മഹേഷിന്‍റെ കൈകളിലിരുന്ന് ആ കത്ത് വിറകൊണ്ടു. സുധ തന്നെയാണ് ഇത് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. വലത്തേക്ക് അൽപം ചെരിഞ്ഞ് അത്ര സുന്ദരമല്ലാത്ത കയ്യക്ഷരം. അത് സുധയുടേത് തന്നെ.
“മനുഷ്യ ജീവികൾ ഇല്ലാത്ത വീട്ടിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ താമസിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നുകയാണ്. മനുഷ്യനു പകരം യന്ത്രോപകരണങ്ങൾ. എനിക്ക് ഇനി എന്‍റെ സഹജീവികൾക്കൊപ്പം കഴിയണം. അതിനായി ഞാൻ ഈ വീട് വിട്ടു പോവുകയാണ്. എന്നെ കുറിച്ചോർത്ത് യാതൊരു ആശങ്കയും വേണ്ട. തൊട്ടടുത്തു തന്നെ ഉണ്ടാകും. വീട്ടിലെ ജോലിക്കാരി ലക്ഷ്മി നിങ്ങളുടെ ഭക്ഷണകാര്യങ്ങൾ വേണ്ടതു പോലെ നടത്തിക്കൊള്ളും. അതിനാൽ എന്നെ മിസ് ചെയ്യുകയേയില്ല. എന്നെ ഫോണിൽ വിളിക്കാനോ, അന്വേഷിക്കാനോ മെനക്കെടേണ്ട. കത്ത് വായിച്ച് മഹേഷ് എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അസ്വസ്ഥനായി. പിന്നെ അയാൾ തന്‍റെ രണ്ടു പെൺമക്കളെയും വിളിച്ചു.
“ശ്രേയാ… ശ്രുതി കം…” അവർ രണ്ടു പേരും സ്വന്തം മുറികളിൽ തന്നെയാണ്. വിളിച്ച് അഞ്ചു മിനിട്ടു കഴിഞ്ഞാണ് രണ്ടുപേരും മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കു വന്നതു തന്നെ. തങ്ങൾ ചെയ്തിരുന്ന കാര്യത്തിനു തടസം വന്നതിന്‍റെ ഈർഷ്യ രണ്ടു പേരുടെ മുഖത്തും പ്രകടമായിരുന്നു.
“മമ്മി എപ്പോഴാണ് പോയത്? നിങ്ങൾ കണ്ടില്ലേ?”
രണ്ടുപേരും കൈ മലർത്തി.
“അത്…പപ്പ… ഞങ്ങൾ കണ്ടില്ല. ഞാൻ പ്രോജക്‌ടിന്‍റെ ഡീറ്റെയിൽ ഡൗൺലോഡ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു.” 16 വയസ്സുള്ള ശ്രേയ പറഞ്ഞു.
“പിന്നെ, ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഫേസ്ബുക്കിൽ ചാറ്റ് ചെയ്യുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.” ശ്രേയയേക്കാൾ 5 വയസ്സ് ഇളപ്പമുള്ള അനുജത്തി ശ്രുതി കിട്ടിയ അവസരം പാഴാക്കിയില്ല.
“ഓ… നീ കൂടുതലൊന്നും പറയണ്ട. ആ ടാബിൽ ടെബിൾ റൺ കളിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ.?”
“ഓകെ രണ്ടുപേരും മമ്മി പോയത് അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ. മതി തർക്കം നിർത്തിക്കോ.” മഹേഷ് നെറ്റിയിൽ കൈവച്ചു. അവരോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടിട്ട് എന്തു കാര്യം. ഇക്കാര്യത്തിൽ താനും തുല്യമായി അതിൽ അധികമോ ഉത്തരവാദിത്തം പേറുന്ന ആളാണല്ലോ.
