“കീർത്തനേ… നിന്നോടല്ലേ അകത്തേക്ക് പോകാൻ പറഞ്ഞത്.” വിജയലക്ഷ്മി മകളോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു. ഭാവിവരൻ മനോജിനോടൊപ്പം പുറത്തേക്ക് പോകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു കീർത്തന. അവൾ ഒരു നിമിഷം ശരിക്കും പകച്ചുപോയി. അമ്മയെ അവഗണിക്കാനുള്ള ധൈര്യം അവൾക്കില്ലായിരുന്നു. എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ മനോജും വിഷമിച്ചു. കൂടുതൽ സംസാരിച്ച് രംഗം വഷളാകാതിരിക്കാൻ അയാൾ ആഗ്രഹിച്ചു.
“ആന്‍റി, ഫൈൻ ആർട്സ് ഹാളിൽ നല്ലൊരു പ്രോഗ്രാമുണ്ട്. ഗസൽ സന്ധ്യയാണ്. നാടകവുമുണ്ട്. വളരെ പ്രയാസപ്പെട്ടാണ് രണ്ട് ടിക്കറ്റ് ശരിയാക്കിയത്. ആന്‍റി സമ്മതിക്കുകയാണെങ്കിൽ…” വാക്കുകളിൽ വിനയം നിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു മനോജ്.
“മോനേ, ഒന്നും വിചാരിക്കരുത്. പാരമ്പര്യത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന കുടുംബമാണിത്. വിവാഹത്തിന് മുമ്പ് ഇവളിങ്ങനെ കറങ്ങി നടക്കുന്നത്… ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ നിനക്കറിയാമല്ലോ… നമ്മുടെ സമൂഹം ഇതൊന്നും അംഗീകരിക്കില്ല. കീർത്തനയുടെ പപ്പയ്ക്കും ഇഷ്ടമാകില്ല…” ഇനി കൂടുതൽ സംസാരിക്കാനും കേൾക്കാനും താൽപര്യപ്പെടുന്നില്ല എന്ന വിധത്തിലാണ് വിജയലക്ഷ്മി സംസാരിച്ചത്.
“ആന്‍റി… ഈയൊരു ദിവസത്തേക്ക് മാത്രം. വിവാഹം കഴിയുന്നതു വരെ ഇനി ഇങ്ങനെയൊന്നുമുണ്ടാകില്ല.” മനോജ് നയത്തിൽ സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“മോനേ, പറയാനുള്ളത് പറഞ്ഞല്ലോ. ഇനി ഇതാവർത്തിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.” അവർ നീരസത്തോടെ മുഖം തിരിച്ചു.
അമർഷം കടിച്ചമർത്തിയാണ് മനോജ് പുറത്തിറങ്ങിയത്. എത്ര ബുദ്ധിമുട്ടിയാണ് രണ്ട് ടിക്കറ്റ് തരപ്പെടുത്തിയത്. കീർത്തനയുടെ അമ്മയിൽ നിന്ന് ഇത്തരം പെരുമാറ്റം പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. രണ്ട് മാസങ്ങൾക്ക് മുമ്പാണ് കീർത്തനയുമായുള്ള വിവാഹനിശ്ചയം കഴിഞ്ഞത്. അതിനുശേഷം അവർ പരസ്പരം കണ്ടുമുട്ടാറുണ്ടായിരുന്നു. ഫോണും ചെയ്യുമായിരുന്നു. ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഒന്നിച്ച് പുറത്തൊക്കെ കറങ്ങാനും പോകും. എന്നാൽ അന്നൊന്നും ഈ പാരമ്പര്യത്തെക്കുറിച്ച് ആരുമൊന്നും സംസാരിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നിട്ട്…. ഇന്നിപ്പോൾ… കടലിരമ്പുന്ന ദേഷ്യത്തോടെയാണ് മനോജ് വീട്ടിൽ മടങ്ങിയെത്തിയത്.
