ഭാരിച്ച ബാഗും തൂക്കിപ്പിടിച്ച് കൊണ്ട് നന്ദു മോൻ തളർച്ചയോടെ ഏണിപ്പടികൾ ഒന്നൊന്നായി കയറി. വീടിന്‍റെ വാതിൽ പൂട്ടിയിരിക്കുന്നതു കണ്ട് നന്ദുവിന് ദേഷ്യം വന്നു. വാതിലിൽ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി നന്ദു അരിശം തീർത്തു. രാവിലെ ഒരു ഗ്ലാസ്സ് പാലിനൊപ്പം രണ്ട് പീസ് ബ്രഡ് മാത്രമാണ് കഴിച്ചത്. വിശപ്പ് സഹിക്കാനാവുന്നില്ല. മമ്മിക്കാണെങ്കിൽ തന്‍റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു ശ്രദ്ധയുമില്ല. മമ്മിയ്ക്ക് രമേശ് അങ്കിളാണല്ലോ ഇപ്പോ എല്ലാം. നന്ദുവിന്‍റെ സ്‌ഥാനം അതുകഴിഞ്ഞേയുള്ളൂ.
എത്ര നിഷ്കളങ്കതയോടെയാണ് രമേശ് അങ്കിൾ പെരുമാറുന്നത്. വീട്ടിൽ വന്നാലുടൻ നന്ദുമോനേ ഇങ്ങോട്ട് വന്നേ ഒരുമ്മ തന്നേ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് തന്‍റെ മേൽ വാത്സല്യം കോരിച്ചൊരിയും. ഇടയ്ക്ക് സമ്മാനമായി ചില കളിപ്പാട്ടങ്ങളും തരും.
അത് കേട്ടാൽ തോന്നും ഞാൻ കളിപ്പാട്ടത്തിനുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന്. മമ്മിയാണെങ്കിൽ അങ്കിളിനെ കണ്ടാൽ പിന്നെ എല്ലാം മറക്കും. മമ്മിയും രമേശ് അങ്കിളും ഓരോരോ തമാശ പറഞ്ഞ് പിന്നെ ചിരിയോട് ചിരിയാണ്. രമേശ് അങ്കിൾ വരുമ്പോഴൊക്കെ ഉടൻ മമ്മി പറയും നന്ദു പുറത്തുപോയി കളിക്കൂ.
രമേശ് അങ്കിളിന്‍റെ സാന്നിധ്യം മമ്മി വളരെയധികം ആസ്വദിക്കുന്നതു പോലെ തോന്നും. ആ സമയത്ത് മമ്മി നന്ദുവിനെ അകറ്റി നിർത്തും. അല്ലാത്തപ്പോൾ വീട്ടിലിരുന്ന് പഠിക്ക് പഠിക്ക് എന്ന് നിർബന്ധിക്കും. മുതിർന്നവർ സംസാരിക്കുന്നിടത്ത് കുട്ടികൾ ഇരിക്കാൻ പാടില്ലത്രേ. പിന്നെ സംസാരമാണ്. ചിലപ്പോൾ സംസാരവും ചിരിയും ദിവസം മുഴുവനും നീണ്ടുപോകും.
പപ്പയുടെ മുന്നിലാണെങ്കിലോ മമ്മിയാകെ മുഖം വീർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതാണ് കണ്ടിട്ടുള്ളത്. ഓഫീസിൽ നിന്നും തളർന്നവശനായി വരുന്ന പപ്പയ്ക്ക് ഒരു ചായ കുടിക്കണമെങ്കിൽ സ്വയം തയ്യാറാക്കണം. പപ്പയ്ക്കൊപ്പം മമ്മി എങ്ങും പോകാറില്ലായിരുന്നു. രമേശ് അങ്കിളിന്‍റെ കൂടെയാണെങ്കിൽ മമ്മി കറങ്ങാൻ പോകും. ചിലപ്പോൾ എന്നെയും ഒപ്പം കൂട്ടും. പഠിക്കാനുണ്ടെന്നും ഹോംവർക്ക് ചെയ്യാനുണ്ടെന്നും ഒഴിവു കഴിവ് പറഞ്ഞ് ഞാൻ തൊട്ടടുത്തുള്ള ശാന്തി ആന്‍റിയുടെ വീട്ടിൽ പോയിരിക്കും. ഞാനെന്തിന് രമേശ് അങ്കിളിന്‍റെ കാറിൽ പോകണം. പാവം പപ്പ! പപ്പ പഴയ ബൈക്കിൽ തന്നെയാണ് ഇപ്പോഴും ഓഫീസിൽ പോകുന്നത്.