രാത്രി ഡിന്നർ കഴിക്കേണ്ട സമയവും കഴിഞ്ഞു. താൻ ഇവിടെ വന്നിട്ട് 3 മണിക്കൂറായി. ഈ സമയമത്രയും അവൾ എവിടെയെന്ന് താനും നോക്കിയില്ലല്ലോ. മഹേഷ് ഖിന്നതയോടെ ആലോചിച്ചു. വാതിൽ തുറന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു. താൻ വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ ചായയും ലഘു പലഹാരവും പതിവുപോലെ ടേബിളിൽ വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ആ സമയത്ത് കൂട്ടുകാരോട് ഓൺലൈനിൽ സംസാരിക്കുക പതിവാണ്. ഒപ്പം എമർജൻസി ആയ ഒഫീഷ്യൽ മെയിലുകൾക്ക് മറുപടി നൽകലും കൂടിയാവുമ്പോൾ സമയം പോകുന്നത് അറിയില്ല. പ്രത്യേകിച്ചും നാളെ ഓഫീസിൽ പ്രോജക്‌ട് പ്രെസന്‍റേഷൻ ഉള്ളതു കൊണ്ട് കുറെ വർക്കുകൾ വേറെയും. ഇതിനിടയിൽ സുധയെ അന്വേഷിക്കാൻ പോലും താൻ മെനക്കെട്ടില്ല.
ചായ കുടിച്ച് ക്ഷീണം മാറിയപ്പോൾ കുറെ വർക്കുകൾ ഇടതടവില്ലാതെ ലാപ്ടോപ്പിൽ ചെയ്തു. പിന്നെയും വിശപ്പിന്‍റെ വിളി വന്നു. അപ്പോഴാണ് സുധയുടെ കാര്യം ഓർത്തതു തന്നെ. അവൾ ഇതു വരെ ഡിന്നർ കഴിക്കാൻ വിളിച്ചില്ലല്ലോ? അടുക്കളയിൽ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ ഇല്ല. കിടപ്പുമുറിയിൽ ചെന്നപ്പോഴാണ് ഈ കത്ത്. അയാൾ ഫോൺ വിളിച്ചു നോക്കി. സ്വിച്ച്ഡ്ഓഫ് ആണ്. അവളുടെ അച്ഛനമ്മമാരെ വിളിച്ചാലോ.
ഏയ് ഈ രാത്രിയിൽ, വേണ്ട. അവർ ആകെ വിഷമിക്കും. പിന്നെ തന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തും. പോലീസിന്‍റെ സഹായം തേടാമെന്നു വച്ചാൽ അതും ശരിയാവില്ല. സുധ സ്വന്തം ഇഷ്‌ടത്തിന് പോയതിന് എങ്ങനെ കേസെടുക്കും.
ആ രാത്രി മഹേഷിനും കുട്ടികൾക്കും ഉറക്കം നഷ്‌ടപ്പെട്ടു. ദേഷ്യവും, സങ്കടവും, കുറ്റബോധവും അവരുടെ മനസ്സിനെ മഥിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. തങ്ങളെ സുധ ഇത്ര നിസാരമായി ഉപേക്ഷിച്ചു പോയല്ലോ എന്ന ദേഷ്യം ആണ് മഹേഷിന് കൂടുതൽ തോന്നിയത്. എങ്കിലും ഉള്ളിന്‍റെ ഉള്ളിൽ ആ വേദന നിറഞ്ഞു. ഈ പ്രശ്നങ്ങളുടെ അടിസ്‌ഥാനം തങ്ങളാണല്ലോ.”
ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പു വരെ അവരുടേത് സന്തുഷ്ടകുടുംബം ആയിരുന്നു. ഒരു മിച്ച് അത്താഴം കഴിക്കാനും, ബീച്ചിൽ ഔട്ടിംഗ് പോകാനും, റസ്റ്റോറന്‍റിൽ ഒരുമിച്ച് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും അവർ സമയം കണ്ടെത്താറുണ്ടായിരുന്നു.
ഒരു ദിവസത്തെ സന്തോഷങ്ങളും സങ്കടങ്ങളും കളിചിരികളും എല്ലാം പങ്കുവയ്‌ക്കുന്നത് രാത്രിയിൽ ഡിന്നർ മേശയ്‌ക്കു ചുറ്റും ഇരുന്നായിരുന്നു.