“എന്താ… രണ്ടാളും കൂടെ നാടകം കാണാൻ പോകുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്…”
“ഇതൊന്നും അവരുടെ സംസ്കാരത്തിന് ചേരില്ലെന്നാണ് പറയുന്നത്.”
“എനിക്ക് നീ പറയുന്നതൊന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ല.”
“വിവാഹത്തിന് മുമ്പ് മകൾ ഭാവിവരനുമായിങ്ങനെ ചുറ്റിക്കറങ്ങുന്നത് മോശമാണത്രേ.”
“അല്ലാ, ഇതൊക്കെ നിന്നോടാരാ പറഞ്ഞത്?”
“കീർത്തനയുടെ അമ്മ, അല്ലാതാരാ.”
“പക്ഷേ, നിങ്ങൾ രണ്ടാളും ഇതിനു മുമ്പ് ഒന്നിച്ച് പുറത്തൊക്കെ പോയിട്ടുണ്ടല്ലോ?”
“ഓഹ്, വലിയ അടക്കവും ഒതുക്കവുമുള്ള കൂട്ടർ. അവരുടെ വിചാരം നമുക്കൊന്നും അറിയില്ലെന്നാണ്. കീർത്തനയുടെ ചേച്ചി ഒളിച്ചോടിയല്ലേ വിവാഹം കഴിച്ചത്. നിനക്ക് കീർത്തനയെ ഇഷ്ടമായതുകൊണ്ട് മാത്രമാ… ഇല്ലെങ്കിൽ ആ വീട്ടിൽ ഒരാലോചനയുമായി ആരെങ്കിലും ചെയ്യുമോ?”
“അതൊക്കെ പോട്ടേ… അവളുടെ ചേച്ചിയുടെ കാര്യമല്ലല്ലോ പ്രധാനം… പിന്നെ എനിക്ക് മാത്രമല്ല അമ്മയ്ക്കും കീർത്തനയെ വലിയ ഇഷ്ടമല്ലേ?” മനോജ് ചിരിച്ചു.
“മോനേ, ഇത് വെറുതെ ചിരിച്ചു തള്ളേണ്ട കാര്യമല്ല. എനിക്കിതിലെന്തൊക്കെയോ പന്തികേട് തോന്നുന്നു. അവളുടെ മനസ്സിൽ മറ്റാരെങ്കിലും…”
“അമ്മേ കീർത്തന തെറ്റുകാരിയല്ല. അവൾ എന്‍റെയൊപ്പം വരാൻ തയ്യാറായിരുന്നു. പക്ഷേ, അവളുടെ അമ്മയുടെ പെരുമാറ്റമാണ് വിഷമിപ്പിച്ചത്.” മനോജ് നിരാശനായി.
“ഇവരുടെയൊക്കെ മനസ്സിൽ എന്താണെന്ന് ആർക്കറിയാം. എപ്പോ എങ്ങനെ പെരുമാറുമെന്ന് പറയാനാവില്ല.”
“അമ്മേ, വെറുതെ ദേഷ്യം പിടിച്ച് ബിപി കൂട്ടേണ്ട. ആദ്യം കാര്യമെന്താണെന്ന് അറിയട്ടെ.”
“നമ്മൾ എന്തിനാ മിണ്ടാതിരിക്കുന്നത്. നമ്മളും മാനവും അഭിമാനവും ഒക്കെയുള്ളവരാണ്. നീയി ബന്ധം ഉപേക്ഷിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു.”
“ശരിയാ അമ്മേ, പപ്പ വരട്ടെ. പപ്പയോട് ചോദിക്കാതെ വെറുതെ ഒരു തീരുമാനം എങ്ങനെയെടുക്കും.”
