ഭർത്താവിന്‍റെ മനസ്സിൽ കടന്നു കൂടാൻ ഒരെളുപ്പവഴിയുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിനിഷ്‌ടപ്പെട്ട നല്ല ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്താൽ മതി.” അമ്മയും അമ്മൂമ്മയും ടിവി സീരിയലുകളും പഠിപ്പിച്ച പാഠങ്ങൾ മനസ്സിൽ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടാണ് നവവിവാഹിതയായ ഞാൻ ഭർത്താവിനൊപ്പം അന്യനാട്ടിലെത്തിയത്. എന്നാൽ അവിടെയെത്തിയപ്പോഴാണ് ഇതൊന്നുമല്ല സത്യാവസ്‌ഥയെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്. രുചിയുള്ള ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കുന്നതിനേക്കാൾ ബുദ്ധിമുട്ടാണ് ഇവിടെ ഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കാനുള്ള ഗ്യാസ് സിലിണ്ടർ കണ്ടെത്തുകയെന്നത്.
വിവാഹത്തിനു മുമ്പ് അദ്ദേഹം തനിച്ച് താമസിച്ചിരുന്നതിനാൽ ഭക്ഷണം സ്‌ഥിരം ഹോട്ടലിൽ നിന്നാണ് കഴിച്ചിരുന്നത്. അതുകൊണ്ട് ഗ്യാസ് കണക്ഷനെക്കുറിച്ചൊന്നും ചിന്തിച്ച് തല പുകയ്ക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുമില്ല. പക്ഷേ ഇതിപ്പോ ഞങ്ങൾരണ്ടാളില്ലേ? വീട്ടിൽ തീ പുകയ്‌ക്കാതെ പറ്റുമോ? ആഴ്‌ചകളോളം ഗ്യാസ് ഏജൻസിയുടെ പടി കയറിയിറങ്ങിയും എണ്ണമറ്റ കടലാസ്സുകൾ പൂരിപ്പിച്ചു കൊടുത്തും ഒരു കണക്കിനു ഗ്യാസ് കണക്ഷൻ തരപ്പെടുത്തി.
ആദ്യമായതുകൊണ്ട് നിയമപ്രകാരം ഒരു സിലിണ്ടർ എന്നതായിരുന്നു ഇവിടത്തെ കണക്ക്. പക്ഷേ ഈ സിലിണ്ടർ ക്ഷാമം അന്നെനിക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടായി തോന്നിയതേയില്ല. ഒരൊറ്റ സിലിണ്ടർ കൊണ്ട് ഓണം ആഘോഷിക്കാം എന്നതായിരുന്നു അവസ്‌ഥ. ഹൽവ, പായസം അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും സ്‌പെഷ്യൽ വിഭവങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത ദിവസ ങ്ങൾ ചുരുക്കമായിരുന്നു.
പുതിയ സിലിണ്ടർ പാചകവുമായി രണ്ട് മാസം കടന്നുപോയത് അറിഞ്ഞതേയില്ല. ഒരു ദിവസം രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് ചായ തയ്യാറാക്കാനായി വെള്ളം അടുപ്പത്തു വച്ചു. ഫ്യൂസാവുന്ന ബൾബുപോലെ അടുപ്പ് ചിമ്മിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
സിലിണ്ടർ പണിമുടക്ക് പ്രഖ്യാപനം നടത്തുകയാണ്. സിലിണ്ടർ നന്നായി കുലുക്കി ഞാനൊരു കണക്കിന് ചായയും പ്രാതലും തയ്യാറാക്കി. വൈകുന്നേരമാകുമ്പോഴേക്കും പുതിയ സിലിണ്ടർ കിട്ടുമായിരിക്കും ഞാൻ ആശ്വസിച്ചു. ഗ്യാസ് സിലിണ്ടറെത്താൻ കുറഞ്ഞതു 2-3 ദിവസം താമസമെടുക്കും. ബുക്കിംഗിനു വിളിച്ചപ്പോൾ ഗ്യാസ് ഏജൻസിയിൽ നിന്നും ലഭിച്ച മറുപടി ഈ വിധമായിരുന്നു. തെല്ലൊരു ആശങ്കയോടെയാണ് ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് തിരിച്ചത്.
