ചേച്ചി, ചേട്ടൻ എവിടെയാണ്? ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് ആണല്ലോ.”
“എന്തെങ്കിലും മീറ്റിംഗിൽ ബിസിയായിരിക്കും. നീ ടെൻഷൻ അടിക്കാതെ.”
“അമ്മ ചേട്ടന് വേണ്ടി കുറച്ച് സാധനങ്ങൾ തന്നയച്ചിട്ടുണ്ട്. ശരി ഞാൻ ചേച്ചിയുടെ കൂടെ വരാം.” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മന്ത്രി പത്നിയായ ചേച്ചി രാധികയെ ബാഗ് ഏൽപ്പിച്ച ശേഷം ദിനേശ് വിശാലമായ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി.
രാധിക ആകാംക്ഷയോടെ ബാഗ് തുറന്ന് അമ്മ തന്നയച്ച ബാഗിലെ സാധനങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി. അമ്മ മരുമകൻ അമിത്തിന് ഇഷ്ടപ്പെട്ട പലഹാരങ്ങളാണ് കൊടുത്തു വിട്ടിരിക്കുന്നത്. തനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളതൊന്നും ആ ബാഗിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സ്വന്തം മകൾക്ക് ഉപരിയായി മന്ത്രിയായ മരുമകന് വേണ്ടിയുള്ളതായിരുന്നു എല്ലാം.
നിരാശയോടെ ബാഗ് ഒതുക്കി വച്ച ശേഷം രാധിക പിഎയെ വിളിച്ച് അമിത്തിന് ഫോൺ നല്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
മറുതലയ്ക്കൽ അമിത്തിന്‍റെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി. “ങാ, രാധിക… എന്താണ് കാര്യം?” അമിത് ചോദിച്ചു.
“നാളെ അഞ്ജു മോളുടെ സ്കൂളിൽ പോകേണ്ടതുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് വേറെ പ്രോഗ്രാമൊന്നും ഏൽക്കരുത്. ങാ ഇന്ന് ദിനേശ് വന്നിരുന്നു.
“ങാ… എല്ലാ ചെയ്യാം. നാളെയാകട്ടെ. ഇപ്പോ ഞാൻ കുറച്ച് ബിസിയാണ്.” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അമിത് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. നാളെയാണ് അഞ്ജുമോളുടെ സ്കൂൾ ആനിവേഴ്സറി. അക്കാര്യം അമിത്തിനെ ഒന്നുകൂടി ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. പരിപാടിയ്ക്ക് വന്നാൽ തന്നെ അത് വലിയൊരു കാര്യമായിരിക്കും. അമിതാണെങ്കിൽ മുഴുവൻ സമയവും ഔദ്യോഗിക കാര്യങ്ങളുമായി തിരക്കിലായിരിക്കും. അമിത് വരുമെന്നതിൽ രാധികയ്ക്കു ഒരു വിശ്വാസവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. നാളെ എങ്ങനെ സമയം കണ്ടെത്തുമെന്ന കാര്യത്തിൽ ഒരു ഉറപ്പുമില്ല. തനിക്ക് പറയാൻ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ അതൊന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
രാധികയുടെ വീട്ടുകാർക്കും ബന്ധുക്കൾക്കും സുഹൃത്തുക്കൾക്കും രാധിക കേവലം ബഹുമാന്യനായ സംസ്ഥാന മന്ത്രിയുടെ ഭാര്യ മാത്രമായിരുന്നു. ആരുടെയെങ്കിലും മനസ്സിന്‍റെ കോണിൽ തനിക്കൊരു ഇത്തിരിയിടമെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ അവൾ ഏറെ മോഹിച്ചിരുന്നു. എന്തെങ്കിലും കാര്യസാധ്യത്തിനായി ആളുകളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട നിലയിലായിരുന്നു അവൾ. അവളുടെ സുഹൃത്തുക്കൾ പോലും അമിത്തിന്‍റെ ജീവിതശൈലിയെക്കുറിച്ചും സംസ്കാരത്തെക്കുറിച്ചും അയാളുടെ സുഹൃത്തുക്കളെക്കുറിച്ചും അധികാരത്തെക്കുറിച്ചും മാത്രമാണ് സംസാരിച്ചിരുന്നത്.
