പള്ളി വികാരി ജോൺ വട്ടപ്പാറയിൽ എന്തിന് വൈദികവൃത്തി അവസാനിപ്പിക്കുന്നു എന്നത് ഇടവകയാകെ മുഴങ്ങിയ ചോദ്യമായിരുന്നു. ചോദ്യം ഒന്നും ഉത്തരങ്ങൾ പലതും ഇടവകയിൽ ആകെ അലയടിച്ചു.
ഏറെ മാന്യതയും പക്വതയും പുലർത്തി വന്ന പാതിരി എങ്ങനെ നസ്രാണികൾക്ക് ഒന്നാകെ നാണക്കേട് ഉണ്ടാക്കുന്ന തീരുമാനത്തിലെത്തി എന്ന് ചോദ്യം ഇടവക കവിഞ്ഞ് നാട്ടിലാകെ പരന്നു.
മാന്യതയുടെ മൂടുപടമണിഞ്ഞ വികൃത മുഖമെന്നും അതല്ല മറ്റ് പലതുമാണെന്നും പ്രത്യക്ഷത്തിൽ ഒന്നും കാണാനാകാതെ വിശ്വാസികളും നാട്ടുകാരും പല ചിത്രങ്ങൾ വരച്ചും മായ്ച്ചും കൊണ്ടിരുന്നു.
സൂര്യൻ കത്തിക്കാളുന്ന ആ പകലിൽ പള്ളി മൈതാനത്ത് പോലീസ് ജീപ്പ് കണ്ട ഏതോ ഒരു വിശ്വാസിയിൽ നിന്നും അച്ഛനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ പോലീസ് എത്തിയിരിക്കുന്നു എന്ന ശ്രുതി വിശ്വാസികളുടെ വികാരത്തിലേക്ക് കൊളുത്തപ്പെട്ട അഗ്നി പോലെ പടർന്നുകയറി.
പ്രമാണികളായ പള്ളിക്കമറ്റിക്കാരും കടുത്ത വിശ്വാസികളും ആവിശ്വാസികളും ആൾക്കൂട്ടമായി പള്ളിയിലേക്ക് കുതിച്ചു. റോഡിൽ നിന്നും ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന പള്ളിയുടെ എണ്ണിയാലോടുങ്ങാത്ത പടികൾ പാഞ്ഞു കയറി കിതാപ്പോടെ അവർ പള്ളിമുറ്റത്തു കൂട്ടം കൂടി.
എല്ലാ വേളകളിലും ശുഭ്രവസ്ത്രധാരിയായി മാത്രം കണ്ടിരുന്ന തങ്ങളുടെ പാതിരിയെ കറുത്ത ജീൻസും നൂൽ ചെളിയിൽ മുക്കി പതിപ്പിച്ച വർണ്ണാഭമായ ഉടുപ്പുമണിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന അച്ഛനെ കണ്ട വിശ്വാസികൾ അമ്പരന്നു.
ജോണച്ഛനോട് ബഹുമാനത്തോടെ ഇടപഴകി പിരിയുന്ന പോലീസിനെ നോക്കി അന്ധാളിപ്പോടെ വിശ്വാസ സമൂഹം പരസ്പരം സംശയങ്ങൾ ഉയർത്തുകയും ആശ്വസിക്കുകയും ചെയ്തു.
“അച്ഛൻ വല്ല കല്യാണം കഴിക്കാൻ പോവാണോ, അത് വല്ല കൊലേം നടത്തിയാ?” പ്രായമുള്ള മുന്തിയ കാരണവർ ഈപ്പാൻ ചേട്ടൻ അച്ഛന്‍റെ നേരെ ചോദ്യമെറിഞ്ഞു.
