“ഓർഫനേജിലെ ഒരു ബാലൻ മരിച്ചു. അത് കൊലപാതകമെന്നാണ് സംശയം. കൊലപാതകമെങ്കിൽ ആര് ചെയ്തു എന്നറിയണം.” തോമാച്ചൻ ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തി.
ഞാനതു കേട്ട് അപ്പോൾ തന്നെ എഴുന്നേറ്റ് സ്ഥലം വിട്ടാലോ എന്ന് ചിന്തിച്ചു പോയി. സംയമനം പാലിച്ച് ഞാൻ തോമാച്ചന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് സാകൂതം സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. ഇനിയൊന്നും പറയാനില്ലെന്ന മട്ടിൽ ഗൗരവത്തോടെ ഇരിക്കുന്ന അയാളുടെ മുഖം കണ്ട് എനിക്ക് ചിരി വന്നു.
“ശരി തോമാച്ചൻ വിഷമിക്കണ്ട. കൊലപാതകിയെ നമുക്ക് കണ്ടു പിടിക്കാം. സമാധാനപ്പെടു.”
തോമാച്ചന്‍റെ മുഖത്തെ ഗൗരവം അയഞ്ഞു.
“ശരി പറയു. എന്താണ് സംഭവം.”
തോമാച്ചൻ ഒന്നിളകിയിരുന്നു.
“സാം എനിക്ക് വളരെ വേണ്ടപ്പെട്ട ഒരു വ്യക്തി ഓർഫനേജിലുണ്ട്. അതാരാണെന്ന് വെളിപ്പെടുത്താൻ എനിക്ക് തത്കാലം നിർവാഹമില്ല.അവർക്കു വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ നിന്നോട് സംസാരിക്കുന്നത്. അവരാണ് എന്നെ ഈയൊരു വിഷയം ഏൽപ്പിച്ചത്.”
“ശരി എവിടെയാണ് ഓർഫനേജുള്ളത്?”
തോമാച്ചൻ സ്ഥലം പറഞ്ഞു. ഏകദേശം കേരളത്തിലെ പാലക്കാട് തമിഴ്നാട് അതിർത്തി പ്രദേശത്തുള്ള ഒരു ഗ്രാമം. ആ ഗ്രാമത്തിന്‍റെ പേര് ഞാൻ എവിടെ നിന്നോ കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു: അത് ഏത് വിഷയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണെന്ന്. എനിക്ക് ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
“ശരി സംഭവങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കാമോ? ആ സ്ഥാപനത്തിന്‍റെ പ്രവർത്തനരീതി എങ്ങിനെയാണ്?”
തോമാച്ചൻ എഴുന്നേറ്റു. അരുവിക്കരികിലേക്ക് നടന്നു. കാടിന്‍റെ വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണു പായിച്ചു.
അമൽ… അമൽ എന്നാണവന്‍റെ പേര്. മിടുക്കനായ ഒരു പയ്യൻ. ഏകദേശം അറുപതിലേറെ കുട്ടികൾ അവിടെ അന്തേവാസികളായുണ്ടായിരുന്നു. വിവിധ പ്രായത്തിൽപെട്ടവർ. വയസ്സിന്‍റെ അടിസ്ഥാനത്തിൻ കുട്ടികളെ രണ്ടു വിഭാഗമാക്കി തിരിച്ചായിരുന്നു ഓർഫനേജിന്‍റെ പ്രവർത്തനം. സാമാന്യ വിദ്യഭ്യാസത്തിനൊടൊപ്പം ഒരു ജീവിത മാർഗ്ഗം കണ്ടെത്തുന്നതിനായി കുട്ടികളുടെ അഭിരുചി മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു കൈത്തൊഴിലും അവിടെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു. സാങ്കേതിക വിദ്യഭ്യാസം നേടി പ്രായപൂർത്തിയായ ശേഷം ഒരു ജോലി കരസ്ഥമാക്കും വരെ കുട്ടികൾക്ക് അവിടെ തുടരാമായിരുന്നു. നല്ല ജോലി ലഭിക്കുവാനുള്ള സപ്പോർട്ടും സ്ഥാപനം നല്കിപ്പോന്നിരുന്നു. അറിഞ്ഞിടത്തോളം വളരെ മികച്ച രീതിയിട്ടുള്ള പ്രവർത്തന രീതിയായിരുന്നു ഓർഫനേജ് അധികൃതരുടേത്. പരാതികളൊന്നും പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ദാരുണമായ അമലിന്‍റെ സംഭവം ഉണ്ടായത്. അനാഥരായ കുട്ടികൾ, പിന്നെ പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങളിൽ വീട്ടിൽ നിൽക്കാൻ പറ്റാത്ത കുട്ടികൾ അങ്ങനെ… പൊതുവെ അച്ഛനമ്മമാർക്ക് വേണ്ടാത്ത മക്കളുടെ അഭയകേന്ദ്രവും സർവ്വോപരി പ്രതീക്ഷാ കേന്ദ്രവുമായിരുന്നു ആ ഓർഫനേജ്.
“ശരി അമൽ ആരായിരുന്നു ? അവനു സംഭവിച്ചതെന്തായിരുന്നു?” ഞാൻ ജിജ്ഞാസയോടെ ആരാഞ്ഞു.