രാത്രിയിൽ ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാൻ ഒരു നിർവ്വാഹവുമില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ ഇന്നത്തെ ഭക്ഷണം ഹോട്ടലിൽ നിന്നാവാമെന്ന് ഭർത്താവ് നിർദ്ദേശിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഹോട്ടലിൽ നിന്നും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. സിലിണ്ടർ തീർന്നാൽ ഇങ്ങനെയും ചില ഗുണങ്ങളുണ്ടല്ലോ വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി.
സിലിണ്ടർ തീർന്നെന്നു കരുതി അലമുറയിടേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല. ഭക്ഷണം പുറത്തു നിന്നാക്കിയാൽ പോരെ. എന്നാൽ ബിൽ കണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മുഖം വിവർണ്ണമായി. ഒരു കാര്യം വ്യക്‌തമാണ്. കടലാസ്സിൽ കനമുള്ള അക്കങ്ങളായിരിക്കും! ഇതൊക്കെ വെറും ആമുഖമായിരുന്നു.
ശരിക്കുമുള്ള കഥ തുടങ്ങിയതു പിറ്റേന്നായിരുന്നു. സിലിണ്ടർ തീർന്ന സ്‌ഥിതിക്ക് ബ്രഡ്‌ഡും ബട്ടറും കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പ്രാതൽ ഒപ്പിക്കുമെന്നും എനിക്ക് അടുക്കളയുടെ പടി പോലും കാണേണ്ടി വരില്ലെന്നുമൊക്കെ ഞാൻ വെറുതെ മനക്കോട്ട കെട്ടി. പക്ഷേ സംഭവിച്ചത് നേർ വിപരീതമായിരുന്നു. അതിരാവിലെ തന്നെ അദ്ദേഹമെന്നെ കുലുക്കി ഉണർത്തി. എന്നോടു ഇരുചക്രവാഹനത്തിന്‍റെ പിൻസീറ്റിലിരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. കയ്യിൽ ആ ഒഴിഞ്ഞ സിലിണ്ടറും പിടിച്ചേൽപ്പിച്ചു. വണ്ടി നേരെ റീഫിൽ സ്‌റ്റേഷനിലേക്കു വിട്ടു.
പുതിയ സ്‌ഥലമല്ലേ വഴി യാത്രയ്‌ക്കങ്ങ് നിശ്ചയവുമില്ലായിരുന്നു. ശരിക്കും പെരുവഴിയിലായെന്നു പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ? ഒരു ടാക്‌സിക്കാരൻ ഞങ്ങളുടെ സഹായത്തിനെത്തി. ഞങ്ങൾ അയാൾക്ക് പിന്നാലെ വച്ചുപിടിച്ചു. ഇടുങ്ങിയ ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന തെരുവിൽ കുറെ വളവുകളും തിരിവുകളും കടന്ന് അരമണിക്കൂർ ദൈർഘ്യമുള്ള യാത്ര.
നുള്ളിപ്പെറുക്കിയെടുത്ത ധൈര്യവും ചോർന്നു പോയതുപോലെ. ടാക്‌സിക്കാരനെ തടഞ്ഞു നിർത്തി കാര്യം ചോദിച്ചാലോ എന്നു കരുതി നിൽക്കുമ്പോൾ അയാൾ സ്വയം വണ്ടി നിർത്തി ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി. അല്ല സാറെ, നിങ്ങളെങ്ങോട്ടാ എന്‍റെ പിന്നാലെ വച്ചുപിടിച്ചു വരുന്നത്? നാലാമത്തെ തെരുവിൽ നിന്നും വടക്കോട്ടുള്ള റോഡിലൂടെയായിരുന്നു നിങ്ങൾക്ക് പോകേണ്ടിയിരുന്നത്.