അതിനു മറുപടിയെന്നോണം യേശുവിനെ പോലെ നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിക്കുകയും വേശ്യയെ കല്ലെറിഞ്ഞവരെ ശാസിച്ചവനെ പോലെ ചില ചോദ്യങ്ങളിലൂടെ വിശ്വാസികളെ അനുനയിപ്പിച്ച് തിരിച്ചുവിടുകയും ചെയ്തെങ്കിലും മടങ്ങുമ്പോൾവിശ്വാസത്തിന്‍റെയും വെറുപ്പിന്‍റെയും മനസുകളിൽ മിഥ്യാഭിമാനത്തിന്‍റെ വ്രണങ്ങളിലെ ഈച്ചകൾ ഉച്ചത്തിൽ ആർത്തുകൊണ്ടെയിരുന്നു.
പിറ്റേന്ന് നടുക്കത്തോടെയാണ് ആ നാടും ഇടവകയും ഉറക്കമുണർന്നത് ഒറ്റയും പെട്ടയും മുഴങ്ങുന്നതിനു മുന്നേ മുൻ കപ്യാർ തങ്കായി എന്ന തങ്കച്ചൻ സെമിത്തേരിക്കരികിലെ കാലപ്പഴക്കമുള്ള നാടൻ മാവിന്‍റെ നീണ്ട കൈകളിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന ചിത്രം സോഷ്യൽ മീഡിയ വഴി ദൃശ്യ ചിത്രങ്ങളായി ഇംഗ്ലീഷ് പ്രേത ചിത്രങ്ങളുടെ പോസ്റ്ററുകൾ പോലെ പ്രചരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
ഇടവകാംഗങ്ങളും നാട്ടുകാരാലും നിറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്ന സെമിത്തെരിയിൽ, ബോഡി വെട്ടിയിറക്കാൻ കുശനിയിൽ നിന്നും സ്റ്റീൽ കത്തിയുമായി പാഞ്ഞ കമ്മറ്റിയംഗം ജോർജിനെ ജോണച്ഛൻ തടഞ്ഞു. പോലീസ് വരുന്നതു വരെ ബോഡിയിൽ സ്പർശിക്കരുതെന്ന് സിഐയുടെ നിർദ്ദേശത്തെ പോലീസിന്‍റെ അഭാവത്തിൽ പലരും ചോദ്യം ചെയ്യുകയും മറ്റു പുതിയ കഥകളുമായി ജനക്കൂട്ടം അപ്രാപ്യമായ ഇരയുടെ മുന്നിലെ വേട്ട മൃഗത്തെ പോലെ വട്ടം കറങ്ങുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഏറെ താമസിയാതെ പോലീസ് എത്തുകയും സിഐ രമേഷ് ബാബുവുമായി ഒരു മണിക്കൂറോളം അച്ഛനും തങ്കച്ചന്‍റെ കുടുംബവും അടച്ചിട്ട മുറിയിൽ ചർച്ച നടത്തുകയും ചെയ്ത ശേഷം ബോഡി പോസ്റ്റ്മോർട്ടം ചെയ്യാൻ എടുക്കുകയും ചെയ്തതോടെ ജനക്കൂട്ടം നിരാശയോടെ പിരിഞ്ഞു പോയി.
തങ്കച്ചന്‍റെ ഭാര്യയും ഇളയ മകൾ ജാൻസിയും ജോൺ അച്ഛന്‍റെ മുറിയിൽ കുറച്ചുനേരം തങ്ങുകയും ശേഷം നിറകണ്ണുകളോടെ ഓട്ടോയിൽ കയറിപ്പോവുകയും ചെയ്തതോടെ ചെവി വട്ടം പിടിച്ച് ആകാംഷയോടെ നിരീക്ഷണ ഭാവത്തിൽ ആ കുടുംബത്തിന്‍റെ വേദനയിൽ പങ്കുചേർന്നെന്ന വണ്ണം ഒട്ടും തൃപ്തിയില്ലാതെ, ആശ്വാസത്തിനായി സ്വയം കഥകൾ മെനഞ്ഞ് ആൾക്കൂട്ടവും പതിയെ മടങ്ങി. അങ്ങനെ ആ അധ്യായം അവിടെ അവസാനിക്കുകയും വെറുപ്പിന്‍റെ ബലൂണുകൾ ആൾക്കൂട്ടം മനസ്സിലൂതി വീർപ്പിക്കുകയും അത് മെല്ലെ പൊട്ടിതെറിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടെയിരുന്നു.
