വീണ്ടും സൂര്യോദയം

ഞങ്ങൾ നല്ല സ്നേഹിതകളായിരുന്നു. ഞാൻ സാധാരണക്കാരിയും അവൾ അതിസുന്ദരിയും. ബുദ്ധിയുടെ കാര്യത്തിൽ ആവട്ടെ, ഞാൻ മുന്നിലും അവൾ സാധാരണക്കാരിയും ആയിരുന്നു. ഞാൻ തന്നിഷ്ടകാരിയും കുറുമ്പിയും ആണ്. അവൾ ആകട്ടെ അല്പം ലജ്ജാശീലം ഉള്ളവളും. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടുകെട്ട് സ്കൂളിൽ വളരെ പ്രശസ്തവുമായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ സംസ്കാരം, കുടുംബത്തിലെ ആചാരവിചാരങ്ങൾ, ആദർശങ്ങളെല്ലാം ഒരുപോലെ തന്നെ. ഉയർന്ന സാമ്പത്തിക നിലവാരമുള്ളവരുടെ മക്കളാണ് അന്ന് കോൺവെന്‍റ് സ്കൂളിൽ പഠിച്ചിരുന്നത്. ഞങ്ങൾ ഇടത്തരക്കാരും അല്പം യാഥാസ്ഥിതികരും ആണ്. ഞങ്ങൾക്ക് സ്കൂളിൽ അല്ലാതെ മറ്റൊരിടത്തും സ്കേർട്ട് ധരിച്ച് പോകുവാനുള്ള അനുവാദം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒറ്റയ്ക്ക് പുറത്തു പോകുവാനും സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല.

അവളുടെ അച്ഛൻ സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ ആയിരുന്നു. അഞ്ച് സഹോദരി സഹോദരന്മാരിൽ അവളായിരുന്നു മൂന്നാമത്തേത്. വളർന്നുവരുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ അവളുടെ രൂപലാവണ്യവും വർദ്ധിച്ചുവന്നു.

ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലും സ്കൂളിലും അല്ലാതെ അവൾ മറ്റൊരിടത്തും പോകാറില്ലായിരുന്നു. ഞാനായിരുന്നു ഉറ്റ സ്നേഹിത. എന്‍റെ വീട്ടിലെ അന്തരീക്ഷം അവളുടെ വീട്ടിലേതുപോലെ ആയതിനാൽ  ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വരുവാനുള്ള അനുവാദം അവൾക്ക് കിട്ടിയിരുന്നു.

അവൾ കൗമാര പ്രായമായപ്പോഴേക്കും ചന്ദ്രനെ പോലും വെല്ലുന്ന സൗന്ദര്യത്തിന് ഉടമയായി തീർന്നു. വീട്ടിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങുന്നത് പോലും വിരളം. അവൾക്ക് സമ്പന്ന കുടുംബങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ആലോചനകൾ വന്നു തുടങ്ങി. വീടിന് പുറത്ത് ആൺകുട്ടികൾ ചുറ്റിക്കറങ്ങുന്നത് പതിവായി. ഇത് ഭയന്ന് വീട്ടുകാർ പത്താം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ നഗരത്തിലെ ധനികരും പ്രശസ്തരുമായ കുടുംബവുമായി അവളുടെ വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു. പയ്യൻ ബിസിനസ്സുകാരൻ ആയിരുന്നു. പയ്യന് മൂന്നു നാല് സഹോദരങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ ഭാവി വരൻ മൂത്തമകൻ ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അയാളാണ് സ്വത്തും കാര്യങ്ങളും നോക്കി നടത്തിയിരുന്നത്. വീട്ടുകാരെ അപേക്ഷിച്ച് പയ്യനായിരുന്നു ഈ കല്യാണം നടത്താൻ കൂടുതൽ താല്പര്യം.