“അതിന് അദ്ദേഹം അടുത്ത ആഴ്ചയെ വരൂ. ഇന്ന് രാവിലെ ഫോൺ വന്നിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ അങ്ങേര് വീട്ടിലുണ്ടായിട്ട് വേണ്ടേ…” ജയന്തി കുറ്റപ്പെടുത്തി.
“അല്ല അമ്മേ, പപ്പയെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ടെന്താ. പപ്പയുടെ ജോലി അത്തരത്തിലുള്ളതല്ലേ.”
അടുത്ത ദിവസം മനോജ് ഓഫീസിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും കീർത്തനയുടെ ഫോൺ വന്നു.
“പറയൂ, ഈ കൊള്ളരുതാത്തവനെ എങ്ങനെ ഓർത്തു.”
“മനു, നിനക്കെല്ലാം വെറും തമാശയാ. ഇവിടെ എന്‍റെ ജീവൻ പോകുന്ന കളിയാ നടക്കുന്നത്…” കീർത്തനയുടെ ശബ്ദം ഇടറി.
“ഇന്നലെ നിന്‍റെ അമ്മ എന്നോട് വളരെ മോശമായാണ് പെരുമാറിയത്.” മനോജിന്‍റെ ശബ്ദം കനത്തു.
“അതുകൊണ്ടാ ഫോൺ ചെയ്തത്. പറ്റുമെങ്കിൽ ടൗൺഷിപ്പിനു മുന്നിലുള്ള കോഫി ഷോപ്പിൽ വരുമോ? എനിക്കൊരുപാട് പറയാനുണ്ട്.”
“ഞാനൊരു ഉദ്യോഗസ്ഥനാണ്. നിന്നെപ്പോലെ കോളേജ് വിദ്യാർത്ഥിയല്ല. കോഫിഷോപ്പിൽ റിലാക്സ്ഡായി ഇരിക്കാൻ.”
“അറിയാം. നിങ്ങൾ നല്ല തിരക്കുള്ളയാളെന്നും എനിക്ക് പണിയൊന്നുമില്ലെന്നുമൊക്കെ. അത്യാവശ്യമായതു കൊണ്ടല്ലേ ഫോൺ ചെയ്തത്, ഇല്ലെങ്കിൽ….” കരയുമെന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു കീർത്തന. അപ്പോഴാണ് പ്രശ്നത്തിന്‍റെ ഗൗരവം മനോജ് മനസ്സിലാക്കുന്നത്.
“ശരി. നീയവിടെ വെയ്റ്റ് ചെയ്യ്. ഞാൻ പത്തു മിനിട്ടിനകം വരാം.”
മനോജിനെ കണ്ട് കീർത്തന ഏങ്ങിയേങ്ങി കരയാൻ തുടങ്ങി.
“എന്തുപറ്റി? എന്തെങ്കിലുമൊന്ന് പറയ്?” മനോജ് കീർത്തനയെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“ഇനി മേലാൽ മനോജിനെ കാണുകയോ സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയോ ചെയ്യരുതെന്ന് പറഞ്ഞ് അമ്മയെന്നെ വിലക്കി.”
“അതെനിക്ക് ഇന്നലെയെ മനസ്സിലായി. പക്ഷേ, എന്താണ് സംഗതിയെന്നു മാത്രം…” മനോജ് നെറ്റി ചുളിച്ചു.
“ഞാൻ ഈ വിവാഹത്തിൽ നിന്ന് പിൻമാറണമെന്നാണ് അമ്മ പറയുന്നത്.”
“ഏ… അതെന്തിനാ?”
“പപ്പയ്ക്ക വേറെയാരെയോ ഇഷ്ടമായിട്ടുണ്ട്. നിശ്ചയമല്ലേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ, വിവാഹം കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ ഭാഗ്യം എന്ന് മമ്മി പറഞ്ഞാശ്വസിക്കുന്നതും കേട്ടു.”