ബിഷപ്പ് ഹൗസിലെ വിശാലമായ മുറിയിൽ മെഴുകുതിരി കാലുകൾക്ക് കീഴെ മുഖാമുഖമായിരുന്ന പിതാവിന്‍റെയും ജോണച്ഛന്‍റെയും മുഖം ശാന്തമായിരുന്നു. നിശബ്ദത ഇടയ്ക്കിടെ തടം കെട്ടുകയും ഒഴിഞ്ഞു പോവുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.
“കാനൻ വ്യവസ്ഥയിലെ 1388 ഒന്നിലെ കുമ്പസാര രഹസ്യത്തിന്‍റെ ലംഘനമെന്നത് പുരോഹിതന്‍റെ സ്ഥാനഭ്രഷ്ട് നിശ്ചയമായും നീതീകരിക്കപ്പെടെണ്ടതാണ്. പക്ഷെ… സ്വയം ഒരു സ്ഥാനത്യാഗത്തിന് മുതിരെണ്ടതുണ്ടോ?”
പിതാവിന്‍റെ ഗൗരവമേറിയ അടക്കം പറച്ചിലിൽ ജോൺ അച്ഛൻ സൗമ്യമായി പുഞ്ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു. എന്നാൽ തന്നിൽ നിന്നും ഒരു മറുപടി പിതാവ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അച്ഛന് തോന്നി.
“പിതാവേ ലഭിക്കണ്ട സ്നേഹമോ ലാളനയോ ലഭിക്കാതെ വളരാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട ഓർഫണേജിലെ എത്രയോ കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ ഒരുവളാണ് 12 വയസ്സുള്ള മരിയയും. ആ കുഞ്ഞിനെയാണ് അയാൾ ക്രൂരമായി നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്. ദൈവ നിശ്ചയം പോലെ ആണ്ടു പ്രാർത്ഥനയോടെ മുന്നോടിയായി സെമിത്തേരി വരെ പോയതുകൊണ്ട് മാത്രമാണ് ആ കുഞ്ഞിനെയും ഒരു കുടുംബത്തെയും നമ്മുടെ സഭയെയും രക്ഷിക്കാൻ എനിക്ക് സാധിച്ചത് എന്ന് ഞാൻ ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു പിതാവേ, അല്ലെങ്കിൽ…”
ഒന്ന് ആലോചനയോടെ നിർത്തിയ ശേഷം ജോണച്ഛൻ തുടർന്നു…
“എന്നാൽ ആ നരാധമൻ ആരാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്നതിനു മുന്നേ ആ രാത്രിയുടെ മറവിൽ നിന്നും അപ്രതീക്ഷിതമായി എന്നെ തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച് അയാൾ ഇരുളിലേക്ക് ഓടി മറഞ്ഞു.” പിതാവിന്‍റെ മുഖത്ത് സംശയത്തിന്‍റെ നിഴലുകൾ വീണ്ടും പടർന്നു കയറി.
“ആ സമയത്ത് എങ്ങനെ ആ കുഞ്ഞ് അവിടെയെത്തി?”
“ആണ്ട് പ്രാർത്ഥനയുടെ ഒരുക്കങ്ങൾക്കായി എത്തിയതായിരുന്നു സിസ്റ്റെഴ്‌സും കുട്ടികളും. എല്ലാവരും തിരികെ പോയെങ്കിലും ആ കുഞ്ഞുമാത്രം എന്തോ അവളുടെ അപ്പന്‍റെ ശവാക്കല്ലറയ്ക്കു മുന്നിൽ തിരികെ മടങ്ങാതെ കുറച്ചു സമയമിരുന്നു. ആ സമയത്ത് മദ്യപിക്കാനോ മറ്റോ എത്തിയതായിരിക്കണം അയാളവിടെ.”