അവളുടെ വിവാഹനിശ്ചയം വിവാഹത്തോളം തന്നെ ആർഭാടമായി നടന്നു. വൈരമാലയുടെ സെറ്റ്, സ്വർണാഭരണങ്ങൾ… വിവാഹനിശ്ചയം ഇങ്ങനെയായാൽ വിവാഹം എങ്ങനെ ആയിരിക്കും എന്നോർത്ത് ഞങ്ങളെല്ലാം ആശ്ചര്യചകിതരായി.

സത്യത്തിൽ ഇതുപോലൊരു കല്യാണം ഇതിനു മുമ്പ് കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത്ര ആർഭാട പൂർവ്വമായിരുന്നു വിവാഹ ആഘോഷങ്ങൾ. അക്കാലത്ത് വീഡിയോ ഇല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് മൂവി ക്യാമറ ഉപയോഗിച്ചാണ് വിവാഹ ആഘോഷചടങ്ങുകൾ പകർത്തിയത്. ഞാൻ വധുവിനെ ഒരുക്കുന്നതു മുതൽ യാത്ര അയക്കുന്നത് വരെ ഓരോ ചടങ്ങിലും മുൻപന്തിയിൽ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ യാത്ര ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ വളരെയേറെ കരഞ്ഞു.

അവൾ മാതൃഗൃഹത്തിൽ വരുമ്പോഴൊക്കെ എന്നെ കാണുവാൻ വരുമായിരുന്നു. താൻ വലിയൊരു ബംഗ്ലാവിലാണ് താമസിക്കുന്നത് എന്ന് തുടങ്ങി ഭർത്തൃ വീട്ടിലെ സകല വിശേഷങ്ങളും എന്നെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിക്കും. അമ്മായിയമ്മ മറ്റു കുട്ടികളുമായി വേറൊരു നഗരത്തിലാണ് താമസിക്കുന്നത്. അവർക്ക് അവളെ ഇഷ്ടമല്ലെങ്കിലും അമ്മായി അച്ഛന് അവളെ വലിയ കാര്യമാണ്. ചോദിക്കാതെയും പറയാതെയും മരുമകൾക്ക് അത്രയും വലിയ ബംഗ്ലാവ് എഴുതിക്കൊടുത്തത് അമ്മായി അമ്മയ്ക്ക് ഇഷ്ടമായില്ല. അവർ വിദ്യാഭ്യാസം ഇല്ലാത്ത വീട്ടമ്മയായിരുന്നു.

ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ അവൾ അമ്മയായി. പിന്നീട് സ്വഗൃഹത്തിൽ വരുന്നതും കുറഞ്ഞു. കുട്ടി ജനിച്ചതിനുശേഷം അവളെ കാണാൻ ആശുപത്രിയിൽ പോയപ്പോൾ അവൾ ഉദാസീനയായി കാണപ്പെട്ടു. ഭർത്തൃ വീട്ടുകാർ അവളെ പാവപ്പെട്ട വീട്ടിലെ അംഗമായി കാണുന്നതാണ് ദുഃഖത്തിന് കാരണമെന്ന് അല്പനേരം സംസാരിച്ചപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി. മാത്രമല്ല, ഭർത്താവ് അവളെ ഇടുങ്ങിയ ചിന്താഗതിക്കാരിയെന്ന് കരുതുന്നു.

അവൾ ജനിച്ചു വളർന്ന പരിതസ്ഥിതിയിൽ പരപുരുഷന്മാർക്ക് ഹസ്തദാനം നൽകുന്നതും അവരുമായി ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നതും തെറ്റായിരുന്നു. പക്ഷേ മറ്റുള്ള സ്ത്രീകൾ ക്ലബ്ബിൽ എങ്ങനെയാണോ പെരുമാറുന്നത് അവളും അതുപോലെ ആവണമെന്നാണ് ഭർത്താവിന്‍റെ നിഷ്കർഷ. അദ്ദേഹത്തെ അനുസരിക്കണം എന്ന് ഞാൻ അവളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി.

