തുണിക്കട അധികം ദൂരത്തല്ല. നടക്കാവുന്ന ദൂരമേ ഉള്ളൂ. നനവ് പറ്റിയ വഴിത്താരയിലൂടെ തുണിക്കട ലക്ഷ്യമാക്കി നടക്കുമ്പോൾ ചന്ദ്രേട്ടൻ ഒരു നീറ്റലായി മനസ്സിൽ പറ്റി നിന്നു. തുണിക്കടയിൽ ഏറെ തിരക്കില്ല. അല്പം വിശാലമായ ഹാളും പിന്നീട് ഇടതു വശത്തേക്ക് ഒരു ചെറിയ വിപുലീകരണവും. ഹാളിന്‍റെവലതു വശത്തായി ഷർട്ടു തുണികൾ, പാന്‍റു പീസുകൾ ഇടതുവശത്ത് കുട്ടികളുടെ യൂണിഫോം, ഉടുപ്പുകൾ. യൂണിഫോം വസ്ത്രങ്ങൾക്കാണ് ഈ സ്ഥലം പ്രസിദ്ധമെന്ന് തോന്നുന്നു. പല സ്കൂളിലേയും യൂണിഫോം മാതൃകകൾ കടക്കു മുന്നിൽ നിരത്തി വച്ചിരുന്നതായി ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.
വിൽപ്പനക്കായി നാലു സ്റ്റാഫുകളുണ്ട്. അറുപതോളം വയസ്സു തോന്നിക്കുന്ന ഒരാളും അധികം പ്രായം തോന്നിക്കാത്ത രണ്ടു സ്ത്രീകളും പിന്നെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനും. സൗമ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കാഷ്യറുടെ സീറ്റിൽ ഒരു സ്ത്രീയും ഇരിപ്പുണ്ട്.
ടീ ഷർട്ടുകൾ ഇരിക്കുന്നിടത്തേക്ക് പോയപ്പോൾ പ്രായമേറിയ ആൾ അടുത്തുവന്നു നിന്നു. ടീ ഷർട്ടുകൾ കാണിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ട എന്നെ ആകെയൊന്നു നോക്കിയ ശേഷം അടുക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന ടീ ഷർട്ടുകൾ എടുത്തു മേശമേൽ വച്ചു. വലിയ തോതിലുള്ള കളക്ഷൻ ഒന്നുമില്ല. പോരാത്തതിന് അല്പം ഏറിയ വിലയും.
ഡിസ്കൗണ്ട് എന്തെങ്കിലും പ്രതീക്ഷിക്കാമോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ അത്തരം കാര്യങ്ങളെല്ലാം മാനേജരോട് ചോദിക്കാൻ പറഞ്ഞ് അയാൾ കാഷ്യർ ഇരിക്കുന്നിടത്തേക്കു കൈ ചൂണ്ടി. അപ്പോൾ ഇവരാണ് ഞാൻ തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മാനേജർ. ചന്ദ്രേട്ടന്‍റെ ഭാര്യ.
മാനേജരോട് സംസാരിച്ച് അല്പം വിലയിളവും നേടി ടീഷർട്ടുമായി പുറത്തിറക്കുമ്പോൾ ചന്ദ്രേട്ടൻ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന പ്രശ്‌നത്തിന്‍റെ ഹേതു ഏറെക്കുറെ ഞാൻ മനസിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു ഇനി ഇവരുടെ തുടർന്നുള്ള ഭാവി തീരുമാനമെന്ത്? എന്നു മാത്രമേ ഇനി മനസിലാക്കാനായി ഉള്ളു. അതും എനിക്ക് ഊഹിക്കാനാവുന്നതാണെങ്കിലും. എങ്കിലും എനിക്ക് ഒരുറപ്പു വരുത്തേണ്ടതുണ്ട്.