ടീനേജ് പ്രായക്കാരായ അഞ്ജുവും ആര്യനും അച്‌ഛന്‍റെ പദവിയെയും മന്ത്രി സ്ഥാനത്തെ ചൊല്ലിയും ഏറെ അഹങ്കരിച്ചിരുന്നു. അതിനാൽ അവർക്ക് അമ്മയുടെ വാത്സല്യവും പരിചരണവും വിലയില്ലാത്ത വസ്തുക്കൾ മാത്രമായിരുന്നു. അവൾ കുട്ടികളോട് സ്കൂളിലെ വിശേഷങ്ങളെയും കൂട്ടുകാരെപ്പറ്റിയും ചോദിച്ചറിയാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും കുട്ടികൾക്ക് അച്‌ഛനിലുള്ള മതിപ്പും അഹങ്കാരവും മൂലവും രാധിക അതേപ്പറ്റി ഒരക്ഷരവും ചോദിയ്ക്കാൻ മുതിർന്നില്ല. ഏതോ മന്ത്രിയുടെ അഹങ്കാരികളായ മക്കളോട് സംസാരിക്കുന്നതു പോലെയാണ് അവൾക്ക് അപ്പോൾ തോന്നിയിരുന്നത്. അതോടെ അവൾ ആ വീട്ടിലെ നിശബ്ദജീവിയായി മാറി.
ആരോട് എന്താണ് സംസാരിക്കേണ്ടത്. വാക്കുകൾ എങ്ങോ മറഞ്ഞു പോയ പോലെ. എല്ലാവർക്കും ഭർത്താവിനോടു മാത്രമാണ് സംസാരിക്കേണ്ടത്. താൻ ഇവിടെ എങ്ങുമില്ലാത്ത അവസ്‌ഥ. അരൂപിയായി നിശബ്ദം ചലിക്കുന്ന നിഴലു പോലെ. തന്‍റെ ആരും തന്നെ ഇവിടെ ഇല്ലല്ലോ. രാധിക ഓരോരോ ചിന്തകളിൽ മുഴുകുയിരുന്നതിനാൽ ദിനേശും അമിതും അടുത്ത് വന്നതറിഞ്ഞില്ല. ദിനേശ് വിളിച്ചപ്പോൾ അവൾ ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർന്ന്.
“നോക്ക് ചേച്ചി… ഞാൻ ചേട്ടനെ കയ്യോടെ പൊക്കി കൊണ്ട് വരികയാണ്. അല്ലാതെ ഒരു രക്ഷയുമില്ല.”
ആകർഷക വ്യക്തിത്വം കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന അമിത്ത് മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “അതെ അവൻ എന്നെ ഓഫീസിൽ വന്ന് പൊക്കി കൊണ്ട് വരികയായിരുന്നു.”
“അതെ ചേട്ടാ… ഞാൻ ചേട്ടനെ കാണാൻ വന്നതാ. അല്ലാതെ ചേച്ചിയെ അല്ല. ചേച്ചിയെ എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും കാണാമല്ലോ. ചേച്ചി ഭക്ഷണം എടുത്ത് വയ്ക്കൂ.” ദിനേശ് കുസൃതി ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കസേര വലിച്ച് തീൻമേശയ്ക്കു അരികിൽ ഇരുന്നു. അമിത് ഫ്രഷ് ആയി വന്നതോടെ രാധിക ടേബിളിൽ ഭക്ഷണം എടുത്തുന്ന വച്ചു. മൂവരും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ ദിനേശ് പറഞ്ഞു. “ഞാൻ ഇന്ന് തന്നെ പോകും. ചേട്ടൻ എന്‍റെ കൂട്ടുകാരന്‍റെ കാര്യം പ്രത്യേകം പരിഗണിക്കണം. അതൊന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് നേരിട്ട് വന്നത്.”