ഭർത്താവ് സന്തുഷ്ടനായാൽ ഭർത്തൃ വീട്ടുകാരും ശരിയാകും. അവരുടെ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ച് നീയും ജീവിക്കണം. ഇതിനുശേഷം ഞങ്ങൾ വിരളമായേ കാണാറുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഞാൻ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി മറ്റൊരു പട്ടണത്തിലേക്ക് പോയി. അവൾ വരുമ്പോഴൊന്നും ഞാനും ഞാൻ വരുമ്പോഴൊന്നും അവളും വീട്ടിലുണ്ടാവാറില്ല.

വളരെ നാളുകൾക്കു ശേഷം കണ്ടപ്പോൾ അവൾ തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം മാറിപ്പോയിരുന്നു. ശരിക്കും ഒരു ഹീറോയിനെ പോലെ. അവളുടെ നടത്തം, നോട്ടം, അണിഞ്ഞൊരുങ്ങുന്ന വിധം എല്ലാത്തിലും മാറ്റം ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ നാണം കുടുങ്ങി ആണെന്നു തോന്നുമായിരുന്നില്ല. അവളപ്പോഴേക്കും രണ്ടു കുട്ടികളുടെ അമ്മയായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മകൾ ഹോസ്റ്റലിലും മകൻ ആയയുടെ പരിചരണത്തിലും.

ഇപ്രാവശ്യം കണ്ടപ്പോൾ അവൾ ഭർത്താവിനെ ഏറെ പ്രശംസിച്ചു. ഇപ്പോൾ അവൾ ക്ലബ്ബിൽ പോകാറുണ്ട്. ഭർത്താവിന്‍റെ കൂടെ പാർട്ടികളിൽ പങ്കെടുക്കാറുണ്ട്. ഭർത്താവും സന്തുഷ്ടനാണ്. ഭർത്തൃ വീട്ടുകാരെക്കൊണ്ട് പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല. ഇതെല്ലാം എന്‍റെ ഉപദേശം കൊണ്ട് ശരിയായത് ആണെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു.

പക്ഷേ ഇതെനിക്കൊട്ടും ഇഷ്ടമായില്ല. അവൾ തെരഞ്ഞെടുത്ത മാർഗ്ഗം എനിക്ക് അപരിചിതമായിരുന്നു. പിന്നീട് പഠനം പൂർത്തിയായ ഉടൻ എന്‍റെ വിവാഹവും നടന്നു. അവൾ എന്‍റെ വിവാഹത്തിൽ പങ്കെടുത്തില്ല. വിദേശത്തുനിന്നും നല്ലൊരു സമ്മാനവും അയച്ചുതന്നു.

ഒരു മധ്യ വർഗ്ഗ കുടുംബത്തിലേക്കാണ് എന്നെ വിവാഹം കഴിച്ച് അയച്ചത്. എനിക്ക് പറയത്തക്ക കഷ്ടപ്പാട് ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഓരോ ഇടത്തരക്കാരെയും പോലെ സുന്ദരമായ ജീവിതം സ്വപ്നം കാണുക, അത് സാക്ഷാത്കരിക്കുന്നതിന് ശ്രമിക്കുക. അത്രമാത്രം. ഞങ്ങൾ ചെറിയ ചെറിയ ആഗ്രഹങ്ങൾ പൂർത്തീകരിച്ച് സന്തോഷിക്കും. ഒരു മാസത്തേക്കുള്ള ബജറ്റ് തയ്യാറാക്കും. പലപ്പോഴും അത് താളം തെറ്റും. ഒരു ദിവസം അവളും ഭർത്താവും വിദേശത്ത് പോയി എന്ന് കേട്ടു. അവിടെവച്ച് അവളുടെ ഭർത്താവ് മരണമടഞ്ഞു എന്നും. കേവലം 10 വർഷത്തെ ദാമ്പത്യം രണ്ടു കുട്ടികളുടെ അമ്മയും 26കാരിയുമായ വിധവ.