അപ്പോഴാണ് തോമാച്ചന്‍റെ ഫോൺ വന്നത്. മനസ്സിൽ വിചാരിക്കുമ്പോഴേക്കും ഫോൺ ചെയ്യാറുള്ള തോമാച്ചന്‍റെ അത്ഭുത സിദ്ധിയെ നമിച്ചു കൊണ്ട് ഫോൺ അറ്റൻഡു ചെയ്തു. സംവിധായകനുമൊത്ത് കൂടിക്കാഴ്ച നടത്തേണ്ടുന്ന സമയത്തിൽ അല്പം മാറ്റം. ആറു മണിക്കാണ് എത്തേണ്ടത്. സംവിധായകനെ പോയിക്കാണേണ്ട റൂം നമ്പർ 601.
തോമ്മാച്ചൻ ഒപ്പമുണ്ടാകില്ല. അയാൾക്ക് സിനിമാ ആവശ്യത്തിനായി ഉടനെത്തന്നെ പള്ളീലച്ചന്‍റെ ശരീരഭാഷയുള്ള മൂന്നു പേരെ സംഘടിപ്പിച്ച് ഷൂട്ടിംഗ് സെറ്റിൽ എത്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതിനായുള്ള നെട്ടോട്ടത്തിലാണയാൾ.
പഞ്ചാബ് ധാബയിൽ കയറി മൃദുലമായ രണ്ടു റൊട്ടിയും സബ്ജിയും പരിപ്പുകറിയും കഴിച്ച് നിരത്തിലേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ് വട്ടംചുറ്റി നിന്നത്‌ മനുഷ്യന്‍റെ ശരീരഭാഷ എന്ന വിഷയത്തിൽ ആയിരുന്നു. മനുഷ്യന്‍റെ അബോധതലത്തിലുള്ള ചിന്തകളുടെ കൃത്യമായ പ്രതിഫലനമാണ് ശരീരഭാഷ. ഒരാളുടെ ശരീരഭാഷ മാറിനിന്നു സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിച്ചാൽ മനസ്സിന്‍റെ ഉള്ളറകളിലൊളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന പലവസ്തുതകളും വെളിപ്പെട്ടുവരും.
ഒരു സ്ത്രീ തനിക്കു ചുറ്റും നിൽക്കുന്ന നാലഞ്ചു പേരോടായി സംസാരിക്കുന്നു എങ്കിൽ അതിൽ ആരോടാണ് അവൾക്ക് താത്പര്യമുള്ള വ്യക്തി എന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തിരിച്ചറിയാം. അതുപോലെ തിരക്കുപിടിച്ച ബസ്സിലും ബസ്‌സ്റ്റോപ്പുകളിലും ട്രെയിനിലും മിഴിമുനകൾ ആശയങ്ങൾ കൈമാറുന്നതും, പലതും പറയാതെ പറയുന്നതും എത്രയോ തവണ കണ്ടിരിക്കുന്നു.
തുണിക്കടയിലെ പ്രായം ചെന്ന സെയിൽസ്മാൻ, മാനേജരെ പറ്റി സൂചിപ്പിച്ചപ്പോൾ മാത്രമാണ് ഞാൻ ആ സ്ത്രീയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. ഏതോ ഒരു സ്വപ്നലോകത്തിൽ വ്യാപരിക്കുന്ന ആ മനസ്സിനെ ആ സുന്ദരമായ മുഖത്ത് ഒളിച്ചിതറുന്ന പകർച്ചകൾ അടയാളപ്പെടുത്തിത്തന്നു. ആ കൂമ്പിയ മിഴിമുനയുടെ ഇടക്കിടക്കുള്ള ധൃതചലനങ്ങൾ. പ്രണയാതുരമായ ആ നീലമിഴികൾ നിരന്തരം എന്തിനെയോ തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഒരിടത്ത് ഏറെ നേരം വിശ്രമിക്കുന്നു. പാറിപ്പറക്കുന്ന പൂമ്പാറ്റയെപ്പോലെ ആ മനസ്സ് ഒരിടത്ത് ഏറെ നേരം ചുറ്റിക്കറങ്ങുന്നത് കണ്ടെത്താൻ ആയിരം കണ്ണുകളൊന്നും വേണ്ടെന്ന് എനിക്ക് ആദ്യനോട്ടത്തിൽ തന്നെ ബോധ്യമായി. ഞാനവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന അല്പനേരത്തിനിടയിൽ പ്രണയത്തിന്‍റെ കടലാഴം ഒളിപ്പിച്ച മിഴിമുനകൾ എത്രയോതവണ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തു പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു അതു മനസ്സിലൊളിപ്പിച്ച പ്രണയത്തിന്‍റെ വ്യക്തമായ പ്രതിഫലനമായി തോന്നി.