“ഓഹോ… അപ്പോ ആ പുതുമണവാളനിൽ എന്ത് പ്രത്യേകതയാണുള്ളത്. ഞാനും കൂടി ഒന്നറിയട്ടെ.”
“അയാൾ സർക്കാറുദ്യോഗസ്ഥനാണ് പോലും.”
“അതിന്?”
“പപ്പ പറയുന്നത്, സർക്കാർ ഉദ്യോഗമെന്നാൽ പാതാളം വരെ വേര് ചെല്ലും എന്നാണ്.”
“അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ പാതാളത്തിൽ പോയി ജീവിച്ചോ, ആരെങ്കിലും തടഞ്ഞോ.” മനോജ് ചിരിച്ചു.
“മനു, നിനക്ക് എന്തു പറഞ്ഞാലും തമാശയാണ്. ഇവിടെ എന്‍റെ പ്രാണൻ പോകുന്നു.”
“എന്നാൽ പിന്നെ ഈ കടങ്കഥ പറച്ചിൽ നിർത്തി കാര്യമെന്താണെന്ന് വ്യക്തമായി പറയ്.”
“ഞാനെന്താണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നെന്ന് നിനക്ക് വ്യക്തമായി അറിയാം. മറ്റരാളുമായുള്ള വിവാഹത്തെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കാനെ വയ്യാ…” കീർത്തന കരച്ചിലിന്‍റെ വക്കിലെത്തിയിരുന്നു.
“പിന്നെയന്താണ് പ്രശ്നം? നിനക്ക് മറ്റൊരു വിവാഹത്തിന് സമ്മതമല്ലെന്ന് തുറന്നുപറയണം.”
“ഒക്കെ പറഞ്ഞുനോക്കി. പക്ഷേ, അവർ കേൾക്കാനെ തയ്യാറല്ല. മനു, നീയെന്തെങ്കിലും ചെയ്താലേ…”
“അപ്പോ പിന്നെ ഒരേയൊരു പോവഴിയേയുള്ളൂ, നമുക്ക് ഒളിച്ചോടി വിവാഹിതരാകാം.”
“അതുവേണ്ട മനു. അത് ശരിയാകില്ല. ചേച്ചി ഇതുപോലെ ഓടിപ്പോയാണ് വിവാഹം കഴിച്ചത്. അന്ന് എത്രമാത്രം മനോവിഷമമാണ് എല്ലാവർക്കും ഉണ്ടായത്. നാണക്കേട് വേറെയും. ഹോ… ഓർത്തിട്ട് പേടിയാകുന്നു.”
“അതല്ലാതെ വേറെ വഴിയില്ലല്ലോ?”
“പ്ലീസ് മനു, മറ്റെന്തെങ്കിലുമൊരു വഴി കണ്ടെത്തിയേ തീരു. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ…”
“ഇത്ര ചെറിയ കാര്യത്തിന് നീയിങ്ങനെ നിരാശപ്പെടല്ലേ. എന്നെ വിശ്വസിക്ക്. നമ്മളെ പിരിക്കാൻ ആർക്കുമാകില്ല. പിന്നെ നീ പുതിയ പയ്യന്‍റെ പേരും അഡ്രസും എനിക്ക് തരപ്പെടുത്തി താ.”
“അതിപ്പൊത്തന്നെ പറയാം. മാധവ് എന്നാണയാളുടെ പേര്. സെയിൽസ് ടാക്സ് ഓഫീസിലാണ് ജോലി. അയാളുടെ ഫോട്ടോയും എന്‍റെ കൈവശമുണ്ട്.” കീർത്തന പേഴ്സിൽ നിന്നുമൊരു ഫോട്ടോ പുറത്തെടുത്തു. ഫോട്ടോ കണ്ടയുടനെ മനുവിന്‍റെ മുഖത്ത് ചിരി പടർന്നു.