എനിക്ക് അവളെ കാണാൻ പോകണമെന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും ചെറിയ കുട്ടികളെയും കൊണ്ട് രണ്ടുദിവസം യാത്ര ചെയ്യാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടും മോശമായ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതിയും മൂലം പോകാൻ സാധിച്ചില്ല. എന്‍റെ ജന്മ വീട്ടിൽ നിന്നും അമ്മയും സഹോദരനും വേറെ സ്ഥലത്തേക്ക് മാറിയിരുന്നു. ഏട്ടന്‍റെ ജോലിക്ക് അനുസരിച്ച് അവരും താമസിക്കുന്നതിനാൽ മനസ്സ് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു എങ്കിലും എനിക്ക് ജന്മനാട്ടിലേക്ക് പോകാൻ സാധിച്ചില്ല.

എന്‍റെ കുട്ടിക്കാലത്തെ കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ ഇന്നലെ പെയ്ത മഴ പോലെ തോന്നുന്നു. പെൺകുട്ടികളുടെ ജീവിതം… നെല്ലുമുളയ്ക്കുന്നത് ഒരിടത്ത് പറിച്ചു നടുന്നത് മറ്റൊരിടത്തും. വർഷങ്ങളുടെ സ്വന്തബന്ധം എല്ലാം എത്ര വേഗമാണ് നഷ്ടമാകുന്നത്. ഇഷ്ടമില്ലാതിരുന്നിട്ടും കൂടി പ്രിയപ്പെട്ടതെല്ലാം മറക്കേണ്ടതായി വരുന്നു.

കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം എന്‍റെ ഏട്ടന് ജന്മനാട്ടിലേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റമായി. എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരിയെ കാണാൻ സാധിക്കുമല്ലോ എന്നോർത്ത് ഞാൻ വളരെ സന്തോഷിച്ചു. അവളെ കാണാനുള്ള ആഗ്രഹത്തെപ്പറ്റി ഏട്ടനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഏട്ടൻ അസന്തുഷ്ടിയോടെ പറഞ്ഞു, നീ വേണമെങ്കിൽ പൊയ്ക്കോളൂ. പക്ഷേ, മറ്റാരെയും ഇവിടുന്ന് വിടില്ല.

ഏട്ടന്‍റെ പെരുമാറ്റം വിചിത്രമായി തോന്നി. എന്നാലും ഞാൻ പോയി. വരുമെന്ന് ഞാൻ അവൾക്ക് ഫോൺ ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവൾ എന്നെ കാത്തിരുന്നു.

അവളുടെ വിവാഹസമയത്ത് നവ വധുവിനെ പോലെ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നിന്നിരുന്ന ഈ വീട് ആകെ പൊടിപിടിച്ച് നിറം മങ്ങി കാണപ്പെട്ടു. അകത്ത് കടക്കുമ്പോഴേക്കും അവൾ ഓടി വന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിക്കും എന്ന് ഞാൻ വിചാരിച്ചു. എന്നാൽ അതുണ്ടായില്ല. അവളിൽ പറയത്തക്ക മാറ്റമൊന്നും കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ സൗന്ദര്യം ഇപ്പോഴും കത്തിജ്വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാനവളിൽ കുട്ടിക്കാലത്തെ തോഴിയെ അന്വേഷിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു. അവൾ പതുക്കെ സംസാരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഇത്രയും വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം അവളുടെ ഭർത്താവിന്‍റെ മരണത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നത് ശരിയല്ലെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അതുകൊണ്ട് കുട്ടികളെക്കുറിച്ചാണ് ആദ്യം ചോദിച്ചത്. മകളുടെ പഠിത്തം കഴിഞ്ഞു അവൾ മാനേജ്മെന്‍റ് കോഴ്സ് ആണ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. മകൻ ബിഎ ഫൈനലാണ്. രണ്ടു കുട്ടികളും അവധിക്കായി അവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