പപ്പ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ പണത്തെ ചൊല്ലിയും ബാങ്ക് ബാലൻസിനെ ചൊല്ലിയും എപ്പോഴും കലഹിച്ചിരുന്നു.
ആദ്യം പപ്പയോടൊപ്പം ചെറിയൊരു ഫ്ളാറ്റിലായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ താമസം. ഡബിൾ ബെഡിൽ മമ്മിക്കും പപ്പയ്ക്കുമിടയിൽ ഞാൻ സുഖമായി ഉറങ്ങിയിരുന്നു. അന്ന് മമ്മി എത്രയെത്ര കഥകളാണ് പറഞ്ഞ് തന്നിരുന്നത്. രാജകുമാരന്‍റെയും രാജകുമാരിയുടെയും മൃഗങ്ങളുടെയുമൊക്കെ കഥകൾ! എന്ത് രസമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. ഇപ്പോഴോ, ഈ വലിയ മുറിയിൽ തനിച്ച് ഉറങ്ങണം. പേടി തോന്നുമ്പോഴോക്കെ തലയിണ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ച് കണ്ണടയ്ക്കും. ചിലപ്പോൾ ഉറങ്ങാനേ കഴിയില്ല.
രമേശ് അങ്കിൾ ഒരു സൂത്രക്കാരൻ തന്നെയാ. രാജാവിന്‍റെയും രാജകുമാരിയുടെയും കഥകളൊന്നും അറിയില്ലെന്നാ പറയുന്നത്. മുമ്പ് മമ്മി എത്ര നല്ലതായിരുന്നു. പപ്പയ്ക്കൊപ്പം അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി സന്തോഷത്തോടെ ഓരോ സ്ഥലത്തും പോകുമായിരുന്നു. അന്ന് മമ്മിയ്ക്ക് നല്ല നീണ്ട മുടിയുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോഴോ മുടി വെട്ടി വളരെ ചെറുതാക്കി. നിലക്കണ്ണാടിയ്ക്ക് മുന്നിലിരുന്ന് മമ്മി ആവർത്തിച്ച് ചോദിക്കും. “നന്ദു… മമ്മി സ്മാർട്ടല്ലേ മോനേ?”
ങ്ഹും സ്മാർട്ട്…
എന്താണ് ഡൈവോഴ്സ്? മമ്മിയും പപ്പയും ഏറ്റവും കൂടുതൽ സംസാരിച്ചിരുന്നത് ഇതിനെപ്പറ്റിയാണ്. പപ്പയെ മമ്മി എപ്പോഴും ഡൈവോഴ്സിന് നിർബന്ധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇനി പപ്പയെ കാണുകയാണെങ്കിൽ മമ്മിയെ ഡൈവോഴ്സ് ചെയ്യണമെന്ന് പപ്പയോട് പറയണം. എന്തെങ്കിലും വിലപിടിപ്പുള്ള വല്ല വസ്തുവുമായിരിക്കുമത്. പക്ഷേ ഡൈവോഴ്സില്ലാതെ മമ്മിയ്ക്ക് ഒരിക്കലും ജീവിക്കാനാവില്ല.
ഒരു ദിവസം ഞാനും മമ്മിയും കൂടി ഒരു ഓഫീസിൽ പോയി. അവിടെ പപ്പയും ഉണ്ടായിരുന്നു. “ഞാനും മമ്മിയും പപ്പയുടെ കൂടെ താമസിക്കട്ടെ?” എന്ന എന്‍റെ ചോദ്യം കേട്ട് എന്തുകൊണ്ടാണെന്നറിയില്ല, പപ്പയുടെ കണ്ണ് നിറയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. അന്ന് ഞാൻ ഏറെ സങ്കടപ്പെട്ടു. മുമ്പൊന്നും പപ്പ കരയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടേയില്ല.