“ഏ… ഇവനോ… ഇവൻ എന്‍റെ സ്കൂൾ മേറ്റാണ്. ഞാനിന്നു തന്നെ ഇവനെപോയി കാണാം. ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ ഇവൻ കേൾക്കും.”
“ഇത്രയ്ക്കങ്ങ് ശുഭപ്രതീക്ഷ വേണ്ട. എന്‍റെ കൂട്ടുകാരി മീര കഴിഞ്ഞയാഴ്ച ഈ മാന്യനെ കണ്ട് കാര്യങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചതാ. പക്ഷേ, താൻ പിടിച്ച മുയലിന് മൂന്ന് ചെവിയെന്ന് വാശിയാണയാൾക്ക്. നിശ്ചയമല്ലേ കഴിഞ്ഞത്. വിവാഹം ഇതുവരെ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോയെന്ന്. മാത്രമല്ല പെൺകുട്ടി ഇപ്പോഴും സ്വന്തം വീട്ടിലല്ലേ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് ന്യായീകരിക്കുകയാണ് പോലും.”
“നീ വിഷമിക്കണ്ട. ഇവനെ പറഞ്ഞ് മനസിലാക്കിക്കുന്ന കാര്യം ഞാനേറ്റു.” മനോജ് കീർത്തനയെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
“അറിയില്ല. എനിക്കിപ്പോൾ ആരെയും വിശ്വാസമില്ല. അച്ഛനമ്മമാർ എന്നോട് ഇങ്ങനെയൊക്കെ പെരുമാറുമെന്ന് ഞാനൊരിക്കലും കരുതിയതല്ല.” കീർത്തന ഏങ്ങിക്കരഞ്ഞു.
“നീ വെറുതെയിങ്ങനെ വിഷമിക്കാതിരിക്ക്. ആരൊക്കെ എത്രയൊക്കെ എതിർത്താലും നമ്മുടെ വിവാഹം നടക്കും.” മനോജിന്‍റെ ഉറച്ച ശബ്ദം കീർത്തനയെ സാന്ത്വനിപ്പിച്ചു.
ആ ദിവസം കഴിഞ്ഞ് മനോജ് മാധവിനെ കാണാനെത്തി.
“എന്നെ മനസ്സിലായോ?” മനോജ് തെല്ലൊരു ഹുങ്കോടെ മാധവിന്‍റെ തോളിൽ ക്യ്യിട്ടു.
“കൊള്ളാം, നല്ല ചോദ്യം. നിന്നെ ആരെങ്കിലും മറക്കുമോ? നീയാരുന്നില്ലേ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസിലെ ഹീറോ? അല്ല, ഇപ്പോ ഇവിടെ എന്തു ചെയ്യുന്നു?” സ്വതസിദ്ധമായ രീതിയിൽ മാധവ് ചോദിച്ചു.
“ഒരു സോഫ്റ്റ്‍വെയർ കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു.”
“അപ്പോൾ അടിപൊളി സാലറിയായിരിക്കുമല്ലോ?”
“20 ലക്ഷം ഇയർലി പാക്കേജ്. അതിരിക്കട്ടെ നീ…”
“ഞാനിങ്ങനെയൊക്കെ ജീവിച്ചു പോകുന്നു. നിന്‍റേതുപോലെ 20 ലക്ഷമൊന്നും വരുമാനമില്ല. ഈ ഫ്ളാറ്റ് എന്‍റേതാണ്. ഇതുപോലെ മൂന്നെണ്ണം വേറെയുണ്ട്. പിന്നെ പാർക്കിനടുത്ത് മൂന്ന് പീടികയുണ്ട്. വീട്ടിലെത്ര പണമുണ്ട്. എവിടെയൊക്കെയാണെന്ന് എനിക്ക് തന്നെ നിശ്ചയമില്ല.” മാധവ് അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു. അതിനിടക്ക് സ്വീറ്റ്സും ചിപ്സും നിറച്ച പ്ലേറ്റ് വേലക്കാരി മേശപ്പുറത്ത് കൊണ്ടുവെച്ചു.