“എന്ത് കാര്യമാണ് ദിനേശ്” രാധിക കൗതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“ഹൊ… അത് ചേച്ചി അറിയേണ്ടതല്ല. ഞാനും ചേട്ടനും തമ്മിലുള്ള കാര്യമാണ്. ഞാൻ വരുന്ന വഴിക്ക് ചേട്ടനോടെല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.” ദിനേശ് താല്പര്യമില്ലാത്ത ഭാവത്തിൽ രാധികയോട് പറഞ്ഞു. അമിത് പുഞ്ചിരിയോടെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും കുട്ടികൾ സ്കൂളും കഴിഞ്ഞു മടങ്ങി എത്തിയിരുന്നു. അവരും ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം എല്ലാവർക്കൊപ്പം സ്വീകരണ മുറിയിൽ ഇരുന്നു.
അഞ്ജു ആവേശപൂർവം നാളെ നടക്കാനിരിക്കുന്ന സ്കൂൾ വാർഷികത്തെക്കുറിച്ച് പറയാൻ തുടങ്ങി. “എന്‍റെ ഫ്രണ്ട്സ് ഒന്ന് കാണട്ടെ എന്‍റെ പപ്പയെ. പപ്പയെ കണ്ട് ടീച്ചേഴ്സു ഞെട്ടും. ഹോ ഒരു മന്ത്രിയുടെ പവർ അവർ കാണട്ടെ…” അഞ്ജുവിനു സന്തോഷം അടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ആര്യൻ ദിനേശുമായി എന്തോ ഗഹനമായ ചർച്ചയിൽ ആയിരുന്നു. എല്ലാവരുടെയും സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ട് രാധിക സ്വീകരണ മുറിയിൽ ഒരു മൂലയിലായി മാറിയിരുന്നു. ഇതിനിടെ എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന വണ്ണം ദിനേശ് തലയുയർത്തി അമിത്തിനെ നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “ചേട്ടാ, അമ്മ ചേട്ടന് വേണ്ടി കുറച്ചു പലഹാരങ്ങൾ കൊടുത്തു വിട്ടിട്ടുണ്ട്. അത് കഴിക്കണെ.”
“അമ്മയെ അന്വേഷിച്ചതായി പറയണം. ഞാൻ ഒരു ദിവസം അങ്ങോട്ട് വരാം.” അമിത് സന്തോഷപൂർവം മറുപടി പറഞ്ഞു.
മുമ്പ് അകന്ന് നിന്ന പല സുഹൃത്തുക്കളും ഇപ്പോൾ അമിത്തിന്‍റെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടവരായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ദിനംപ്രതി സുഹൃത്ത് വലയം വിപുലമായി കൊണ്ടിരുന്നു. രാധിക അമിത്തിന്‍റെ ആരെയും ആകർഷിക്കും വിധമുള്ള ചിരി നോക്കി നിന്നു. രാഷ്ട്രീയ തന്ത്രങ്ങൾ ചിന്തയിലും പ്രവർത്തിയിലും മാത്രമല്ല സ്വന്തം രൂപത്തിലും ഭാവചേഷ്ടകളിലും ആവാഹിച്ചെടുത്തിരിക്കുന്നു. അമിത്തിന്‍റെ മുന്നോട്ടുള്ള ഓരോ ചുവടുവയ്പുകളും വളരെ കൃത്യതയാർന്നതായിരുന്നു. എത്ര കഷ്ടപാടുകൾ സഹിച്ചാണ് ഇന്നത്തെ ഈ നിലയിൽ എത്തിയത്. എന്നിട്ടും ജീവിതം അർത്ഥശൂന്യമായി തുടരുന്നതു പോലെ തനിക്കെന്തുകൊണ്ടാണ് തോന്നുന്നതെന്ന് രാധികയ്ക്ക് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും മനസിലായില്ല.
