നഗര ഹൃദയത്തിൽ നിന്നും ആറു കിലോമീറ്ററോളം ഉള്ളിലോട്ടു മാറിയുള്ള ചെറു ടൗണിലാണ് എന്‍റെ ഓഫീസ്. ആ ടൗണിനുള്ളിൽ പൂമരങ്ങളും പേരറിയാത്ത മരങ്ങളും നിരനിരയായി തണൽ പടർത്തി നിൽക്കുന്ന നീണ്ട വഴിയോരങ്ങളുണ്ട്. വൃത്തിയും ഭംഗിയുമുള്ള വഴിത്താരകൾ ഗതകാല പ്രൗഢി വിട്ടൊഴിയാൻ കൂട്ടാക്കാതെ ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു. ഈയൊരു പ്രദേശത്ത് ഓടകളും അഴുക്കുചാലുകളും ഇല്ലാത്തത് ചെറുപ്പത്തിൽത്തന്നെ ഏറെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. പഴയ കാലത്തെ ഏതൊ ഒരു ആസൂത്രകനിൽ ദൈവം, ഇപ്രദേശമെത്തിയപ്പോൾ ഒരു കൈയൊപ്പ് ചാർത്തിക്കാണണം.
ടൗണിലെ നാൽക്കവലയിൽ നിന്നും വലത്തോട്ടു പോകുന്ന വഴിത്താരയിൽ ആദ്യം തന്നെ കണ്ണിലുടക്കുന്ന ഒരു പാട് വർഷത്തെ പഴമയുടെ മുഖപടമണിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന രണ്ടുനില കെട്ടിടമുണ്ട്. ആ കെട്ടിടത്തിലെ മുകൾ നിലയിൽ ഇടതും വലതുമായി രണ്ടു വിശാലമായ മുറികൾ. അവക്കു മുന്നിൽ മരം പാകിയ നീണ്ട വരാന്ത. എപ്പോഴും അടച്ചിട്ടു കാണാറുള്ള ഒന്നിന്‍റെ അവകാശി ആരെന്ന് വ്യക്തമല്ല. അതിനപ്പുറത്തുള്ളതാണ് എന്‍റെ ഓഫീസ് മുറി. സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ഞാനിവിടെ ഒരു പാട് തവണ വന്നിട്ടുണ്ട്. അന്ന് കരുതിയിരുന്നില്ല, ഒരു കാലത്ത് ഇവിടം എന്‍റെ സ്ഥിരം താവളമാകുമെന്ന്.
അന്നീ സ്ഥലം സ്നാക്സും കേക്കും മസാല ചായയുമെല്ലാം ഒക്കെ ലഭിക്കുന്ന ചെറു ഭക്ഷണശാലയായിരുന്നു. രണ്ടു കസേരയും ഒരു ചെറുമേശയുമായി സ്ഥലം നാലുഭാഗമായി വിഭജിച്ചിരുന്നതായാണ് ഓർമ്മ. എപ്പോൾ ചെന്നാലും കേക്കിന്‍റെ ഹൃദ്യമായ ഗന്ധം അവിടെ നിന്നും പരന്നൊഴുകും. നാക്കിൽ വച്ചാലലിയുന്ന അത്രയും മാർദവമേറിയ സമചതുരാകൃതിയിൽ മുറിച്ച് അടുക്കി വച്ച കേക്കിൻ കഷണങ്ങൾ എന്‍റെ സ്കൂൾ ജീവിതത്തിലെ മറക്കാനാകാത്ത ഒരു രുചിയോർമ്മയാണ്. എന്‍റെ അടുത്ത സുഹൃത്തായിരുന്ന ഗബ്രി എന്ന ഗബ്രിയേലിന്‍റെ അപ്പനായിരുന്നു അന്നതു നടത്തിയിരുന്നത്. വല്ലപ്പോഴും അല്പം പണം ലഭിച്ചാൽ അവിടെ പോയി നാക്കിൽ വച്ചാലലിയുന്ന പതുപതുത്ത കേക്കും വിശേഷപ്പെട്ട സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങൾ ഇട്ട് തിളപ്പിച്ച ചായയും കഴിക്കുവാൻ എനിക്ക് വലിയ കൊതിയുമായിരുന്നു.
ഞാൻ ഗബ്രിയുടെ കൂട്ടുകാരനെന്ന് അറിയാവുന്ന അവന്‍റെ അപ്പൻ അത്യാവശ്യം സൗജന്യങ്ങളൊക്കെ തനിക്ക് അനുവദിച്ചു തന്നിരുന്നു. വെളുത്ത താടിയും ബ്രൗൺ നിറമുള്ള കോട്ടുമിട്ട് മങ്കി തൊപ്പിയും ധരിച്ച് സൗമ്യമായിസംസാരിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മുഖവും ശരീരഭാഷയും ഇന്നും എന്‍റെ ഓർമ്മകളിലുണ്ട്. ഓർക്കാൻ മറ്റൊരു കാരണം കൂടിയുണ്ട്. അദ്ദേഹം സ്ഥിരം ഇരിക്കാറുള്ള വിചിത്ര ചിത്രപ്പണികളുള്ള ഒരു ഇരുമ്പുകസേരയിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ ഇരിക്കുന്നത്. ഒരു പത്തറുപതു വർഷമെങ്കിലും പഴക്കം കാണുമതിന്. ഇന്നും തുരുമ്പിന്‍റെ അംശം പോലും അതിൽ കാണാൻ കഴിയുകയില്ല.