ഇടയ്ക്ക് എന്നേയും കൂട്ടി മമ്മി ആ സ്ഥലത്ത് പോകാറുണ്ട്. നല്ല ആൾത്തിരക്കുള്ള സ്‌ഥലമാണത്. ഒരു ദിവസം ഞാനും മമ്മിയും കൂടി വീണ്ടും അവിടെ പോയി. അവിടെ പപ്പയും ഉണ്ടായിരുന്നു.
“നന്ദു, മോന് പപ്പയുടെ കൂടെ താമസിക്കാമോ?” ഏതാനും ആളുകളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ വച്ച് പപ്പ ചോദിച്ചു.
ഇത്രയും ചെറിയ കുട്ടി മമ്മിയില്ലാതെ എങ്ങനെ ജീവിക്കുമെന്ന് പപ്പയെന്താ ഓർക്കാത്തത്?
“പപ്പ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വരാമോ?” എന്ന എന്‍റെ ചോദ്യം കേട്ട് പപ്പയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.
കറുത്ത കോട്ട് ധരിച്ച ആളുകൾ കുറേ ഫയലുകളുമായി തിരക്കിട്ട് അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടക്കുന്നു. അന്ന് ഏറെ ഉല്ലാസവാനായി കാണപ്പെട്ട രമേശ് അങ്കിൾ മമ്മിക്കരികിലേക്ക് ഓടി വന്നു പറഞ്ഞു “മീനു, ഇന്ന് ഡൈവോഴ്സ് കിട്ടും.”
പക്ഷേ, മമ്മിയുടെ മുഖത്ത് വല്ലാത്തൊരു വിഷമം നിഴലിച്ചു നിന്നിരുന്നു. അന്ന് പപ്പയും ദുഃഖിതനായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ പപ്പ ദീർഘമായി നിശ്വസിച്ചു. പിന്നീട്, മമ്മി എന്നെ വലിയൊരു മുറിയിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി. ഉയർന്ന ഒരു ഇരിപ്പിടത്തിൽ കറുത്ത കോട്ട് ധരിച്ച ഒരാൾ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാവരും അദ്ദേഹത്തെ ശിരസ് കുനിച്ച് നമിച്ചു. താഴെ നിന്ന കറുത്ത കോട്ട് ധരിച്ചയാൾ ഉയർന്ന കസേരയിലിരിക്കുന്ന കറുത്ത കോട്ട്ധാരിയെ മി ലോഡ് എന്നാണ് കൂടെ കൂടെ വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്നത്. എന്താണീ മി ലോഡ്?
ഉയർന്ന ഇരിപ്പിടത്തിലിരിക്കുന്ന കറുത്ത കോട്ട് ധരിച്ചയാൾ താഴെ നിൽക്കുന്നയാളോട് എന്തോ പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ മമ്മിയുടേയും പപ്പയുടേയും പേര് ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു. പിന്നീട് മി ലോഡ് മുന്നിൽ വച്ചിരുന്ന പേപ്പർ വായിച്ച് കേൾപ്പിച്ചു. എന്താണിതെല്ലാം? പറയുന്നതെന്താണെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നുമില്ല. ഒരു പക്ഷേ പപ്പയിൽ നിന്നും മമ്മിയ്ക്ക് ഡൈവോഴ്സ് കിട്ടിയിരിക്കും. അതിനുശേഷം കുട്ടിയെ അമ്മയെ ഏൽപിക്കുന്ന കാര്യം മി ലോഡ് പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു. അജയന് കുട്ടിയെ കാണണമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ കാണാമത്രേ! മമ്മിയാകെ സന്തുഷ്ടയായി. ആവേശത്തോടെ മമ്മി എന്നെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ചു. പക്ഷേ പപ്പ കവിളിലേയ്ക്ക് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ തുടയ്ക്കുന്നത് ഞാൻ രഹസ്യമായി കണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ പപ്പയെന്തിനാ കരയുന്നത്? അച്‌ഛന്മാർ കരയാറിലല്ലോ.