പണ്ട് ആ ചെറിയ വീട്ടിൽ തനിക്കു ചുറ്റും സ്നേഹം നിറച്ചു കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞിരുന്നത് ഓർത്തു നിൽക്കെ അമിത്തിന്‍റെ ശബ്ദം അവളെ ഉണർത്തി. “രാധിക ഇന്ന് ഞാൻ കുറച്ച് വൈകും. ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടേ വരൂ.”
അമിത് പോകാൻ ഒരുങ്ങവെ ദിനേശും എഴുന്നേറ്റു. രാധിക അവനെ തടഞ്ഞു. “ദിനേശ് നീ ഇന്ന് പോകണ്ട. നീ എന്നോടും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ലല്ലോ.”
“ഇല്ല ചേച്ചി എനിക്ക് പോകണം. പോയിട്ട് അത്യാവശ്യമുണ്ട്.” ദിനേശ് അമിത്തിനൊപ്പം യാത്രയായി.
കുട്ടികൾ അവരുടെ മുറിയിലേക്കും പോയി. ആ വലിയ വീട്ടിൽ തനിച്ചായ രാധിക ബെഡ്റൂമിലേക്ക് നടന്നു.
പിറ്റേ ദിവസം അമിത്തും രാധികയും അഞ്ജുവും കൂടി സ്കൂൾ വാർഷികാഘോഷത്തിൽ പങ്കുചേരാനായി അഞ്ജുവിന്‍റെ സ്കൂളിലേക്ക് പോയി. സ്കൂൾ ഗേറ്റിൽ എത്തിയ ഉടൻ സ്കൂൾ അധികൃതർ മന്ത്രിയെ സ്വാഗതം ചെയ്തു വേദിയിലേക്ക് ആനയിച്ചു. രാധിക എല്ലാവരുടെയും സ്നേഹ പ്രകടനത്തിന് മറുപടിയെന്നോണം പുഞ്ചിരിയോടെ പ്രത്യഭിവാദനം നടത്തി.
രാധികയ്ക്ക് താൻ ഏതോ പ്രതിമയാണെന്ന് തോന്നിപോയി. യാന്ത്രികമായി ചലിക്കുന്ന ഒരു യന്ത്രം കണക്കെ അവൾ അമിത്തിന്‍റെ ഒപ്പം നടന്നു. ഇടയ്ക്ക് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന വരെ പുഞ്ചിരിയോടെ തൊഴുതു. എല്ലാവരും അമിത്തിനെ വളഞ്ഞു നിന്നു. അതിനിടയിൽ നിന്ന രാധികയ്ക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുന്നതു പോലെ തോന്നി. സ്കൂളിലെ കുട്ടികളും അധ്യാപകരും അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം നിന്ന് ഫോട്ടോയെടുക്കാൻ മത്സരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് സുരക്ഷ വലയം ഭേദിച്ചു കൊണ്ട് ഓരോരുത്തരും അദ്ദേഹത്തിനടുത്തേക്കു കടന്നു വന്നു. അമിത് പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് സുരക്ഷ വലയം തീർത്തിരുന്ന പോലീസുകാർ കുറച്ചുനേരം മാറി നിന്നു.
പരിപാടി കഴിഞ്ഞ് രാധിക ഒരു റോബോട്ട് കണക്കെ അമിത്തിനൊപ്പം വീട്ടിൽ മടങ്ങി വന്നു. വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴാണ് അമിത്തിന്‍റെ ചെറിയച്ഛന്‍റെ രണ്ട് പെണ്മക്കൾ വന്ന കാര്യമറിയുന്നത്. അവർ വന്നിട്ട് കുറച്ചുനേരമായിരിക്കുന്നു. അതോടെ രാധിക അവരെ സത്കരിക്കുന്ന തിരക്കിലായി. ചിലർ അഭിമുഖത്തിനായി വരുമ്പോൾ മറ്റു ചിലർ ട്രാൻസ്ഫെർ തടഞ്ഞു നിർത്താനും അങ്ങനെ ജീവിതത്തിന്‍റെ നാനാതുറകളിൽപെട്ടവർ വീട്ടിൽ വന്നു പോകുന്നത് നിത്യ സംഭവമായിരുന്നു.