തുണിക്കടവിട്ടിറങ്ങി വഴിത്താര കടന്ന് ഒരിടത്ത് നിൽപ്പുറപ്പിച്ചു. അല്പനേരം കൂടി ദൂരെയുള്ള കഥാനായികയെ നിരീക്ഷിച്ചപ്പോൾ ചന്ദ്രേട്ടന് ഭാര്യയുടെ പ്രകൃതത്തിൽ മാറ്റം വന്നതായി സംശയം തോന്നിയതിൽ അത്ഭുതമില്ലെന്ന് വ്യക്തമായി. ഇനി കഥാനായകനെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കണം. എന്നാലേ തൃപ്തികരമായ വിശദീകരണം ചന്ദ്രേട്ടന് നല്കാൻ കഴിയൂ. ആ ചുമതല തോമാച്ചനെ ഏൽപ്പിക്കാം. തോമാച്ചൻ തിരക്കിലാണെങ്കിലും എന്‍റെ ഒരാവശ്യത്തിന് ഉപേക്ഷ കാണിക്കില്ല എന്നു തന്നെകരുതാം.
ഇടയ്ക്ക് ഫോൺ നോക്കിയപ്പോൾ അഞ്ചു മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി കണ്ടു. സംവിധായകനൊടൊപ്പമുള്ള കൂടിക്കാഴ്ച്ചക്ക് സമയമാകുന്നു. ഒരോട്ടോ വിളിച്ച് സ്ഥലം പറഞ്ഞു. ഓട്ടോക്കാരന്‍റെ വിസ്മയം നിറഞ്ഞ മുഖഭാവം കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ച് ഗൗരവത്തിൽ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.
ആരാധന റസിഡൻസി. ടൗണിലെ കണ്ണായ പ്രദേശത്ത്‌ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന മനോഹരമായ ഹോട്ടൽ. ടൗണിലെത്തന്നെ ഒന്നാന്തരം ഹോട്ടലാണിത്. എത്രയോ തവണ ഈ സ്റ്റാർ ഹോട്ടലിനു മുന്നിലൂടെ കടന്നു പോയിട്ടുണ്ട്. ഒരുപാടു തവണ ഒന്നു കയറണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഇപ്പോഴാണ് അതൊന്നു സാധ്യമാകാൻ പോകുന്നത്.
കപ്പടാ മീശവച്ച സെക്യൂരിറ്റി ജീവനക്കാരന്‍റെ വിനീതവിധേയമായ അഭിവാദ്യം സ്വീകരിച്ച്, റിസപ്ഷനിലിരിക്കുന്ന അതിസുന്ദരിയുടെ കിളിനാദം ശ്രവിച്ച് ആഡംബരം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി പരിലസിക്കുന്ന 601-ാം റൂമിലേക്ക്.
കമനീയമായി അലങ്കരിച്ച വിശാലമായ 601-ാം നമ്പർ റൂം. വില പിടിപ്പിള്ള ഫർണീച്ചറുകൾ. റൂമിൽ സുഖകരമായ ഇളം തണുപ്പിനോടൊപ്പം നേർത്ത സുഗന്ധവും. ഗസലിന്‍റെ ശീലുകൾ മന്ത്രിക്കും പോലെ പടരുന്നു. വെളുത്ത വിരിയിയിട്ട ജാലകത്തിനരികെ പുറം തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഒരാൾ. അതായിരിക്കും സംവിധായകൻ ദത്തൻ.
“സാം വെൽക്കം.”
പൊടുന്നനെ മുഴക്കമുള്ള അയാളുടെ ശബ്ദം അനുരണങ്ങളായി ആ റൂമിൽ പ്രതിധ്വനിച്ചു.