ഒരുനാൾ ജോലി സമയം കഴിഞ്ഞും വീട്ടിൽ എത്താതിരുന്ന അപ്പനെ തിരക്കി സ്നാക്ക്സ്ഷോപ്പിലെത്തിയ ഗബ്രി കണ്ടത് ഇരുമ്പു കസേരയിൽ കെട്ടുപാടുകളില്ലാതെ സർവ്വത്തിൽ നിന്നും മോചിതനായി ശാന്തനായി ഇരിക്കുന്ന അപ്പനെയായിരുന്നു. പുതുതായി ബേക്ക് ചെയ്ത കേക്ക് പുകുത്ത കഷണങ്ങൾ അപ്പോഴും ചില്ലുകൂട്ടിൽ ചൂടാറാതെ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
പെട്ടന്നുണ്ടായ ആ സംഭവം ആ കുടുംബത്തെ ഉലച്ചുകളഞ്ഞു. അപ്പന്‍റെ മരണശേഷം അല്പകാലം കഴിഞ്ഞ് ഗബ്രിയും കുടുംബവും മാതൃരാജ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി. ബാല്യകാലത്തെ ഓർമ്മകൾ പൂവിട്ടുനിൽക്കുന്ന ഇവിടം വിട്ടു പോകാൻ അവന് അശേഷം താത്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവന്‍റെ അമ്മക്കായിരുന്നു അക്കാര്യത്തിൽ കടുത്ത നിർബന്ധം. ജനിച്ച നാട്ടിൽ തന്നെ മരിക്കണം എന്നതായിരുന്നു അവരുടെ ജീവിതാഭിലാഷം.
അവിടെത്തന്നെയുള്ള ഒരു പെർഫൂം കമ്പനിയിൽ ഒരു കെമിസ്റ്റിന്‍റെ ജോലിയും അവർ മകനായിഎങ്ങിനെയോ കരുതിവച്ചിരുന്നു. ഏതായാലും അവന്‍റെ അവിചാരിതമായ വിടവാങ്ങൽ എന്നെ തെല്ലു തളർത്തിക്കളഞ്ഞു. കാരണം കേവലം സൗഹൃദം എന്നതിനേക്കാളുപരി മാനസികമായി ഞങ്ങൾ ഇരുവരും നല്ല സ്വരചേർച്ചയിലായിരുന്നു. അത്തരം കൂട്ടുകെട്ടുകളുടെ ആഴവും പരപ്പും അനന്യമാണ്‌.
ഒന്നിച്ചുള്ള പഠന ശേഷം ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും ചേർന്ന് പല ബിസിനസ്സ് പദ്ധതികളും ആസൂത്രണം ചെയ്തിരുന്നു. അതിലൊരു പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായാണ് ഞാനിവിടെ ഇരിക്കുന്നതു തന്നെ. എന്നാൽ ഇന്ന് എന്നോടൊപ്പം ഗബ്രിയില്ല. പഠനശേഷം ഇരുവർക്കും അതീവ താത്പര്യമുള്ള മേഖലയിൽ ഒന്നിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാമെന്നായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ പദ്ധതി.
ഒരു നാൾ വറുത്ത കപ്പലണ്ടി ചവച്ചു കൊണ്ട്, ഉപ്പു ചുവയുള്ള കടൽക്കാറ്റേറ്റ് ബീച്ച് റോഡിലൂടെ നടക്കവേ ഇക്കാര്യങ്ങൾ ചർച്ചയിൽ വന്നു. എനിക്കും അവനും ഇഷ്ടമുള്ള പരിപാടികളിൽ ഒന്ന് സിനിമ കാണലും പിന്നെ പുസ്തകം വായനയുമായിരുന്നു. സിനിമയായാലും പുസ്തകമായാലും കുറ്റാന്വേഷണ സ്വഭാവമുള്ളതാകണം എന്നതു മാത്രമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ നിബന്ധന. അത്തരം സിനിമകളാണ് എല്ലായ്പ്പോഴും ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് പോയി കണ്ടിട്ടുള്ളതും. അത് ഏത് ഭാഷയാണെങ്കിൽ പോലും.
ആ വിഷയത്തിൽ ഭാഷ ഒരു പരിമിതിയായി തോന്നിയിരുന്നില്ല. അത്തരം സിനിമ കാണുമ്പോൾ ഇടവേളയാകുമ്പോഴേക്കും കുറ്റകൃത്യം ചെയ്തതാരെന്ന് ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു പൊതു കാഴ്ചപ്പാട് രൂപപ്പെടും. സിനിമാന്ത്യത്തിൽ, പുകമറക്കകത്തുള്ള വസ്തുതകൾ ഒന്നൊന്നായി വെളിപ്പെട്ട് വരുമ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ നിഗമനം പൂർണ്ണമായും അതിനോടു ചേർന്നു വരാറുണ്ട്. മിക്കവാറും കുറ്റകൃത്യം ചെയ്ത ആൾ ഞങ്ങൾ ഊഹിച്ച വ്യക്തി തന്നെയായിരിക്കും. അതുഒരിക്കലും തെറ്റാറുമില്ല.