വളരെ നാളുകൾക്ക് ശേഷമാണ് അമിത്തിന്‍റെ സഹോദരിമാർ വരുന്നത്. ഏതോ ബന്ധുവിന്‍റെ ഫാക്ടറി തുറക്കുന്നതിലുള്ള തടസ്സം നീക്കം ചെയ്തു തരണമെന്ന ആവശ്യവുമായിട്ടായിരുന്നു അവരുടെ വരവ്. അതിനു വേണ്ട സഹായം നൽകാമെന്ന് അമിത്ത് അവർക്ക് ഉറപ്പ് നൽകുകയും ചെയ്തു. അവരോട് കുറച്ചു നേരം സംസാരിക്കാമല്ലോ എന്ന ധാരണയിൽ സ്വീകരണ മുറിയിൽ ചെന്നപ്പോൾ അമിത്ത് പോയ ഉടനെ അവർ തിടുക്കപ്പെട്ട് യാത്രയും പറഞ്ഞിറങ്ങി. അവർക്കും മന്ത്രിയെ മാത്രമാണ് ആവശ്യം.
താൻ എന്ന വ്യക്തി എത്ര അപ്രസക്തമാണ് ഇവിടെ. രാധികയുടെ മനസ് നീറിപുകഞ്ഞു. തന്നോട് സംസാരിക്കാൻ ആർക്കും നേരവും താല്പര്യവുമില്ല. മന്ത്രിയുടെ ഭാര്യയാവുക എന്നത് ഒരു മുൾകിരീടമാണെന്ന് അവൾക്ക് മനസിലായെങ്കിലും സ്നേഹനിധിയായ ഭാര്യ എന്ന നിലയിൽ സ്വന്തം വിഷമങ്ങളും പ്രശ്നങ്ങളും ആരുമായും പങ്കുവയ്ക്കാനും മറ്റുള്ളവരുടെ സങ്കടങ്ങൾ കേൾക്കാനും അവൾക്കാവുമായിരുന്നില്ല.
സാധാരണ സ്ത്രീയെന്ന രീതിയിൽ അയലത്തെ വീട്ടിൽ പോയി സ്വന്തം കാര്യങ്ങൾ പറയാനും കഴിയില്ലല്ലോ. കോളേജ് സൗഹൃദ കൂട്ടായ്മയിൽ സജീവമായി പങ്കെടുത്തിരുന്ന സമയത്ത് ശുപാർശകളുമായി കൂട്ടുകാർ വരാൻ തുടങ്ങിയതോടെ ആ അധ്യായവും എന്നന്നേക്കുമായി അടച്ചു. ഇനി ഏതെങ്കിലും സാമൂഹ്യ സേവന പ്രവർത്തനത്തിൽ ഇറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചാൽ അവിടെയും അമിത്തിനെ വാഴ്ത്തിക്കൊണ്ടുള്ള വാക്കുകളെ കേൾക്കാൻ കഴിയൂ.
മന്ത്രി പത്നിയായതിന്‍റെ സുഖവും ദുഃഖവും അവൾ മനസിൽ പേറി. തന്‍റെ സുഖ ദുഃഖങ്ങളെപ്പറ്റി ആരുമായും പങ്കുവയ്ക്കാനാവാത്തതിനാൽ അവൾ ഏകാന്തതയുടെ തടവറയിൽ കഴിഞ്ഞു കൂടി. അവൾ പറയുന്ന ഓരോ വാക്കുകളും അവളെ തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി പല്ലിളിച്ചു കാട്ടി. തങ്ങളുടേതായ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങൾ ഏതോ കാലത്ത് എന്നോ കഴിഞ്ഞു പോയ മായിക സ്വപ്നം പോലെയായിരുന്നു അവൾക്ക്.