തേക്കുതടിയിൽ തീർത്ത വ്യാളീമുഖത്തിന്‍റെ അലങ്കാരപ്പണികളുള്ള കസേരയിൽ എനിക്കഭിമുഖമായി അയാളിരുന്നു. ആരെയും തന്നിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിക്കുന്ന കാന്തശക്തിയാർന്ന കണ്ണുകൾ. കൈയ്യിലെ മദ്യചഷകം മേശമേൽ വച്ചശേഷം മുഴക്കമുള്ള ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“മി. സാം. താങ്കളെക്കുറിച്ച് എന്നോടു പറയുന്നത് തോമാസ് ആണ്. ഓരോ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ യാദൃശ്ചികമായി താങ്കളെക്കുറിച്ചും പ്രവർത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ചും പറയുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് താങ്കളുടെ സേവനം എനിക്ക് ആവശ്യമെന്നു തോന്നിയത്.” അയാളൊന്നു നിർത്തി.
തീർത്തും അപരിചിതമായ ആ അന്തരീക്ഷവുമായി സമരസപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്ന ഞാൻ സൗഹാർദ്ദപൂർവ്വം പുഞ്ചിരിയോടെ തലയാട്ടി. വില കൂടിയ സ്കോച്ച് മദ്യം ചിത്രപ്പണികളോടു കൂടിയ സ്ഫടിക ഗ്ലാസ്സിൽ അയാൾ പകരുമ്പോൾ, മദ്യം കഴിക്കാൻ അശേഷം താത്പര്യമില്ലാഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ എതിർപ്പു പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല.
തുടക്കത്തിൽ തന്നെ എന്‍റെ ഭാഗത്തു നിന്നുള്ള അത്തരമൊരു നീക്കം എന്നോടുള്ള സൗഹാർദ്ദപൂർവ്വമായ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഇടപെടലുകൾക്കു പ്രതിരോധം തീർക്കും. അത് മാനസികമായ അകൽച്ചക്കു വഴി വക്കും. അത് അയാളുടെ വാചാലതക്കു ഭംഗം വരുത്തും. അപ്പോൾ വിവരങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ ലഭിക്കണമെന്നില്ല. ഒരടുപ്പം അയാൾക്കു തോന്നിയാൽ, ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാതെത്തന്നെ അറിവുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളും വെളിവായി വരും.
ഗ്ലാസ്സിൽ ഐസ്ക്യുബിട്ട് അല്പം തണുത്ത വെള്ളമൊഴിച്ച് എന്‍റെ നേരെ നീട്ടിയപ്പോൾ വിസമ്മതം പ്രകടിപ്പിക്കാതെ അതു വാങ്ങി. തോമാച്ചൻ പരിചയപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള സ്ഥിതിക്ക് ഇനി എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തേണ്ടതില്ല. അതു കൊണ്ടു പതുക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“സാർ, താങ്കളെപ്പറ്റി ധാരാളം കേട്ടിട്ടുണ്ട്. താങ്കളെഴുതിയ സിനിമാ സംബന്ധിയായ ലേഖനങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. സംവിധാനം ചെയ്ത ഒന്നു രണ്ടു സിനിമകൾ കണ്ടിട്ടുമുണ്ട്. താങ്കളെ പോലെ പ്രശസ്തനായ ഒരാളുമായി കൂടിക്കാഴ്ചക്ക് അവസരം ലഭിച്ചതിൽ സന്തോഷവും ഒപ്പം ആശ്ചര്യമുണ്ട്. എന്തു സേവനമാണ് എന്നിൽ നിന്നും ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്നറിയാൻ എനിക്ക് നല്ല ആകാംക്ഷയുണ്ട്.”
പതുപതുത്ത സോഫയിലേക്ക് ഒന്ന് ചാഞ്ഞിരുന്നു കൊണ്ട് അയാൾ ഒരിറക്ക് മദ്യം കഴിച്ചു.