“സർ, ചായ എടുക്കട്ടെ?”
“കൂൾ ആയ എന്തെങ്കിലും മതി. ഈ സാർ ചായ കുടിക്കാറില്ല.” മാധവാണ് മറുപടി നൽകിയത്.
“ആഹ്… നീയിതൊക്കെ ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നുണ്ടോ?” മനോജിന്‍റെ മുഖത്ത് ആശ്ചര്യം നിറഞ്ഞു.
“ഞാനൊന്നും മറന്നിട്ടില്ല. നിങ്ങളുടെ ഗ്യാംഗ് അന്നൊക്കെ എന്നെ പരിഹസിക്കുമായിരുന്നില്ലേ. അതിന് നിങ്ങളെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ട് കാര്യമില്ല. പഠനത്തിലും സ്പോർട്സിലുമൊന്നും ഞാൻ മിടുക്കനായിരുന്നില്ലല്ലോ. കാലം മാറി. എന്‍റെ ജീവിതത്തിലെ വസന്തദിനങ്ങളാണിത്.”
“നിന്‍റെ ജീവിതം അപ്പാടെ മാറ്റിമറിച്ച അത്ഭുത സംഭവം?”
“നീയെന്‍റെ കളിക്കൂട്ടുകരാനല്ലേ. നിന്നോടെന്തൊളിക്കാനാണ്. പപ്പ കൈയയഞ്ഞ് സഹായിച്ചതുകൊണ്ട് സെയിൽസ് ടാക്സ് ഓഫീസിൽ ഒരു ജോലി തരപ്പെട്ടു. പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഐശ്വര്യവും സമ്പത്തും വന്നുനിറയുകയായിരുന്നു. ഇപ്പോ എനിക്കാരോടും പരാതിയോ പരിഭവമോ ഇല്ല, കൈ നിറയെ പണം വരുന്നുണ്ട് എന്നാലും ഇന്നും ലളിതമായ ജീവിത്തിലും ഉന്നത ചിന്തകളിലും വിശ്വസിക്കുന്നു. കൂടുതലൊന്നും പറയുന്നില്ല. ചുവരുകൾക്കും ചെവിയുണ്ടെന്നല്ലേ പറയാറ്.”
“നീയെന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും സത്യസന്ധമായി ജീവിക്കുന്നതിന്‍റെ സുഖം ഒന്ന് വേറെതന്നെയാണ്.” മനോജ് പറഞ്ഞു.
“മനോജ്, തെറ്റ് കുറ്റങ്ങൾ കണ്ടുപിടിച്ച് ടീച്ചറെക്കൊണ്ട് നിങ്ങൾ ശകാരിപ്പിക്കുന്ന പഴയ മാധവല്ലിത്. സത്യസന്ധത കൊണ്ടൊന്നും കാര്യമില്ല. ശരിക്കും സത്യസന്ധനായ ഒരാളെപ്പോലും ഞാനിന്നേ വരെ കണ്ടിട്ടില്ല. അല്ല നിനക്കങ്ങനെ വല്ലവരേയും പരിചയമുണ്ടെങ്കിൽ എനിക്കുംകൂടി പരിചയപ്പെടുത്തി തരണേ… പണത്തിനു മീതേ പരുന്തും പറക്കുമെന്നല്ലേ പറയാറ്… സത്യസന്ധത… വിശ്വാസം… എല്ലാം മണ്ണാങ്കട്ടയാ.”
“അതിരിക്കട്ടെ ഞാൻ വന്നത് മറ്റൊരു കാര്യം പറയാനാണ്.” മനോജിന് സംഭാഷണം തുടരാൻ താൽപര്യമില്ലായിരുന്നു.