ഒരു ദിവസം അവിചാരിതമായ ബാല്യകാല സഖിയായ കവിത രാധികയെ ഫോൺ ചെയ്തു. അവൾ ഏതോ വിവാഹത്തിന് പങ്കെടുക്കാൻ നഗരത്തിൽ വരുന്നുണ്ടെന്ന് അറിയിച്ചു കൊണ്ടുള്ള വിളിയായിരുന്നുവത്. രാധികയുടെ സന്തോഷം കൊണ്ട് വീർപ്പുമുട്ടി.
ഫോണിൽ കവിത എന്തൊക്കെയോ തമാശകൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.
“നീ എന്നെ ഒരു മന്ത്രി പത്നിയായിട്ടാണോ അതോ എന്‍റെ കളികൂട്ടുകാരിയായിട്ടാണോ എന്നെ സ്വീകരിക്കുക.”
രാധിക പൊട്ടിച്ചിരിയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞു,“ നീ ഒന്ന് വന്ന് നോക്ക്, അപ്പോൾ മനസിലാവും.”
കവിത പറഞ്ഞ സമയത്തു തന്നെ രാധികയെ കാണാൻ വീട്ടിലെത്തി. കൂട്ടുകാരിയെ കണ്ടയുടനെ കവിത ഓടിച്ചെന്ന് കെട്ടിപിടിച്ചു.
കുറച്ചുനേരം രാധികയെ നോക്കി നിന്ന ശേഷം കവിത അദ്ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു. “ഒരിക്കലെങ്കിലും കാണുമെന്ന് കരുതിയതല്ല. നീ എന്നെ വീട് കാണിക്ക്.”
വീട് എന്നത് ഒരു സർക്കാർ മന്ദിരമായിരുന്നു. അമിത്തിന്‍റെ ആവശ്യമനുസരിച്ച് കോൺട്രാക്ടർമാർ വീടിന്‍റെ ലുക്ക് തന്നെ മാറ്റി മറിച്ചിരുന്നു. അതും സൗജന്യമായിട്ട്. രാധിക കവിതയെ കൂട്ടി കൊണ്ടു പോയി ബംഗ്ലാവ് മൊത്തം കാട്ടിക്കൊടുത്തു. കവിത ഓരോ മുറിയും കണ്ടശേഷം പ്രശംസിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
കുട്ടിക്കാലത്തു ഇരുവരുടെയും വീടുകൾ തൊട്ടടുത്തായിട്ടായിരുന്നു. സാമ്പത്തികമായി പിന്നോക്കം നിൽക്കുന്ന ജീവിത സാഹചര്യം ആയിരുന്നു അവരുടേത്. രണ്ടുപേരുടെയും രക്ഷിതാക്കൾ കൂലിപ്പണിയും മറ്റും ചെയ്‌താണ് കുടുംബം നോക്കിയിരുന്നത്.
കവിത ഫ്രഷ് ആകാൻ പോയതോടെ രാധിക ഒരിക്കൽ കൂടി പഴയ ഓർമ്മകളിലേക്കു മടങ്ങി. കവിതയും രാധികയും ഒരുമിച്ച് കോളേജിൽ പഠിച്ചിരുന്ന കാലം. അതെ കോളേജിൽ പഠിച്ചിരുന്ന അമിത്ത് രാധികയെ കണ്ടിഷ്ടപ്പെടുന്നതും അവർ പ്രണയത്തിലാവുന്നതും. അവൾ നെടുവീർപ്പോടെ ഓർത്തെടുത്തു.