അപ്പോഴേക്കും അവളുടെ മകളും വന്നു. അമ്മയെപ്പോലെ സുന്ദരിയായിരുന്നു അവളും. രണ്ടുപേരെയും കണ്ടാൽ സഹോദരിമാരാണെന്നേ തോന്നൂ. അവൾ കൊഞ്ചിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു, ആന്‍റിയുടെ കാര്യം മമ്മി എപ്പോഴും പറയാറുണ്ട് നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരുംകൂടി കാണിക്കുന്ന കുസൃതികളും ഒക്കെ.

നന്നായി, നീ എന്നെ പറ്റി കുട്ടികളോട് പറഞ്ഞത്. ഞാൻ പറഞ്ഞു. രാത്രി അവൾ എന്നെ പോകുവാൻ അനുവദിച്ചില്ല. അവൾ പറഞ്ഞു രാവിലെ പോയാൽ മതി. രാത്രി വളരെ നേരം ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ തന്‍റെ മനസ്സിലടക്കിയിരുന്ന ദുഃഖങ്ങൾ എന്നോട് പറയുവാനായി വർഷങ്ങളോളം കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നോ? അവൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

ഭർത്താവിന്‍റെ മരണശേഷം നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിയപ്പോൾ എന്‍റെ ഭർത്തൃ വീട്ടുകാർ വളരെയേറെ മാറിയിരുന്നു. അമ്മായി അച്ഛനും മരിച്ചു. ഭർത്താവിന്‍റെ സഹോദരനും വളർന്നു വലുതായി. ഭർത്താവിന്‍റെ മരണശേഷം അവനാണ് കാര്യങ്ങൾ നോക്കി നടത്തുന്നത്.

എനിക്ക് വ്യാപാരത്തിലോ വീട്ടിലെ മറ്റു കാര്യങ്ങളിലോ സംസാരിക്കാനുള്ള അധികാരമില്ലായിരുന്നു. ഈ ബംഗ്ലാവ് നിന്‍റേതല്ല, ഇനി കുട്ടികളെ വളർത്തേണ്ട ചുമതലയും നിനക്കില്ല. അവരെ ഞങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കും നീ നിന്‍റെ വീട്ടിൽ തന്നെ താമസിച്ചാൽ മതി. ചെലവിനുള്ളത് ഞങ്ങൾ അയച്ചു തരാം. ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു അമ്മായിഅമ്മ  തന്‍റെ പക തീർത്തു.

എന്‍റെ അച്ഛനും വിചാരിച്ചു, മകൾ യുവതിയല്ലേ. കുട്ടികളെക്കുറിച്ച് ഭാരിച്ച ചിന്തയും വേണ്ട. അവളെ മറ്റാർക്കെങ്കിലും വിവാഹം ചെയ്തു കൊടുക്കാം എന്ന്. കൂടാതെ റിട്ടയേർഡ് സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥനായ തനിക്ക് ഇത്രയും വലിയ ആളുകളുമായി ഇടയേണ്ടി വരില്ലേ എന്നും അച്ഛൻ കരുതി.

മകൻ മരിച്ചതോർത്ത് ദുഃഖിക്കുന്നതിന് പകരം സ്വത്ത്, ബംഗ്ലാവ് എന്നു മുറവിളി കൂട്ടുന്ന അമ്മയുള്ള ഈ ലോകത്തെക്കുറിച്ച് ഓർത്തപ്പോൾ എനിക്ക് പുച്ഛം തോന്നി. എന്‍റെ കുട്ടികൾ അച്ഛന് ഒരു ഭാരമായി. എന്നെ മറ്റൊരാൾക്ക് വിവാഹം കഴിച്ചു കൊടുത്ത് പ്രശ്നം തീർക്കാൻ ആയിരുന്നു അച്ഛന്‍റെ പരിപാടി. ഇതെല്ലാം ഭർത്താവ് മരിച്ച 10 -12 ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ആയിരുന്നു.