“ശരി. ഞാൻ വളച്ചുകെട്ടില്ലാതെത്തന്നെ കാര്യം പറയാം. എനിക്കും അല്പം തിരക്കുണ്ട്. നിങ്ങൾക്കു അറിയാമെന്നു കരുതുന്നു എന്‍റെ സിനിമയുടെ ഷൂട്ടിംഗ് പുരോഗമിക്കുകയാണ് ആറു മാസത്തോളമായി എന്നെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രശ്നത്തിന് ഉത്തരം തേടിയാണ് ഞാൻ താങ്കളെ വിളിച്ചു വരുത്തിയത്.
ഈയൊരു പ്രശ്നം എന്നെ നേരിട്ട് ഒരു തരത്തിലും ബാധിക്കുന്ന ഒന്നല്ല. എന്നിരുന്നാലും ഈയൊരു വിഷയം എന്നെ സദാ വിഷമിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ജോലിയിൽ ശരിയായി ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല മനസ്സ് കൈവിട്ടു പോകുന്നതായി തോന്നുന്നു.
ഇതിന്‍റെയെല്ലാം കാരണമെന്തെന്ന് എനിക്കറിയാം. ഒരു ചോദ്യം എന്‍റെയുള്ളിൽ പേരാലു പോലെ വളർന്നു തിടം വച്ചു വരികയാണ്. ആ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരമാണ് ഞാൻ നിങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന സേവനം.”
“ശരി. ഇനി ഞാൻ എനിക്ക് താങ്കളിൽ നിന്ന് ആവശ്യമുള്ള കാര്യങ്ങൾ പറയാം. ഒപ്പം അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംഭവങ്ങളും”.
സംവിധായകൻ ഒന്നു കൂടെ ചാഞ്ഞു കിടന്നു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
തീർത്തും വാചാലനായ അദ്ദേഹത്തിന് സംസാരം തുടരുവാൻ ഞാൻ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് സമ്മതം നല്കി.
ഒറ്റ വലിക്ക് ഗ്ലാസ്സ് കാലിയാക്കി വറുത്ത കശുവണ്ടിപ്പരിപ്പ് എടുത്ത് കഴിച്ച ശേഷം അയാൾ എന്നോട് മദ്യം കഴിക്കാൻ നിർബന്ധിച്ച ശേഷം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“ഇപ്പോൾ ഷൂട്ടിംഗ് നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ ചിത്രം ‘ഓർമ്മപ്പൂക്കാലം’ ആറു മാസം മുൻപ് തുടങ്ങി വച്ചതാണ്. മുക്കാൽ ഭാഗത്തോളം ചിത്രീകരണവും കഴിഞ്ഞു. അതിനു ശേഷം ആ ചിത്രത്തിന്‍റെ ശിഷ്ടഭാഗം ചിത്രീകരിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത് രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് മാത്രമാണ്. അതിനു പിന്നിലെ കാരണം ഒരു മരണമാണ്. അതെന്നെ മാനസികമായി വല്ലാതെ തളർത്തിക്കളഞ്ഞു. വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിപ്പോയി ഞാൻ. സത്യം പറഞ്ഞാൻ മനസ് എന്‍റെ വരുതിയിലല്ല. ഇപ്പോൾ കുറെയൊക്കെ അതിൽ നിന്നുള്ള ഒരു മോചനം തേടിയാണ് വീണ്ടും ഷൂട്ടിംഗ് പുനരാരംഭിച്ചത്. പക്ഷേ അതത്ര എളുപ്പമായി എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല.
എന്‍റെ ജോലിയെ മാത്രമല്ല ജീവിതത്തിന്‍റെ താളം തന്നെ തെറ്റിയിരിക്കുന്നു ഒടുവിൽ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ആ മരണത്തിനു പിന്നിലെ ദുരൂഹത മറ നീക്കി പുറത്തുവരണം. എന്നാലെ എനിക്കെന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ ആധിക്ക് അറുതി വരുത്താനാവൂ.”
“ആരുടെ മരണം?”
ഞാൻ ആകംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.