ഉപകാരം ചെയ്‌തില്ലെങ്കിലും ഉപദ്രവിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല സഹോദരാ… എന്നു പറയാൻ തോന്നിയെങ്കിലും ദേഷ്യമൊട്ടും പുറത്തുകാട്ടാതെ ഇതുവരെ ചെയ്‌ത സഹായത്തിനു അയാളോടു നന്ദി പറഞ്ഞു. വീണ്ടും കുഴികളും അഴുക്കും നിറഞ്ഞ ആ തെരുവിലൂടെ വണ്ടി തിരിച്ചു.
വഴി ചോദിച്ച് ചോദിച്ച് അവസാനം ഞങ്ങൾ റീഫിൽ സ്‌റ്റേഷനിലെത്തി. ഏറെ നേരത്തെ കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ ഒരു കാര്യം വ്യക്‌തമായി. ബുക്കിംഗ് സ്‌ളിപ്പിൽ എന്തോ വശപ്പിശകുണ്ട് പോലും. റീഫിൽ സ്‌റ്റേഷനിലുള്ളവർ സിലിണ്ടർ നൽകാൻ പറ്റില്ലെന്നു തീർത്തു പറഞ്ഞു. ഏജൻസിക്കാരുമായി സംസാരിച്ച് സംശയങ്ങൾ തീർക്കാനും നിർദ്ദേശിച്ചു.
സിലിണ്ടറിനു വേണ്ടി നടത്തിയ ഓട്ടപ്പാച്ചിലിൽ എങ്ങുമെത്തിയില്ലെന്നു മാത്രമല്ല ഞാനും ഭർത്താവും നന്നേ വൈകിയാണ് ഓഫീസിലെത്തിയതും. ഒരു ഗത്യന്തരവുമില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ഏജൻസിക്കാരെ വീണ്ടും വിളിച്ചു. ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ നേരത്തെ അദ്ധ്വാനത്തിനൊടുവിലാണ് ഫോൺ കണക്‌റ്റായത്. “ദയവായി ഇന്നുതന്നെ സിലിണ്ടർ എത്തിക്കണം” ഞാൻ ഭൂമിയോളം താണുകേണു പറഞ്ഞു.
ഒടുക്കം ഒഴിഞ്ഞ സിലിണ്ടർ അയൽ വീട്ടിൽ ഏൽപ്പിച്ച് ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് തിരിച്ചു. പക്ഷേ മനസ്സുനിറയെ സിലിണ്ടർ എന്ന ചിന്ത മാത്രമായിരുന്നു. വൈകിട്ട് ഓഫീസ് വിട്ട് മടങ്ങുമ്പോഴും ഈയൊരൊറ്റ ടെൻഷനേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ചേച്ചീ, പുതിയ സിലിണ്ടർ വന്നിട്ടുണ്ട്… അയൽക്കാരി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് പുകഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന മനസ്സിലെ തീ കെട്ടത്.
എന്തായാലും ഒന്നു മനസ്സിലായി. സിലിണ്ടർ നിസ്സാരക്കാരനല്ലെന്നും പകലന്തിയോളം നെട്ടോട്ടമോടിയാലേ വീട്ടിൽ നേരാംവണ്ണം തീ പുകയൂയെന്നും. അതുകൊണ്ട് സിലിണ്ടർ തീരാൻ കാത്തു നിൽക്കുന്നില്ല. ഇന്നേ ബുക്ക് ചെയ്‌തേക്കാം…
ഇപ്പോൾ മൊബൈലിൽ ബുക്ക് ചെയ്‌ത് മെസേജ് വന്നാലും ടെൻഷനാണ്. സിലിണ്ടർ വരുന്ന ദിവസം വീട്ടിൽ ആളില്ലെങ്കിൽ മടക്കിക്കൊണ്ടുപോകും. പിന്നെ വീണ്ടും പുതിയതായി ബുക്ക് ചെയ്യണം. ഗ്യാസ് കിട്ടാൻ ഇനി ജോലി ഉപേക്ഷിച്ച് വീട്ടിൽ കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരുമോ?