20 ലക്ഷത്തിന്‍റെ ഫ്ലാറ്റ് ഭർത്താവ് നാത്തൂന് വാങ്ങി കൊടുത്തിരുന്നു. പക്ഷേ, ഞാൻ ആ ബംഗ്ലാവിൽ താമസിക്കുന്ന അവൾക്ക് സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. അവൾ വിതുമ്പി ഞാൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഈ ബിസിനസ് എന്‍റെ ഭർത്താവിന്‍റെ അധ്വാനമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ചോരയും നീരും കൊണ്ട് തഴച്ചു വളർന്നതാണ്. അതിൽ ഭാര്യക്കും മക്കൾക്കും പങ്കില്ലേ. അവർ വെറും ആശ്രിതരെ പോലെ ജീവിക്കണോ? അവിടെയുള്ള ഓരോ വസ്തുവിലും എന്‍റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും  അവകാശവും അധികാരവും ഉണ്ട്. അതിനുവേണ്ടി പോരാടാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷേ എന്‍റെ കൂടെ നിൽക്കുവാൻ ആരുമില്ലായിരുന്നു. ഭർത്താവിന്‍റെ വീട്ടുകാരുടെ സാമ്പത്തിക സ്വാധീനത്തെ എല്ലാവരും ഭയപ്പെട്ടു.

എന്‍റെ ഭർത്താവിന്‍റെ കൂട്ടുകാർ ധൈര്യം നൽകി. ആ നഗരത്തിൽ ഉള്ള സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥരും വളരെ ഉയർന്ന സ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്നവരുമായി എനിക്ക് ക്ലബ്ബിൽ വച്ച് പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു. ക്രമേണ ഭർത്താവിന്‍റെ വീട്ടിൽ നിന്നും പണം അയക്കുന്നതും നിലച്ചു. അവിടെ നിന്നും കൂടുതൽ ദ്രോഹപരമായ നടപടികൾ വരാൻ തുടങ്ങി. പക്ഷേ എനിക്ക് പുറത്തുള്ളവരുടെ സഹതാപം ലഭിച്ചു.

മറ്റുള്ളവരുടെ സമ്മർദ്ദം സഹിക്കാൻ ആവാതെ ഞാൻ മറ്റൊരു വിവാഹം കഴിച്ചു. അദ്ദേഹം എന്നെ ഏറെ സഹായിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു വ്യക്തിയായിരുന്നു. അതോടെ സമൂഹവും എന്നെ  കാർക്കിച്ചു തുപ്പി.  പക്ഷേ എന്‍റെ പുതിയ ഭർത്താവും ഭർത്തൃ വീട്ടുകാരുടെ കയ്യിലെ കളിപ്പാവയാണെന്ന് താമസിയാതെ മനസ്സിലായി. വിവാഹം കഴിക്കാനുള്ള തീരുമാനത്തെ കുറിച്ച് ഓർത്ത് ദുഃഖിച്ച നാളുകൾ ആയിരുന്നു അത്. തെറ്റുകളിൽ നിന്നാണ് മനുഷ്യർ പാഠം പഠിക്കുന്നത്. ഞാൻ വേഗം തന്നെ ആ തെറ്റ് തിരുത്തി. ഇത്ര ചെറുപ്പത്തിലെ വിവാഹം, വൈധവ്യം, പുനർവിവാഹം, വിവാഹമോചനം തുടങ്ങിയ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും കണ്ട മറ്റൊരു സ്ത്രീ എന്നെ പോലെ ഉണ്ടാകുമോ? അവളുടെ ചുവന്ന തുടുത്ത കവിളുകളിൽ കണ്ണുനീർ ഒഴുകി.