ദത്തൻ തെല്ലിട നേരം നിശ്ശബ്ദനായി. അയാളുടെ വലിയ കണ്ണുകൾ സജലങ്ങളായി. അല്പം കൂടെ മദ്യം ഗ്ലാസ്സിലൊഴിച്ച് അയാൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“ഞാൻ സിനിമയിലെ എല്ലാ മേഖലയിലും പുതിയ ആളുകൾക്ക് പരമാവധി അവസരം കൊടുക്കുന്ന സംവിധായകനാണ്. സിനിമാമേഖലയിൽ എത്തിപ്പെടാൻ ഞാൻ അനുഭവിച്ച അലച്ചിലുകളാണ് ഈയൊരു തീരുമാനത്തിലേക്ക് മനസിനെ പാകപ്പെടുത്തിയത്.
“ഓർമ്മപ്പൂക്കാലത്തിൽ മിക്ക വിഭാഗങ്ങളിലും പുതുമുഖങ്ങളെ ആയിരുന്നു പങ്കെടുപ്പിച്ചിരുന്നത്. ആ ചിത്രത്തിൽ മുഖ്യനായികാ കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ സഹോദരിയായി അഭിനയിക്കാൻ ഒരു കുട്ടിയെ ആവശ്യമായിരുന്നു. നായികയുടെ അനുജത്തി ആണെങ്കിലും ഒരുപാട് അഭിനയസാധ്യതയുള്ള കഥാപാത്രമായിരുന്നു അത് ഒരു തൂങ്ങിമരണത്തിലൂടെയാണ് ആ കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ അവസാനം.
ആ കഥാപാത്രത്തെ അവതരിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയ കുട്ടിയെ കിട്ടിയിരുന്നില്ല. ഒരു പാട് പേരെ പരീക്ഷിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അതൊന്നും തന്നെ എനിക്ക് തൃപ്തികരമായി തോന്നിയില്ല. ആ ഒരു കാരണം കൊണ്ടു പടത്തിന്‍റെ ചിത്രീകരണം തന്നെ തുടങ്ങാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ വന്നു. അപ്പോഴാണ് കാസ്റ്റിംഗ് ഡയറക്ടർ റോയി ഒരു പ്രൊഫൈലുമായി എന്നെ സമീപിക്കുന്നത്.
സന മാത്യു, അതായിരുന്നു ആ കുട്ടിയുടെ പേര്. ഓമനത്തം തുളുമ്പുന്ന ഒരു പതിനെട്ടുകാരി. വളരെ പാവപ്പെട്ട ഒരു കുടുംബത്തിലെ അംഗം. അടുത്ത ബന്ധം എന്ന് പറയാൻ അമ്മ മാത്രമേ ഉള്ളൂ. ഒരു സഹോദരനുണ്ടായിരുന്നത് ഒരപകടത്തിൽ മരിച്ചു. അത് ആ കുട്ടിക്കുമേൽ ഉത്തരവാദിത്വം വർദ്ധിപ്പിച്ചിരിക്കാം. ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ ഞാൻ മനസ്സിൽ കണ്ടിരുന്ന കഥാപാത്രത്തിന് അനുയോജ്യയെന്ന് തോന്നിയെങ്കിലും ആ കുട്ടിയുടെ കുടുംബ സാഹചര്യങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ആ കുട്ടിക്ക് അവസരം നല്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. ആ വിവരം അപ്പോൾ തന്നെ കാസ്റ്റിംഗ് ഡയറക്ടറെ അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. സത്യത്തിൽ ഒരു പാട് പേരെ ആകഥാപാത്രത്തിനായി പരീക്ഷിച്ച് ഞാൻ മടുത്തിരുന്നു.”
“പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഷൂട്ടിംഗ് സെറ്റിലെ ആർട്ട് വർക്ക് വിലയിരുത്താനായി സൈറ്റിലെത്തിയപ്പോൾ കണ്ടത് എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന കാസ്റ്റിംഗ് ഡയറക്ടറേയും ആ കുട്ടിയേയും അമ്മയേയുമാണ്. ആർട്ട് വർക്ക് പരിശോധിക്കാനായി വന്ന എനിക്ക് നീരസം തോന്നിയെങ്കിലും ആ കുട്ടിയുടെ പ്രൊഫൈലിൽ സംഗീതം, നൃത്തം തുടങ്ങിയ കലാരൂപങ്ങളിൽ പ്രാവീണ്യമുള്ളതായി എഴുതിയിരുന്നു.