ആ ഒരു സിദ്ധി ഒരു തൊഴിലാക്കിയാലോ എന്ന ആലോചനക്കൊടുവിലാണ് ഒരു പ്രൈവറ്റ് ഡിറ്റക്ടീവ് ഏജൻസി താത്കാലികാടിസ്ഥാനത്തിൽ തുടങ്ങുന്നതിലേക്കു ഞങ്ങളെ എത്തിച്ചത്. പച്ച പിടിക്കുമെങ്കിൽ തുടർന്നു കൊണ്ടു പോകുകയും ചെയ്യാം. മാത്രമല്ല അതിന്‍റെ സന്തോഷം എന്നുള്ളത്, ഒരു മേലധികാരി ഇല്ലാതെ നമ്മുടെ ഇഷ്ടാനുസരണം പ്രവർത്തിക്കുകയും സ്വാതന്ത്ര്യം അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യാം എന്നതായിരുന്നു.
ഓഫീസ് സ്ഥലത്തിന് പ്രശ്നമില്ല. അതു നമ്മുടെ കൈവശം തന്നെയുണ്ട്. ഗബ്രിയുടെ അപ്പൻ സ്നാക്സ് ഷോപ്പ് നടത്തിയിരുന്ന സ്ഥലം ഇപ്പോൾ ഉപയോഗത്തിലില്ലാതെ കിടക്കുന്നു. അതു തീർത്തും അനുയോജ്യവുമായി തോന്നി. എന്നാലവന്‍റെ അമ്മ ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടായ തീരുമാനത്തിന് തടസ്സമായി നിന്നു.
അവന്‍റെ സഹോദരിക്കും ഇവിടുത്തെ ജീവിതം തന്നെയായിരുന്നു ഇഷ്ടം. അവളുടെ ബാല്യകൗമാരങ്ങളിലെ ഓർമ്മകൾ പടർന്നു പന്തലിച്ച സ്ഥലരാശികൾ ഏറെയും ഇവിടെയാണ്. അവളോടൊത്തുള്ള സംസാരങ്ങളിൽ അവളുടെ നാട് ഇതു തന്നെയാണെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്. എന്നാൽ അവളുടെ അമ്മയുടെ പിടിവാശി നിമിത്തം ഗബ്രിക്കും അവന്‍റെ സഹോദരിക്കും അമ്മയെ അനുസരിക്കാതെ നിവൃത്തിയില്ലെന്നായി. അവർ പല വിധ തടസ്സവാദങ്ങൾ ഉന്നയിച്ചെങ്കിലും അതെല്ലാം വൃഥാവിലായി.
ഒടുവിൽ അപ്പൻ നടത്തിയിരുന്ന സ്നാക്സ് ഷോപ്പ് എന്നെയേൽപ്പിച്ച് അവനും കുടുംബവും മാതൃരാജ്യത്തേക്കു പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു. അമ്മയുടെ ആവശ്യപ്രകാരം ഒരു തുക കൈമാറി. പിന്നെ പ്രതിമാസം ഒരു ചെറിയ സംഖ്യ വാടകയിനത്തിൽ നല്കാനുള്ള സമ്മതപത്രവും ഒപ്പിട്ട് നല്കി. ഏതെങ്കിലും കാരണവശാൽ ഓഫീസ് പ്രവർത്തനം അവസാനിപ്പിക്കുമെങ്കിൽ ആ തുക അവർ തിരിച്ചു നല്കും. അതായിരുന്നു കരാർ. അങ്ങിനെ ഗബ്രിയേയും കുടുംബത്തെയും സന്തോഷപൂർവ്വം അവരുടെ മാതൃരാജ്യത്തേക്ക് യാത്രയാക്കി. എന്നാൽ ആ സന്തോഷഭാവം മുഖത്തെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
അവരുടെ യാത്ര തന്‍റെ ഹൃദയവും പറിച്ചെടുത്തു കൊണ്ടായിരുന്നു. അതിന്‍റെ കാരണം മറ്റൊന്നല്ല. പൂച്ചക്കണ്ണുള്ള, നറുനിലാവ് പോലെ വെളുത്ത് സുന്ദരിയായ ട്രീസാ. ഗബ്രിയുടെ ഒരേഒരു സഹോദരി. ഇന്നുവരെ പരസ്പരം വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. എങ്കിലും അവൾക്കുമറിയാം എനിക്കുമറിയാം, പറയാതെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള പ്രണയത്തിന്‍റെ കടലാഴം. എയർപോർട്ടിൽ വച്ച് യാത്ര പറയുമ്പോൾ അവൾ ആരും കാണാതെ നിറഞ്ഞ കണ്ണിമ തുടക്കുന്നതു കണ്ടു.