ഡൈവോഴ്സ് ചെയ്‌തു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ പപ്പയ്ക്കും മമ്മിയ്ക്കും ഒരുമിച്ച് താമസിക്കാനാവില്ലേ? പക്ഷേ നന്ദുവിന് അത് എന്തുമാത്രം വേദനയുണ്ടാക്കുമെന്ന കാര്യം മമ്മിക്കറിയില്ലല്ലോ.
ഒരു ദിവസം മമ്മി വളരെ സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു. ഇനി നമ്മൾ പുതിയ വീട്ടിലാണ് താമസിക്കാൻ പോകുന്നതെന്ന് മമ്മി സന്തോഷത്തോടെ പറയുകയുണ്ടായി. രമേശ് അങ്കിൾ എടുത്ത വീടായിരുന്നുവത്.
രമേശ് അങ്കിൾ… എന്താണെന്നറിയില്ല. മമ്മി രാത്രിയും പകലുമെന്നില്ലാതെ രമേശ് അങ്കിളിനോട് സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നത് കാണാം. ആഗ്രഹമില്ലാതിരുന്നിട്ടും നന്ദുവിന് അമ്മയോടൊപ്പം പുതിയ വീട്ടിൽ താമസിക്കേണ്ടി വന്നു. പുതിയ വീട് നന്ദുവിന് ഒട്ടും ഇഷ്ടമായില്ല.
ഒരു ദിവസം പപ്പ കാണാൻ വന്നപ്പോൾ നന്ദു പപ്പയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് കരഞ്ഞു. “പപ്പയും ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം താമസിക്കണം. നോക്കിക്കേ… എന്ത് വലിയ വീടാ. പപ്പയ്ക്കറിയോ മമ്മി ഓഫീസിൽ പോയി കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഞാൻ ഈ വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്കാവും.”
നന്ദു പറയുന്നത് കേട്ട് പപ്പ ഒരു നിമിഷം മമ്മിയെ നോക്കിയെങ്കിലും മമ്മി ആ നോട്ടത്തെ അവഗണിച്ചു കൊണ്ട് മൊബൈൽ ഫോണിൽ എന്തോ പരിശോധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
പപ്പ നന്ദുവിന് നൽകാൻ ധാരാളം കളിപ്പാട്ടങ്ങളും മിഠായികളുമാണ് അന്ന് കൊണ്ടു വന്നത്. അനുവദിച്ച സമയത്തിനുള്ളിൽ പപ്പ ആവോളം നന്ദുവിനെ പുന്നാരിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് പപ്പ തെല്ലൊരു കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ചു. “മോൻ, പപ്പയെ ഇടയ്ക്ക് ഓർക്കാറുണ്ടോ?”
“ഞാനെന്നും പപ്പയെ ഓർക്കാറുണ്ട്. നോക്കിക്കോ, ഞാൻ വലുതാവുമ്പോൾ പപ്പയ്ക്കൊപ്പം താമസിക്കും.”
പപ്പ നന്ദുവിനെ കോരിയെടുത്ത് മടിയിലിരുത്തി. “മോനെ പപ്പയിന്ന് ചുറ്റിക്കറങ്ങാൻ കൊണ്ടുപോകുവാ.” അതുകേട്ട് മമ്മി പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും പ്രതികരിച്ചില്ല. പകരം ബാൽക്കണിയിലിരുന്ന് ഞങ്ങളെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
പപ്പ നന്ദുവിനെയും കൂട്ടി പുറത്ത് കറങ്ങാൻ പോയി. അടുത്തുള്ള പാർക്കിൽ ഏറെ സമയം ചെലവഴിച്ച ശേഷം പപ്പ നന്ദുവിന് ഐസ്ക്രീമും പോപ്പ്കോണും വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. എന്നിട്ടും തൃപ്തി വരാതെ ഇനി എന്തെങ്കിലും വേണോയെന്ന് പപ്പ നന്ദുവിനോട് ചോദിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. പപ്പ അന്നേറെ സന്തോഷിച്ചു.
