക്കെ എന്നിലും എന്തോ മാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നതായി എനിക്കു തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും ഫഹദ് സാർ മാത്രം. ഫഹദ് സാറിന്‍റെ വാക്കുകൾ ഫഹദ് സാറിന്‍റെ ചലനങ്ങൾ എല്ലാം എന്നെ സ്വാധീനിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അതേത്തുടർന്ന് ഏതോ സ്വപ്നലോകത്തിലെന്നതു പോലെയായിത്തീർന്നു എന്‍റെ ചലനങ്ങൾ. എന്നാൽ കൂട്ടുകാർ മാത്രം എന്നിലെ മാറ്റങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളാനാവാതെ നിന്നു. അവർക്ക് എന്നിലെ ചുണക്കുട്ടിയെയായിരുന്നു ഇഷ്ടം. എപ്പോഴും ഓടിച്ചാടി നടന്ന് കളിതമാശകൾ പറയുന്ന, കോളേജിലെ എല്ലാ ആഘോഷങ്ങൾക്കും മുൻപന്തിയിൽ നിന്നിരുന്ന മീരയെ… ഒരിക്കൽ അവർ കളിയാക്കുകയും ചെയ്‌തു.
“താനെന്താ സിനിമയിലെ ശാലീന സുന്ദരിയായ നായിക ശാരദയെപ്പോലെയാവുകയാണോ?” അടുത്ത സുഹൃത്ത് ആനന്ദ് കളിയാക്കി.
എന്നാൽ അൽപം കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ആ ഉപമ മാറ്റി മറ്റൊന്നാക്കി.
“ഫഹദ്സാർ നസീറും, താൻ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കാമുകി ഷീലുമായി മാറിയെന്നു തോന്നുന്നു.” അന്നൊരിക്കൽ മറ്റൊരു സുഹൃത്ത് അഭിലാഷ് പറഞ്ഞു. അതുപക്ഷേ സിനിമയിലല്ല, ജീവിതത്തിലാണെന്നു മാത്രം…” എന്‍റെ ആത്മസുഹൃത്ത് നിമിഷയുടെ വകയായിരുന്നു ആ കളിയാക്കൽ.
അതെ! അവർ നിരന്തരം കളിതമാശകൾ തൊടുത്തു വിട്ടപ്പോൾ ജീവിതത്തിന്‍റെ വെള്ളിത്തിരയിൽ അന്നത്തെ പ്രമുഖ നടീനടന്മാരെ പോലെ ഞങ്ങൾ കാമുകീകാമുകന്മാരായി ജീവിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ദിവസങ്ങൾ മാസങ്ങൾക്കും, മാസങ്ങൾ വർഷങ്ങൾക്കും വഴിമാറിക്കൊടുത്തപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ പ്രേമബന്ധവും തളിരണിഞ്ഞ് നിറയെ പൂത്തുലഞ്ഞു നിന്നു.
ഫഹദ് സാറിന്‍റെ ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ ഒഴിച്ചു കൂടാനാവാത്ത ഒരു വ്യക്‌തിയായിത്തീർന്നു. സുഭാഷ് പാർക്ക് ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹ സംഗമത്തിന്‍റെ നിരന്തര വേദിയായി. ഒരിക്കൽ സുഭാഷ് പാർക്കിലെ പൂമരത്തണലിലെ നർമ്മ സല്ലാപങ്ങൾക്കിടയിലായിരുന്നു അദ്ദേഹമത് പറഞ്ഞത്.
“ഉമ്മയ്ക്ക് മീരയെ ഒന്നു കാണണമെന്ന്.”
“ഫഹദ്സാറിന്‍റെ ഉമ്മ എന്നെ അംഗീകരിക്കുമോ? നമുക്കിടയിലുള്ള മതത്തിന്‍റെ വേലിക്കെട്ടുകൾ തന്നെ പ്രധാന കാരണം…” ഞാൻ ആശങ്കയോടെ ചോദിച്ചു.
“ഉമ്മയ്ക്ക് ജാതിയും മതവുമൊന്നുമില്ല. എന്‍റെ ഇഷ്ടമാണ് ഉമ്മയുടെയും ഇഷ്ടം.” ഫഹദ് സാർ അൽപം ആവേശപൂർവ്വം പറഞ്ഞു നിർത്തി. ആത്മവിശ്വാസത്തിന്‍റെ ഒരു നറുംതിരിവെട്ടം അപ്പോൾ ആമുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള പ്രേമബന്ധം അപ്പോഴേയ്ക്കും കോളേജിൽ പാട്ടായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഗുരു-ശിഷ്യ ബന്ധത്തിനപ്പുറം ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം അതിരുകൾ ഭേദിച്ച് വളർന്നു കഴിഞ്ഞുവെന്ന് എല്ലാവർക്കും മനസ്സിലായി.
നിരവധി പ്രേമങ്ങൾക്കും പ്രേമ ഭംഗങ്ങൾക്കും കുട പിടിച്ച മഹാരാജാസ് കോളേജിലെ പൂമരത്തണൽ ഞങ്ങൾക്കും തണലേകി. ഒരു ഒഴിവുദിനം കോളേജിൽ സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ്സുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാൻ നേരത്തെ വീട്ടിൽ നിന്നുമിറങ്ങി. അത് എംഎസ്എസി ഫൈനൽ ഇയർ തീരാൻ ഏതാനും നാളുകളുള്ളപ്പോഴായിരുന്നു. അന്നായിരുന്നു ഫഹദ്സാറിന്‍റെ വീട്ടിലേയ്ക്കു പോകാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നത്.
(തുടരും)