നായികയുടെ അനുജത്തി കഥാപാത്രത്തിന് ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തത്തിലുള്ള പ്രാവീണ്യം തീർത്തും ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത ഒന്നായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു പരീക്ഷണത്തിനു ഞാൻ തയ്യാറായി. ഉടനെത്തന്നെ അസോസിയേറ്റ്സിനെ വിളിച്ച് നായികയുടെ അനുജത്തിയുടെ ഒരു പാട് വൈകാരികത ആവശ്യപ്പെടുന്ന രംഗത്തിന്‍റെ ഷൂട്ടിനുള്ള ക്രമീകരണങ്ങൾ നടത്താൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
പെട്ടന്നു തന്നെ രംഗസജ്ജീകരണം അവർ തയ്യാറാക്കി. പിന്നീടുള്ളഒരു മണിക്കൂർ ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ വിസ്മയത്തിന്‍റേതായിരുന്നു. അഭിനയകലയിൽ യാതൊരു മുൻപരിചയവുമില്ലാത്ത ആ കുട്ടി അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ എന്നെ മാത്രമല്ല അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന എല്ലാവരേയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കളഞ്ഞു.
ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ച സ്വാഭാവികമായ അഭിനയത്തിന്‍റെ മനോഹരമായ ഒരു പ്രകടനമായിരുന്നു അവിടെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഒരുപാട് അഭിനയപരിചയമുള്ള അഭിനേതാക്കൾ ആണെങ്കിൽ കൂടി ആദ്യ ടേക്ക് ഓക്കേയാകുന്നത് അപൂർവമാണ്. ഈ കുട്ടി ആദ്യത്തെ ടേക്കിൽത്തന്നെ സങ്കീർണ്ണമായ ആ സീൻ കൃത്യമായി ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
പിന്നൊന്നും ചിന്തിച്ചില്ല. പ്രൊഡക്ഷനിൽ വിളിച്ച് അഡ്വാൻസ് കൈമാറാനും താമസത്തിനും മറ്റുമുള്ള കാര്യങ്ങൾ തയ്യാറാക്കാനും ഒപ്പം നാളെത്തനെ ഷൂട്ടിംഗ് തുടങ്ങുകയാണെന്നും നിർദേശം നല്കി ഞാൻ ഹോട്ടലിലേക്ക് മടങ്ങി.
ദത്തൻ സാർ ഒന്നു നിശ്വസിച്ചു.
ദത്തൻ സാർ പറയുന്ന രീതി എന്നിൽ മതിപ്പുളവാക്കി. സംവിധായകരും കഥാകാരൻമാരുമെല്ലാം ഇത്തരത്തിലുള്ളവരായിരിക്കാം. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വിവരണം കേൾക്കുമ്പോൾ കൺമുൻപിൽ ഓരോ രംഗവും ഇതൾ വിരിഞ്ഞു വരുന്ന അനുഭവം. ഏതായാലും ഇത്ര വാചാലമായ സംഭാഷണം ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇടയ്ക്കു കയറി പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അനുഭവകഥയുടെ ഒഴുക്ക് നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചുമില്ല.
ദത്തൻ സാർ ഇപ്രകാരം കാര്യങ്ങൾ തുറന്നു പറയുന്നതിൽ തോമ്മാച്ചനും ഒരു പങ്കുണ്ടെന്നു തോന്നി. തോമാച്ചൻ ഇത്ര ചെറിയ കാലയളവിൽ നല്ലൊരു സൗഹൃദം ദത്തൻ സാറുമായി ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തിരിക്കുന്നു എന്ന് വ്യക്തം. തോമാച്ചന്‍റെ അടുത്ത സുഹൃത്തായ എന്നോടും ആ സൗഹൃദത്തിന്‍റെ ഊഷ്മളത ദൃശ്യമാകുന്നുണ്ട്.