ഞാൻ പപ്പയ്ക്കൊപ്പം പോയാൽ മമ്മി ഏറെ ദുഃഖിക്കും. ചിലപ്പോൾ കുറെ കരഞ്ഞേക്കാം. നല്ല രസമായിരിക്കുമപ്പോൾ നന്ദു ഓർത്തു. വീട്ടിലെപ്പോഴും രമേശ് അങ്കിളിന്‍റെ സാന്നിധ്യമുണ്ടല്ലോ പിന്നെ നന്ദുവിന്‍റെ ആവശ്യമില്ലല്ലോ.
“പപ്പയെന്താ എന്നും വീട്ടിൽ വരാത്തത്?” എന്ന നന്ദുവിന്‍റെ ചോദ്യത്തിനു മുന്നിൽ ഒരു നിമിഷം പപ്പ പകച്ചു നിന്നു. “പപ്പയ്ക്ക് ഒത്തിരി ജോലിയുണ്ട് മോനെ. ഇന്ന് വന്നതു പോലെ എല്ലാ സൺഡേയും മോനെ കാണാൻ പപ്പ വരാം.”
“പപ്പ മമ്മിയെ ഡൈവോഴ്സ് ചെയ്തോ?” നന്ദു തെല്ല് അസ്വസ്ഥതയോടെ ചോദിച്ചു.
പകച്ചു നിന്ന പപ്പ ഒരു നിമിഷം പാർക്കിലെ ആകാശത്തിൽ ചരടുപൊട്ടി പറക്കുന്ന പട്ടങ്ങളെ നോക്കി നെടുവീർപ്പിട്ടു. അടുത്ത നിമിഷം മുഖത്ത് ചിരിവിടർത്തിയ ശേഷം പപ്പ തലയാട്ടി. “അതെ മോനെ…”
“നന്നായി പപ്പാ, ഇനി വഴക്കുണ്ടാവില്ലല്ലോ. ഇപ്പോ മമ്മിയ്ക്കും വലിയ സന്തോഷമാ.”
നന്ദുവിന്‍റെ മറുപടി കേട്ട് പപ്പ കുറച്ചുനേരം നിശബ്ദനായി നിന്നു.
“പപ്പാ… ഡൈവോഴ്സ് എന്നാലെന്ത്? നന്ദുവിന്‍റെ കണ്ണുകളിലെ ജിജ്ഞാസ കണ്ട് പപ്പയുടെ ധൈര്യം ചോർന്നു പോയി. “മോന് വലുതാകുമ്പോൾ എല്ലാം മനസ്സിലാകും.”
പപ്പ നന്ദുവിനെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവിട്ട ശേഷം അടുത്ത ഞായറാഴ്ച കാണാമെന്ന് പറഞ്ഞിറങ്ങി.
പപ്പ ഗേറ്റും കടന്ന് പോകുന്ന കാഴ്ച കണ്ണിൽ നിന്നും മറയുവോളം നന്ദു നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ തെല്ലൊരു നിരാശയോടെ സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. പപ്പ എത്ര നല്ലവനാണ്. പപ്പ മോനെ മടിയിലിരുത്തി ലാളിക്കും. പക്ഷേ നന്ദുവിന് മാനേഴ്സില്ലായെന്നാ പലപ്പോഴും മമ്മിയ്ക്കുള്ള പരാതി. മമ്മി എത്ര മാറിയിരിക്കുന്നു. എന്തു പറഞ്ഞാലും വഴക്കു പറയും. നന്ദു ചെറിയ കുട്ടിയാണെന്നാ മമ്മിയുടെ വിചാരം.
പതിവുപോലെ പപ്പയെ കണ്ടപ്പോൾ നന്ദു ഒരിക്കൽ പറയുകയും ചെയ്‌തു. “പപ്പ, നന്ദു വലിയ കുട്ടിയായി. ഫസ്റ്റ് സ്റ്റാൻഡേർഡിലാ ഇപ്പോൾ.”