പിന്നീട് സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കുവാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ആയിരുന്നു. ചെറിയ രീതിയിൽ ബിസിനസ് ആരംഭിച്ചു. അതോടൊപ്പം മക്കളുടെ അവകാശത്തിനായുള്ള കേസുകളും നടത്തി. പക്ഷേ ബിസിനസ് നടത്തിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന കാര്യത്തിൽ ഭർത്തൃ ഗൃഹത്തിൽ ഉള്ളവർ തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ആശ്രയത്തിനായി ആരുമില്ലാതായപ്പോൾ പിന്നെ എനിക്ക് മറ്റൊന്നും നോക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ചിലർക്ക് ഭക്ഷണം നൽകേണ്ടിവന്നു. ചിലർക്ക് മദ്യവും. അങ്ങനെ സാവധാനം നഗരത്തിലെ പ്രധാന അധികാരികൾ എന്‍റെ വീട്ടിൽ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വന്നു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആർക്കെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ അവർ എന്‍റെ അടുക്കൽ എത്തുമായിരുന്നു. എനിക്കും മറ്റുള്ളവരുടെ സഹായം ആവശ്യമായിരുന്നു. അവൾ നിർത്തി. അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ആത്മവിശ്വാസം തുടിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. സുഹൃത്തിന്‍റെ ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പിൽ എനിക്കും അഭിമാനം തോന്നി.

രാത്രി വളരെ വൈകിയിരുന്നു. അവളുടെ കഥ എനിക്ക് ശുഭപര്യവസാനിയായി തോന്നി. പക്ഷേ പെട്ടെന്നാണ് ഫോൺ ശബ്ദിച്ചത്. അവളുടെ സ്വരം പെട്ടെന്ന് മധുരതരമായി. മൊബൈലിലേക്ക് മെസ്സേജ് അയച്ചിരുന്നല്ലോ. ഇന്നെനിക്ക് വരാൻ പറ്റില്ല. അസുഖം ഒന്നും ഇല്ല. എന്‍റെ ഒരു കൂട്ടുകാരി… മറുഭാഗത്തുനിന്നുള്ള മറുപടിക്ക് കാക്കാതെ അവൾ റിസീവർ വച്ചു. ഞാൻ സ്തംഭിച്ചു പോയി.

എന്താ നീ രാത്രിയിൽ… എന്‍റെ ചോദ്യം  മുഴുമിപ്പിക്കുന്നതിനു മുമ്പേ യാതൊരു മടിയും കൂടാതെ  അതെ എന്നവൾ തല കുലുക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. എന്നെ സഹായിക്കാം എന്ന വാഗ്ദാനവുമായി ആരെങ്കിലും മുന്നോട്ടു വരുമ്പോൾ അവരുടെ പേരിനൊപ്പം എന്‍റെ പേരും കൂടിച്ചേരും. എന്നെ എന്‍റെ ഭർത്തൃ വീട്ടുകാർ ഒരു ദുർനടപ്പുകാരിയായി ചിത്രീകരിച്ചു. ഭർത്തൃ സഹോദരൻ കോടതിയിൽ വച്ച് എന്നെ പല അപവാദങ്ങളിലെയും നായികയാക്കി. അവരുടെ മുന്നിൽ എനിക്ക് ജയിക്കണം ആയിരുന്നു. അതിനായി ഞാൻ ഒരു ദുർ നടപ്പുകാരിയായി. അവനോട് അതേപോലെ ഞാനും പറഞ്ഞു. നിങ്ങളെന്‍റെ കുട്ടികളുടെ അധികാര അവകാശങ്ങൾ തട്ടിയെടുത്തത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ ദുർ നടപ്പുകാരി ആയതെന്ന്.