അമിത്തിന്‍റെ അച്‌ഛനും വളരെ സാധാരണ നിലയിൽ ഉള്ള വ്യക്‌തിയായിരുന്നു. ഇരുവരും രാഷ്ട്രീയത്തിൽ സജീവപ്രവർത്തകരുമായിരുന്നു. കോളേജ് വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുശേഷം രാധികയുടെയും അമിത്തിന്‍റെയും വിവാഹവും വലിയ ആർഭാടങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ നടന്നു. തുടർന്ന് സജീവ രാഷ്ട്രീയത്തിലിറങ്ങിയ അമിത്ത് രാഷ്ട്രീയത്തിൽ വലിയ സ്ഥാനമാനങ്ങളിൽ എത്തുകയായിരുന്നു.
പിന്നോക്കവിഭാഗത്തിൽ പെട്ട ആളായതു കൊണ്ട് അമിത്തിനെ എല്ലാ രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികൾക്കും ആവശ്യമായിരുന്നു. മന്ത്രിയുടെ ഭാര്യ ആയിരുന്നിട്ടും രാധിക ഒരിക്കൽ പോലും അതിന്‍റെ പേരിൽ അഹങ്കരിക്കുകയോ മറ്റുള്ളവരോട് അത് കാട്ടുകയോ ചെയ്‌തിരുന്നില്ല. അമിത്തിന്‍റെ ഉയർച്ചയിൽ അവൾ ഏറെ അഭിമാനിച്ചിരുന്നു. അമിത്ത് തിരക്കുകളിൽ പെട്ട് ദിവസങ്ങളോളം കാണാതിരുന്ന അവസരങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടും അവൾ അതിന്‍റെ പേരിൽ അമിത്തിനോട് പരിഭവം കാട്ടുകയോ പരാതിപ്പെടുകയോ ചെയ്‌തില്ല.
ഭർത്താവിന്‍റെ അളന്നു തൂക്കിയുള്ള സംസാരവും ജോലിത്തിരക്കുകളിലും ആയപ്പോൾ രാധിക ഏകാന്തതയിൽ അകപെടുകയായിരുന്നു. എങ്കിലും അവൾ ഒരു വാക്കുപോലും പറയാതെ ആ സാഹചര്യവുമായി ഒതുങ്ങിക്കൂടുകയാണ് ഉണ്ടായത്.
രാധികയുടെ മന്ത്രിപത്നി എന്ന സ്‌ഥാനത്തേയും സുഖപ്രദവുമായ ജീവിതത്തെയും കവിത വാതോരാതെ പുകഴ്ത്തി കൊണ്ടിരുന്നു. കവിതയുടെ ഭർത്താവ് ഒരു വലിയൊരു കമ്പനിയുടെ ഡയറക്ടർ ആയിരുന്നു. കോളേജ് കാലം തുടങ്ങിയുള്ള പ്രണയത്തിനൊടുവിൽ വിവാഹിതരായവരാണ് അവർ.
കളിക്കൂട്ടുകാരിയായ കവിതയോടു തന്‍റെ മനസ്സിൽ ഉള്ള വേദനകളെക്കുറിച്ച് പങ്കുവയ്ക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചുവെങ്കിലും അവൾക്ക് അതിന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഭംഗിയായി കുടുംബകാര്യങ്ങൾ നോക്കി നടത്താനുള്ള രാധികയുടെ നൈപുണ്യത്തെ കവിത പുകഴ്ത്തി കൊണ്ടിരുന്നു.
തീൻ മേശയിൽ നിരത്തിയ വൈവിധ്യമാർന്ന വിഭവങ്ങളും ഓരോരോ ജേലി ചെയ്യുന്ന പരിചാരകരെയും കണ്ട് കവിത അദ്ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു, “രാധിക നീ ഭാഗ്യവതി തന്നെ. ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും നിനക്ക് വേവലാതിപ്പെടേണ്ടതില്ല. എല്ലാം നിന്‍റെ കാൽക്കീഴിൽ എത്തും. ഭർത്താവ് മന്ത്രി, രണ്ട് മിടുക്കരായ കുട്ടികൾ.”