കുഞ്ഞ് നന്ദുവിന്‍റെ വർത്തമാനം കേട്ട് പപ്പ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. “കൊള്ളാം, ഞാനത് അറിഞ്ഞതേയില്ലല്ലോ. എന്‍റെ പൊന്നുമോൻ വലുതായ കാര്യം” പപ്പ നന്ദുവിനെ കോരിയെടുത്ത് അവന്‍റെ കുഞ്ഞ് കവിളിൽ ഉമ്മ വച്ചു. പപ്പയുടെ ചിരി എത്ര മനോഹരമാണ്. നന്ദു പപ്പയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി.
പപ്പ അന്ന് നന്ദുവിന് റിമോട്ടുള്ള ഒരു കാർ വാങ്ങി നൽകി. പതിവുപോലെ പാർക്കിലും ബീച്ചിലും കറങ്ങാൻ പോയി. മടങ്ങിപ്പോകാൻ നേരം പപ്പ നന്ദുവിനെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. “മോൻ നന്നായി പഠിക്കണം. ഒരു ദിവസം മോൻ വലിയൊരാളാകും. ധാരാളം പണം സമ്പാദിക്കും.”
“ധാരാളം പണം സമ്പാദിക്കണോ?”
“ഇല്ല മോനേ, അങ്ങനെ ആലോചിക്കരുത്.” പപ്പ നിർവ്വികാരനായി പറഞ്ഞു. കൂടുതൽ പണം സമ്പാദിക്കുന്നത് ചീത്തകാര്യമാണെന്ന ചിന്തയിലായിരുന്നു അപ്പോൾ കുഞ്ഞ് നന്ദു. പക്ഷേ മമ്മിയെന്താ അത് മനസ്സിലാക്കാത്തത്.
സ്കൂളിൽ നിന്നും മടങ്ങി വന്നിട്ട് അന്നേറെ സമയം കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവൻ ഓരോരോ ചിന്തകളിൽ മുഴുകിയിരുന്നതിനാൽ സമയം പോയിതറിഞ്ഞില്ല.
പെട്ടെന്ന് കാറിന്‍റെ ഹോൺ മുഴങ്ങി. മമ്മിയുടെ ഹൈഹീൽ ചെരിപ്പ് ചവിട്ടുപടിയിൽ പതിയുന്നതിന്‍റെ ശബ്ദം അടുത്തടുത്ത് വന്നു. ബാഗ് തുറന്നു താക്കോലെടുത്ത് മമ്മി തിടുക്കപ്പെട്ട് വാതിൽ തുറന്നു. നന്ദു നിശബ്ദനായി ബാഗുമെടുത്ത് അകത്തു പോയി. മമ്മി ബെഡ്റൂമിൽ കയറി ഡ്രസ് മാറിയശേഷം പുറത്തു വന്നു.
“നന്ദു, നീയെന്താ യൂണിഫോം മാറാത്തത്. ഡ്രസ്സ് മാറി പോയി കുളിച്ചിട്ട് വാ. ങ്ഹും വേഗം വേണം. അങ്കിളിപ്പോ വരും. അങ്കിളിനും കുളിയ്ക്കണം. ഞാൻ പോയി കഴിക്കാൻ വല്ലതുമുണ്ടാക്കട്ടെ. അങ്കിൾ വിശന്നാവും വരിക.”
നന്ദു നിസ്സഹായതയോടെ വെള്ള പൂശിയ ചുവരിലേക്ക് നോക്കി. സ്നേഹത്തിന്റെയും വാത്സല്യത്തിന്‍റെയും ഉറവവറ്റിയതു പോലെ… എല്ലാം നിറം കെട്ടിരിക്കുന്നു. നന്ദു കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു. മമ്മിക്കിപ്പോൾ എല്ലാം രമേശ് അങ്കിളാണ്. രമേശ് അങ്കിൾ കഴിഞ്ഞേയുള്ളൂ എന്തും. പക്ഷേ പപ്പയില്ലാതെ നന്ദുവിന്‍റെ ജീവിതം എത്രമാത്രം വേദനയുള്ളതാണെന്ന് മമ്മി മനസ്സിലാക്കുന്നില്ലല്ലോ… നന്ദു ശൂന്യമായ മനസ്സോടെ ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് നടന്നു. ടാപ്പ് തുറന്നതും വെള്ളം നിന്നു പോയിരുന്നു.