അപ്പോഴേക്കും കാലിയായ ഗ്ലാസ്സുകൾ നിറച്ചു കൊണ്ട് ദത്തൻ സാർ തുടർന്നു.
“ഏറെ ആശ്വാസത്തോടെയാണ് ഞാൻ ഹോട്ടൽ റൂമിൽ തിരിച്ചെത്തിയത്. ഷൂട്ടിംഗ് നാളെത്തന്നെ ആരംഭിക്കാൻ കഴിയുന്നതിന്‍റെ ആഹ്ളാദം മനസ്സിൽ തിരതല്ലുകയാണ്. സാധാരണ പുതിയ പടത്തിന്‍റെ ആദ്യ ക്ലാപ്പടിക്കുന്ന ദിവസം എനിക്കൊരു പതിവുണ്ട്. സിനിമക്കാർക്കിടയിലുള്ള ഒരു വിശ്വാസം എന്നു തന്നെ കൂട്ടിക്കോളൂ.
അല്ല, എന്‍റെ അറിവിൽ എനിക്കു മാത്രമേ ഈയൊരു വിശ്വാസമുള്ളൂ. എന്‍റെ ഭാര്യ ആദ്യ ക്ലാപ്പിടക്കണം എന്നതാണ് എന്‍റെ നിർബന്ധം. എന്‍റെ ഭാര്യ അനുമോൾ ആദ്യ ക്ലാപ്പടിച്ച ശേഷം ചിത്രീകരിച്ച ചിത്രങ്ങൾ മെഗാഹിറ്റുകളാണ്. ഒരവസരത്തിലേ ആ പതിവു തെറ്റിയുള്ളൂ. അവൾക്ക് ഷൂട്ടിംഗ് ലൊക്കേഷനിൽ തീർത്തും വരാൻ പറ്റാത്ത ഒരു സാഹചര്യം വന്നു. ഫലമോ, പടം വൻ പരാജയം. എന്‍റെ സിനിമാ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ പരാജയം.”
അതും പറഞ്ഞ് ദത്തൻ സാർ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു . അയാൾ വിദഗ്ധമായി മനസ്സിലൊളിപ്പിച്ചെങ്കിലും ഇടക്കിടക്ക് മുഖത്ത് ദൃശ്യമായി കൊണ്ടിരുന്ന സംഘർഷത്തിന് ഒരയവു വന്ന പോലെ തോന്നി.
“പുതിയ സിനിമയുടെ ആദ്യ ഷൂട്ട് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും തുടങ്ങും എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ എന്‍റെ ഭാര്യയും കുടുംബാംഗങ്ങളും എന്നൊടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങിനെ പിറ്റേന്ന് ശുഭമുഹൂർത്തത്തിൽ എന്‍റെ ഭാര്യ ആദ്യ ക്ലാപ്പിച്ച് ഷൂട്ടിംഗ് ആരംഭിച്ചു. പിന്നീട് ഷൂട്ടിംഗ് യാതൊരു മുടക്കവുമില്ലാതെ, ഒരവധി ദിവസം പോലുമില്ലാതെ മുന്നോട്ടു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഓരോ ദിവസവും അസാധാരണമായ അഭിനയത്തികവുകൊണ്ട് സന മാത്യു അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു വേള ചില രംഗങ്ങളിൽ ആ കുട്ടി നായികയെക്കൂടി അപ്രസക്തമാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
നായികാ ദാരിദ്ര്യം അനുഭവിക്കുന്ന മലയാളസിനിമക്ക് അഭിനയത്തികവുമുള്ള ഒരു നായികയെ സംഭാവന ചെയ്യാൻ ഞാൻ ഒരു നിമിത്തമായതിൽ എനിക്ക് ആഹ്ളാദവും അഭിമാനവും തോന്നി. എന്നാൽ ആ സന്തോഷം അധികം നീണ്ടുനിന്നില്ല.
ദത്തൻ പൊടുന്നനെ നിശ്ശബ്ദനായി.