“എന്താ കാര്യം? സെയിൽസ് ടാക്സ് ഓഫീസിൽ വല്ല സുഹൃത്തിന്‍റെയോ പരിചയക്കാരുടെയോ വല്ല ടാക്സ് പ്രോബ്ലം. ധൈര്യമായി പറഞ്ഞോ… എനിക്ക് കാര്യമായ പിടിപാടുണ്ട്. പോക്കറ്റ് നിറച്ചാൽ ശരിയാകാത്ത കാര്യം വല്ലതും ഉണ്ടോ.”
“നോ… നോ… അതൊന്നുമല്ല. ഞാൻ തീർത്തും പേഴ്സണലായ ഒരു കാര്യത്തിന് വന്നതാണ്.”
“ഓകെ. ഞാനെന്ത് സഹായമാണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് പറയ്…”
“നീ നാളെ പെണ്ണ് കാണാൻ പോകുകയല്ലേ?”
“പെണ്ണ് കാണാനല്ല. വിവാഹം ഉറപ്പിക്കാൻ… ആദ്യമായാണ് ഒരു പെൺകുട്ടിയെ എനിക്കിഷ്ടമാകുന്നത്.”
“നീ ആദ്യം ഞാൻ പറയുനന്നതൊന്ന് കേൾക്ക്. പിന്നെ പഴമ്പുരാണമൊക്കെ വിളമ്പാം. ആ പെൺകുട്ടിയുമായുള്ള എന്‍റെ വിവാഹനിശ്ചയം കഴിഞ്ഞതാ. അതുകൊണ്ട് അവളെ കാണാൻ പോകുന്ന പ്ലാൻ മനസ്സിൽ നിന്നും പിഴുതു കളഞ്ഞോ…”
“ഇത് ആജ്ഞയാണോ അതോ അഭ്യർത്ഥനയാണോ?”
“നീയിത് എങ്ങനെയെടുത്താലും എനിക്ക് പ്രശ്നമില്ല. പക്ഷേ, ഞാൻ പറഞ്ഞതിന്‍റെ പൊരുൾ നിനക്ക് മനസ്സിലായി കാണുമല്ലോ?”
“എന്‍റെ ഭാഗം കൂടിയൊന്ന് കേൾക്കാം. കീർത്തനയുടെ വീട്ടിൽ പോകാൻ പ്രോഗ്രാമിട്ടതാണ്. അതങ്ങനെ തന്നെ നടക്കും. ഈ അവസാന നിമിഷം പോകേണ്ട എന്നു പറയുന്നത് ശരിയല്ലല്ലോ. എന്തായാലും വരാനാരു വേണമെന്ന് പെണ്ണുതന്നെ തീരുമാനിക്കട്ടെ. വരണമാല്യം ഇപ്പോഴും അവളുടെ കൈയിലാണല്ലോ…” മാധവ് ചിരിച്ചു.
“എന്താ വെല്ലുവിളിക്കുകയാണോ? ഒടുക്കം ദുഃഖിക്കേണ്ടി വരും. ശ്രമിച്ച് നോക്ക്, കീർത്തന നിന്നെ വിവാഹം കഴിക്കുന്ന പ്രശ്നമുദിക്കുന്നില്ല.”
“സമയമാകട്ടെ, ആര് ആരെ വിവാഹം കഴിക്കുമെന്നൊക്കെ നമുക്ക് കാണാം…”
“ശരി… ഞാൻ നിന്‍റെ വെല്ലുവിളി സ്വീകരിക്കുന്നു. നീ പോയി പെണ്ണുകാണ്… നിരാശയോടെ മടങ്ങേണ്ടി വരുമെന്ന് മാത്രം.” മനോജ് കലങ്ങിയ മനസ്സുമായി പടിയിറങ്ങി.