“വെറും പതിനാലു വയസ്സുള്ള അമൽ ആ ഓർഫനേജിലെ ഒരു അന്തേവാസിയായിരുന്നു. പ്രായത്തിൽ കവിഞ്ഞ പക്വതയും ബുദ്ധി വളർച്ചയും ഉള്ള മിടുക്കനായ ഒരു പയ്യൻ എന്നാണ് അവനെക്കുറിച്ചുള്ള പൊതുവായ അഭിപ്രായം. അനുസരണ ശീലവും അച്ചടക്കവും അവന്‍റെ മുഖമുദ്രയായിരുന്നു. ആർക്കും മോശമായ ഒരഭിപ്രായവും അവനെക്കുറിച്ചില്ലായിരുന്നു. മറിച്ച് എല്ലാവരുടേയും പ്രീതി പിടിച്ചുപറ്റിയിരുന്ന ഒരു കുട്ടിയായിരുന്നു അമൽ.”
“ഓർഫനേജിലേക്കുള്ള അമലിന്‍റെ പ്രവേശനം എങ്ങിനെയെന്നറിയുമോ?”
“അതൊന്നും എനിക്കറിയില്ല. അവനെ ആര് ഏൽപ്പിച്ചു എന്നോ എപ്പോൾ അവിടുത്തെ അന്തേവാസിയായതെന്നോ അറിയില്ല. ആ പാവം കുട്ടി കൊല്ലപ്പെട്ടു. ആരെയും ശല്യപ്പെടുത്താതെ വിദൂരമായ ഒരു ഓർഫനേജിൽ ബന്ധുക്കളുടേയും മറ്റും ഇടപെടലുകളില്ലാതെ ജീവിച്ച ആ പയ്യനെ നിഷ്ഠൂരമായി കൊലപ്പെടുത്തിയിട്ട് ആർക്ക് എന്ത് നേടാനാണ്?”
“ഇതിൽ പോലീസ്?”
“അതൊന്നും എനിക്ക് വെളിപ്പെടുത്താനാവില്ല. നീയറിയുകയും വേണ്ട. നിനക്ക് കഴിയുന്ന പോലെ അന്വേഷിക്കുക. അന്വോഷണ വിവരം എന്നെ അറിയിക്കുക. ബോധ്യപ്പെടുത്തുക. പ്രതിഫലം വാങ്ങുക. എന്നാൽ കഴിയുന്ന വിവരങ്ങൾ ഞാൻ തരും. സഹായിയെ ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ ഏർപ്പെടുത്തിത്തരും. യാത്രാവശ്യങ്ങൾക്കായി ഡ്രൈവറേയും വാഹനത്തെയും വിട്ടു നല്കാം. ഇപ്പോൾ ഇതേ പറയാനാകു. എന്തു പറയുന്നു?”
“ഞാൻ ശ്രമിക്കാം.”
വാക്കുകൾ കൊണ്ട് പുകമറ തീർത്ത തോമാച്ചന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് ഞാൻ ഒന്നുമാലോചിക്കാതെ മറുപടി പറഞ്ഞു.
തോമാച്ചന്‍റെ മുഖത്ത് നേരിയ പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. തെല്ലു ജാള്യതയോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു…
“ശരി നമുക്കു പോകാം. കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ റൂമിലെത്തിയിട്ട്…” ഞങ്ങൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.
മിനുത്ത വെള്ളാരങ്കല്ലുകൾ കാൽപ്പാദങ്ങൾക്കിടയിൽ പെട്ട് ഞെരിഞ്ഞു. പിന്നെ അവ പിടി തരാതെ വഴുതി മാറി. ഞാൻ തോമാച്ചനെ അനുഗമിച്ചു. തെല്ലു നടന്ന ശേഷം പൊടുന്നനെ തിരിഞ്ഞ് എന്നെ നോക്കി തോമാച്ചൻ പറഞ്ഞു.
“ഇതിലൊരു കൗതുകമുണ്ട്. ഈ പയ്യൻ ഒരു പ്രത്യേകതയുള്ളവനായിരുന്നു. മാത്തമാറ്റിക്സിൽ വലിയ താത്പര്യം കാണിച്ചിരുന്നു. ഒരു പ്രത്യേകതരം കോഡുകൾ അവൻ നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. ആ കോഡുകൾ വിവിധങ്ങളായ ആശയങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതായിരുന്നു. ആർക്കും എളുപ്പം പിടികിട്ടാത്ത ദുർഗ്രാഹ്യമായ ഒരു തരം ഭാഷയായിരുന്നു അത്. ചിത്രങ്ങളും ചിഹ്നങ്ങളും കുത്തുകളും നിറഞ്ഞ ദുരൂഹമായ ഒരു ആശയ വിനിമയശൈലി. അവൻ അതു നിർമ്മിച്ച് കുട്ടുകാർക്ക് നല്കും. അവരതു നോക്കി കണ്ണു മിഴിച്ചിരിക്കും. അവർക്കതൊന്നും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ആർക്കും തന്നെ വിചിത്രമായ ആ കോഡുകളിൽ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ആശയങ്ങളുടെ കുരുക്കഴിച്ചു കൊടുക്കാൻ അവൻ തയ്യാറായതുമില്ല. ഇക്കാര്യം പറയാൻ കാര്യമുണ്ട്.”
ഞാൻ ആകാംക്ഷയോടെ തോമാച്ചന്‍റെ മുഖത്തു നോക്കി…
“എല്ലാം ഞാൻ പറയാം.” തോമാച്ചൻ അപ്പോഴേക്കും നടന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു.