കൂട്ടുകാരിക്കൊപ്പം ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇരുന്ന രാധിക അതിന് മറുപടിയെന്നോണം ഒരു വിളറിയ ചിരി ചിരിച്ച ശേഷം ഓർത്തു “എല്ലാം ഉണ്ട് പക്ഷെ ചിലത് ഇല്ല.”
കവിത പെട്ടെന്ന് രാധികയുടെ ചുമലിൽ പിടിച്ചു. “രാധിക എനിക്ക് നിന്‍റെ മനസ്സിൽ ഉള്ളതെന്താണെന്ന് മനസിലാക്കാൻ കഴിയും. നിന്‍റെ അവസ്‌ഥ എനിക്ക് ഊഹിക്കാൻ കഴിയും. സാധാരണ ചുറ്റുപാടിൽ വളർന്നവരാണ് നമ്മൾ. നമ്മൾ ഏറ്റവും കൊതിക്കുന്നത് സ്നേഹത്തിനുവേണ്ടിയാണ്. പണം കൊടുത്താൽ അതൊന്നും വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല. എന്‍റെ അവസ്‌ഥയും ഏറെക്കുറെ ഇത് തന്നെയാണ്. നിനക്കറിയാമോ ഉയർന്ന ജാതിയിൽപെട്ടയാളാണല്ലോ മനോജ്. മനോജിന് നല്ല ശമ്പളം ഉണ്ട്. എനിക്കും ജോലിയുണ്ട്. വലിയ ശമ്പളം ഇല്ല. പക്ഷെ മനോജിന് അത് കുറച്ചിൽ ആണ്. നീ എന്‍റെ കൂട്ടുകാരിയാണല്ലോ. നിന്നെ വന്ന് കണ്ട് കാര്യം പറഞ്ഞാൽ അമിത്തിന്‍റെ സ്വാധീനം ഉപയോഗിച്ച് നല്ലൊരു ജോലി വാങ്ങാൻ മനോജ് ഇപ്പോഴും എന്നെ നിർബന്ധിക്കാറുണ്ട്. പക്ഷെ നിന്നെ വന്ന് കണ്ട് അക്കാര്യം പറയാൻ എനിക്ക് മടിയായിരുന്നു. നീ ആളാകെ മാറിക്കാണും എന്നാണ് ഞാൻ വിചാരിച്ചത്. അതുകൊണ്ടാണ് ഇക്കാലമത്രയും നിന്നെ കാണാൻ ഞാൻ വരാതിരുന്നത്. സ്കൂൾ വാർഷിക പരിപാടിയെ കുറിച്ചു ടിവിയിൽ വന്ന വാർത്തയിൽ നിന്‍റെ പടം കണ്ടപ്പോൾ മനസിൽ വല്ലാത്ത ഒരു വിഷമം തോന്നി. നിന്‍റെ ചിരിക്കു പിന്നിൽ എവിടെയോ ഒരു വേദന ഉള്ളതു പോലെ. നീ സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കണം. ജീവിതം തുടച്ചുമാറ്റാൻ ആവില്ലല്ലോ.”
“നീ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. ഈ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെ ഉൾക്കൊണ്ട് ജീവിക്കണം. അല്ലാത്ത പക്ഷം നമുക്കൊപ്പം കുട്ടികളോ സഹോദരങ്ങളോ രക്ഷിതാക്കളോ ഉണ്ടാകില്ല. ഞാൻ എന്തിന് സങ്കടപ്പെടണം അല്ലെ. എനിക്കും എന്‍റേതായ ഒരു വഴി കണ്ടുപിടിക്കണം. എനിക്കുമുണ്ടല്ലോ ഒരു ജീവിതം.” അത് മറന്നതാണ് എന്‍റെ തെറ്റ്.