കുറച്ചുനേരം ജോണച്ചൻ നിശബ്ദനായി ഓർമ്മകളിലൂടെ വീണ്ടും സഞ്ചരിക്കുന്നതായി തോന്നി.
“അത്യാഹിതം ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തതിനാലും എല്ലാവരുടെയും നന്മയെ കരുതിയും അത് അവിടെ അവസാനിക്കട്ടെ എന്ന് ഞാൻ കരുതി. എന്നാൽ ആ ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ വേട്ടയാടി. ഏതാനും ദിവസത്തിനകം എനിക്ക് മുന്നിലെ കുമ്പസാരക്കൂട്ടിൽ ഞാൻ അയാളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പിതാവേ… എന്നെങ്കിലും അയാളെ ദൈവം എനിക്ക് മുന്നിലെത്തിക്കുമെന്ന എന്‍റെ വിശ്വാസം. ആ നീതിമാൻ സാധിച്ചു തരുകയായിരുന്നു.”
സഭയെ എങ്ങനെ പ്രതിരോധിക്കാം എന്ന സ്പഷ്ടമായ ബോധ്യമുളള പിതാവ് തന്‍റെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന സഭാ നിയമങ്ങളുടെ ലംഘകനെന്ന മുദ്ര ചാർത്താൻ പോകുന്ന ജോൺച്ഛനെ ആർദ്രമായി നോക്കി മനുഷ്യത്വത്തിന്‍റെ വലിയ ഇടനാഴിയിൽ നിയമങ്ങളെന്ന സാങ്കേതികതയെ നീക്കിനിർത്തിയ ദൈവിക സ്പർശമാണ് അദ്ദേഹമെന്നു പിതാവിന് അറിയാമായിരുന്നു.
“ജോൺ അച്ഛനെ ഏതായാലും കുടുംബ വീട്ടിലൊക്കെ ഒന്ന് പോയി റിലാക്സ് ആയി വരൂ. ഞാൻ റോമിലേക്ക് എഴുതുന്നുണ്ട്. എല്ലാം നന്നായി വരും.”
സ്തുതി ചൊല്ലി കൈ മുത്തി ആത്മസംതൃപ്തിയോടെ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും പിതാവിനെ ശബ്ദം ആകാംക്ഷയോടെ വീണ്ടും ഉയർന്നു…
“അപ്പോൾ അയാൾ…”
“ഇന്നലെ പള്ളിസെമിത്തെരിക്കരികിലെ മാവിൽതൂങ്ങി…” ഒന്ന് നിർത്തി പുതിയ ഖണ്ഡിക കൂട്ടി ചേർക്കുന്ന പോലെ ജോണച്ഛൻ തുടർന്നു.
“ഇതാണ് പിതാവേ ലോകം. കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ദുഷിച്ച വ്യക്തിയെ പോലെ മലിനമായ ഉൾപ്രാരണകളെ അത് വെളിപ്പെടുത്തില്ല. എന്നാൽ ഇരുൾ പടരുമ്പോൾ ആ മൃഗം സധൈര്യം പുറത്തേക്കു കുതിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. എന്നാൽ ദൈവികമായ വെളിച്ചം അവനെ വേട്ടയാടികൊണ്ടിരിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.”
പിന്നിൽ ദൈവ സോസ്ത്രം ഉയരുന്നത് കേട്ട് ജോൺ അച്ഛൻ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ക്രൂശിതരൂപങ്ങളിലും അലേഖനം ചെയ്ത വിശുദ്ധരുടെ മുഖങ്ങളിലും ആ സമയം പീഡയുടെ വേദനകൾ ഇല്ലായിരുന്നു. പുത്രനെയോർത്തഭിമാനിക്കുന്ന പിതാവിന്‍റെ സംതൃപ്തിയായിരുന്നു ആ മുഖങ്ങളിലെല്ലാം…
