മഹേഷിന്‍റെ കൈകളിലിരുന്ന് ആ കത്ത് വിറകൊണ്ടു. സുധ തന്നെയാണ് ഇത് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. വലത്തേക്ക് അൽപം ചെരിഞ്ഞ് അത്ര സുന്ദരമല്ലാത്ത കയ്യക്ഷരം. അത് സുധയുടേത് തന്നെ.
“മനുഷ്യ ജീവികൾ ഇല്ലാത്ത വീട്ടിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ താമസിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നുകയാണ്. മനുഷ്യനു പകരം യന്ത്രോപകരണങ്ങൾ. എനിക്ക് ഇനി എന്‍റെ സഹജീവികൾക്കൊപ്പം കഴിയണം. അതിനായി ഞാൻ ഈ വീട് വിട്ടു പോവുകയാണ്. എന്നെ കുറിച്ചോർത്ത് യാതൊരു ആശങ്കയും വേണ്ട. തൊട്ടടുത്തു തന്നെ ഉണ്ടാകും. വീട്ടിലെ ജോലിക്കാരി ലക്ഷ്മി നിങ്ങളുടെ ഭക്ഷണകാര്യങ്ങൾ വേണ്ടതു പോലെ നടത്തിക്കൊള്ളും. അതിനാൽ എന്നെ മിസ് ചെയ്യുകയേയില്ല. എന്നെ ഫോണിൽ വിളിക്കാനോ, അന്വേഷിക്കാനോ മെനക്കെടേണ്ട. കത്ത് വായിച്ച് മഹേഷ് എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അസ്വസ്ഥനായി. പിന്നെ അയാൾ തന്‍റെ രണ്ടു പെൺമക്കളെയും വിളിച്ചു.
“ശ്രേയാ... ശ്രുതി കം...” അവർ രണ്ടു പേരും സ്വന്തം മുറികളിൽ തന്നെയാണ്. വിളിച്ച് അഞ്ചു മിനിട്ടു കഴിഞ്ഞാണ് രണ്ടുപേരും മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കു വന്നതു തന്നെ. തങ്ങൾ ചെയ്തിരുന്ന കാര്യത്തിനു തടസം വന്നതിന്‍റെ ഈർഷ്യ രണ്ടു പേരുടെ മുഖത്തും പ്രകടമായിരുന്നു.
“മമ്മി എപ്പോഴാണ് പോയത്? നിങ്ങൾ കണ്ടില്ലേ?”
രണ്ടുപേരും കൈ മലർത്തി.
“അത്...പപ്പ... ഞങ്ങൾ കണ്ടില്ല. ഞാൻ പ്രോജക്‌ടിന്‍റെ ഡീറ്റെയിൽ ഡൗൺലോഡ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു.” 16 വയസ്സുള്ള ശ്രേയ പറഞ്ഞു.
“പിന്നെ, ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഫേസ്ബുക്കിൽ ചാറ്റ് ചെയ്യുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.” ശ്രേയയേക്കാൾ 5 വയസ്സ് ഇളപ്പമുള്ള അനുജത്തി ശ്രുതി കിട്ടിയ അവസരം പാഴാക്കിയില്ല.
“ഓ... നീ കൂടുതലൊന്നും പറയണ്ട. ആ ടാബിൽ ടെബിൾ റൺ കളിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ.?”
“ഓകെ രണ്ടുപേരും മമ്മി പോയത് അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ. മതി തർക്കം നിർത്തിക്കോ.” മഹേഷ് നെറ്റിയിൽ കൈവച്ചു. അവരോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടിട്ട് എന്തു കാര്യം. ഇക്കാര്യത്തിൽ താനും തുല്യമായി അതിൽ അധികമോ ഉത്തരവാദിത്തം പേറുന്ന ആളാണല്ലോ.
രാത്രി ഡിന്നർ കഴിക്കേണ്ട സമയവും കഴിഞ്ഞു. താൻ ഇവിടെ വന്നിട്ട് 3 മണിക്കൂറായി. ഈ സമയമത്രയും അവൾ എവിടെയെന്ന് താനും നോക്കിയില്ലല്ലോ. മഹേഷ് ഖിന്നതയോടെ ആലോചിച്ചു. വാതിൽ തുറന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു. താൻ വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ ചായയും ലഘു പലഹാരവും പതിവുപോലെ ടേബിളിൽ വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ആ സമയത്ത് കൂട്ടുകാരോട് ഓൺലൈനിൽ സംസാരിക്കുക പതിവാണ്. ഒപ്പം എമർജൻസി ആയ ഒഫീഷ്യൽ മെയിലുകൾക്ക് മറുപടി നൽകലും കൂടിയാവുമ്പോൾ സമയം പോകുന്നത് അറിയില്ല. പ്രത്യേകിച്ചും നാളെ ഓഫീസിൽ പ്രോജക്‌ട് പ്രെസന്‍റേഷൻ ഉള്ളതു കൊണ്ട് കുറെ വർക്കുകൾ വേറെയും. ഇതിനിടയിൽ സുധയെ അന്വേഷിക്കാൻ പോലും താൻ മെനക്കെട്ടില്ല.
ചായ കുടിച്ച് ക്ഷീണം മാറിയപ്പോൾ കുറെ വർക്കുകൾ ഇടതടവില്ലാതെ ലാപ്ടോപ്പിൽ ചെയ്‌തു. പിന്നെയും വിശപ്പിന്‍റെ വിളി വന്നു. അപ്പോഴാണ് സുധയുടെ കാര്യം ഓർത്തതു തന്നെ. അവൾ ഇതു വരെ ഡിന്നർ കഴിക്കാൻ വിളിച്ചില്ലല്ലോ? അടുക്കളയിൽ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ ഇല്ല. കിടപ്പുമുറിയിൽ ചെന്നപ്പോഴാണ് ഈ കത്ത്. അയാൾ ഫോൺ വിളിച്ചു നോക്കി. സ്വിച്ച്ഡ്ഓഫ് ആണ്. അവളുടെ അച്ഛനമ്മമാരെ വിളിച്ചാലോ.