തന്‍റെ ശരീരം, മനസ്സ്, ധനം എല്ലാം പണയം വെച്ച് കുട്ടികളുടെ അവകാശങ്ങൾ നേടിയെടുക്കുവാനായി യുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന വീരാംഗനയാണോ ഇവൾ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. കേവലം സുഖസൗകര്യങ്ങൾക്കായി അസ്തിത്വത്തെ തന്നെ ബലിയർപ്പിക്കുന്നത് ശരിയാണോ? എന്ന് വിചാരവും ഉണ്ടായി. ഇഷ്ടമില്ലാഞ്ഞിട്ട് കൂടി ഞാൻ ചോദിച്ചു പോയി.

ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നതിൽ നീ സന്തുഷ്ടയാണോ? കുറച്ചുനേരം അവൾ ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. പിന്നെ ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. സന്തോഷം എന്നിൽ നിന്നും അകന്നുപോയി. ആദ്യം അധികാരങ്ങൾ നേടുവാനുള്ള പോരാട്ടം ആയിരുന്നു. അതിനായി തുറന്നു കിട്ടിയ വഴികളിലൂടെയൊക്കെ ഞാൻ സഞ്ചരിച്ചു. എന്നാൽ  ഞാനിന്നു കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്ന ചക്രവ്യൂഹത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വരിക ശ്രമകരമായ കാര്യമാണ്. എന്‍റെ ദുഷ്പേര് കുട്ടികളുടെ ജീവിതത്തിന് തടസ്സമാകുമോ എന്ന ചിന്തയാണ് എന്നെ ഇപ്പോൾ അലട്ടുന്നത്.

ഞാൻ കുട്ടികളെ നന്മയ്ക്കായി ചെയ്തതെല്ലാം ഇപ്പോൾ തടസ്സങ്ങളായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്. കുറച്ചു പണം കൂടി മുടക്കി ബിസിനസിൽ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ ഉണ്ടാകും എങ്കിലും അവരെ അഭിമാനത്തോടെ വളർത്താമായിരുന്നു. അവർക്ക് സുഖ സൗകര്യങ്ങൾ നൽകാനായി എനിക്ക് അഭിമാനം പണയപ്പെടുത്തേണ്ടി വന്നു.

സമൂഹം നന്മകൾ വേഗം മറക്കും. തിന്മകൾ മറക്കുകയേയില്ല. സമൂഹത്തിന്‍റെ ഓർമ്മശക്തി ദുർബലമാണ്. മകൾ പഠിപ്പുള്ളവളാണ് സുന്ദരിയും. അവൾ സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ പഠിക്കട്ടെ. നിനക്ക് ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ അമേരിക്കയിൽ കമ്പ്യൂട്ടർ എൻജിനീയർ ആയ എന്‍റെ ഭർത്തൃ സഹോദരനെ കൊണ്ട് അവളെ വിവാഹം കഴിപ്പിക്കാം. പിന്നെ മോനോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ. അവൻ നിന്നോടൊപ്പം തന്നെ നിൽക്കും. വേണമെങ്കിൽ ഞാൻ അവനോട് സംസാരിക്കാം.

അവൾ മെല്ലെ പറഞ്ഞു, ഞാൻ വളരെയേറെ നഷ്ടപ്പെടുത്തി. കൂട്ടിയും കുറച്ചും നോക്കിയാൽ നഷ്ടം എനിക്കുതന്നെ. മക്കളുടെ ഭാവി സുരക്ഷിതമായാൽ പിന്നെ എനിക്കെന്തു വേണം? ഈ സമൂഹത്തിൽ തന്നെ അന്തസ്സോടെ ഞാൻ ജീവിക്കും. എന്‍റെ പേരിൽ വീണ കളങ്കം ഞാൻ തന്നെ മായിക്കും. അതിനുവേണ്ടി ശ്രമിക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യാമല്ലോ? അവളുടെ സ്വരം ഉറച്ചതായിരുന്നു ആ കണ്ണുകളിൽ ആത്മവിശ്വാസം അലയടിച്ചു.