ശാന്തനാകാൻ ശ്രമിക്കുന്തോറും മനോജിന്‍റെ മനസ്സ് കൂടുതൽ കലുഷിതമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പണത്തിന്‍റെ ഹുങ്കാണവന്… അഹങ്കാരി… പക്ഷേ കീർത്തന… അവൾ ഒരിക്കലും സമ്മതിക്കില്ല. ജീവിതത്തിന്‍റെ പുറംപോക്കിൽ അയാളുടെ മനസ്സ് ചത്തുകിടന്നു.
പിന്നീട് മനോജ് കീർത്തനയെ ഫോൺ വിളിക്കാനോ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിക്കാനോ ശ്രമിച്ചില്ല.
രണ്ട് ദിവസത്തിനുശേഷം കീർത്തന മനോജിനെ വിളിച്ചു, “മനു, എന്തു പറയണമെന്നെനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ, ഞാനതെങ്ങനെ പറയും…?” ദുഃഖം കലർന്ന ശബ്ദത്തോടെ വളരെ നാടകീയമായാണവൾ സംസാരിച്ചത്.
“നീയെന്താ ഇതുവരെ വിളിക്കാതിരുന്നത്?”
“സോറി മനൂ… മമ്മിയും പപ്പയും നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ… അല്ല അവരെ വിഷമിപ്പിച്ച് ഒരു ലൈഫ്…. അവസാനം ഞാൻ സമ്മതിക്കുകയായിരുന്നു. മനു…”
അതിനു മറുപടിയായി അന്ന് താനെന്തൊക്കെ പറഞ്ഞുവെന്ന് മനു വ്യക്തമായി ഓർക്കുന്നില്ല. ഈയൊരു സംഭവമേൽപ്പിച്ച ആഘാതം മാസങ്ങളോളം മനുവിനെ ഉലച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. കൈക്കൂലി തന്‍റെ ജീവിതത്തെയും ഇതുപോലെ പിഴുതെറിയുമെന്ന് മനു സ്വപ്നേപി കരുതിയില്ല. ഇന്നലെകളിലെ കൊടുങ്കാറ്റ് ഏതാണ്ട് ശമിച്ചിരിക്കുന്നു.
വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഒരു പാർട്ടിയിൽ വെച്ച് സർവ്വാഭരണവിഭൂഷിതയായി കീർത്തനയെ കണ്ട നിമിഷം മനു പകച്ച് നിന്നു. തന്നെ പെണ്ണ് കാണാൻ വന്ന അന്ന് ലക്ഷങ്ങൾ വിലമതിക്കുന്ന ആഭരണ സെറ്റാണ് മാധവ് അവൾക്ക് സമ്മാനിച്ചത്. സ്ത്രീധനം എണ്ണിയെണ്ണി ചോദിക്കുന്ന ഇക്കാലത്ത് ഇതുപോലൊരു ഉപഹാരം… വിവാഹം മുടങ്ങാനുള്ള കാരണത്തെക്കുറിച്ച് കീർത്തന തന്നെയാണ് വിശദീകരിച്ചത്.
“പ്ലീസ് മനു… മറ്റെന്തെങ്കിലുമൊരു വഴി കണ്ടെത്തിയെ തീരൂ… ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ….” സങ്കടത്തോടെ ഹൃദയം തകരുന്നത് മനു അറിഞ്ഞിരുന്നു. ആ പ്രണയ ദിനങ്ങൾ കൂടുതൽ ഓർത്തെടുക്കാൻ അയാൾ ആഗ്രഹിച്ചില്ല.
സാഗർ ജൈസി ആഘോം വാലി….
പാർട്ടിയിൽ സുമുഖനായ ഗായകൻ പാടിത്തുടങ്ങി.
കീർത്തന പാർട്ടിയുടെ സംഗീതത്തിൽ അലിഞ്ഞു.
കെട്ടുപാടുകളുടെ ഭാരമേതുമില്ലാതെ മനോജും ഈ ഗാനം ഏറ്റുപാടി…
തൂഹി ബതാ…. തേരാ നാമ് ഹെ ക്യാ…