ഈ പതിവുകളൊക്കെ മഹേഷിന് ആ ലാപ്ടോപ്പ് കമ്പനി സമ്മാനിക്കും വരെ മാത്രമായിരുന്നു. വീട്ടിലെ ഒരു പൊതുമുറിയിൽ വച്ച് കമ്പ്യൂട്ടർ ഉപയോഗിക്കുന്ന അവസരത്തിൽ ഒന്നും ഓരോ തുരുത്തുകൾ ആ വീട്ടിൽ രൂപപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ലാപ്ടോപ്പ് വന്നതോടെ കഥ മാറി. അതുമായി ഇഷ്ടമുള്ള സ്ഥലത്ത് ചെന്നിരിക്കാം. ടെക്നോസാവിയാണ് മഹേഷ്. നെറ്റിലൂടെ തന്‍റെ ലോകം വിസ്തൃതമാക്കാൻ അയാൾ വെമ്പൽ കൊണ്ടു. ഫലമോ, ദിവസത്തിൽ മുക്കാൽ സമയവും ലാപ്ടോപ്പിലായി.
സുധയ്ക്ക് ഇതൊന്നും അത്രയ്ക്ക് ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും. അവൾ എതിർത്തില്ല. എന്നാൽ രണ്ട് പെൺമക്കൾക്കും ലാപ്ടോപ്പ് വാങ്ങിച്ചു കൊടുത്തപ്പോൾ സുധ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയതാണ്. പിന്നെ ടാബ്‍ലെറ്റും, ഐഫോണും, ഐപാഡും ഒക്കെ വീട്ടിൽ കളിപ്പാട്ടം പോലെ നിറഞ്ഞപ്പോൾ തികച്ചും ഓരോ തുരുത്തുകൾക്കുള്ളിൽ അച്ഛനും മക്കളും ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി. പാവം സുധ! വീട്ടിലുള്ളവർ ഗാഡ്ജറ്റുകളെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒറ്റപ്പെടലിന്‍റെ ശ്വാസംമുട്ടൽ സുധയെ വിഷമത്തിലാക്കി.
ശ്രേയ തന്‍റെ ഐപാഡും ശ്രുതി ടാബ്‍ലെറ്റും എവിടെപോയാലും കൊണ്ടു നടക്കും. കുടുംബ ചടങ്ങുകളിൽ പങ്കെടുക്കുമ്പോൾ പോലും ചുറ്റുമുള്ള വരെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഐപാഡിലും ടാബിലും കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ഫെസ്റ്റിവലുകളിലും മറ്റും അവർ ആകെ പങ്കുചേരുന്നത് തങ്ങളുടെ ക്യാമറയിൽ ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നതാണ്. അതാകട്ടെ സോഷ്യൽ നെറ്റ്‍വർക്കിൽ പ്രദർശിപ്പിക്കാൻ മാത്രവും!
വാട്ട്സാപ്പിംഗ്, സൈബറിംഗ്, സൈക്പ്പ്, എഫ്ബി ഇതൊക്കെയാണ് വീട്ടിനുള്ളിലെ പ്രിയപ്പെട്ട സംഭാഷണ വിഷയങ്ങൾ. തൊട്ടടുത്ത ഫ്ളാറ്റിൽ താമസിക്കുന്ന ചങ്ങാതിമാരോട് ഫേസ്ബുക്കിലൂടെ മാത്രമാണ് സംസാരം! നേരിട്ടു കാണാനുള്ള അവസരങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും അതുപ്പോലും ഉപയോഗിക്കാറില്ല. ഇതൊക്കെ കാണുമ്പോൾ സുധയ്ക്ക് ദേഷ്യം വരും. അവർ പ്രതിഷേധിക്കുമ്പോൾ അച്ഛനും മക്കളും ചിരിച്ചു തള്ളും. നാടോടുമ്പോൾ നടുവേ ഓടണ്ടേ? അതാണ് മഹേഷിന്‍റെ ചോദ്യം.
ടെക്നോളജിയുമായി ബന്ധമില്ലാത്ത ആളല്ല സുധ. വേണ്ട എന്നല്ല ആവശ്യത്തിനുമാത്രം മതി എന്ന ചിന്തയേ ഉള്ളൂ. മെയിലുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ ചെക്ക് ചെയ്യാറുണ്ട്. ഫേസ്ബുക്കിൽ വല്ലപ്പോഴും ലോഗിൻ ചെയ്യും. വിദേശത്തുള്ള ഫ്രണ്ട്സുമായി മാസത്തിലൊരിക്കൽ സൈക്പ്പിലൂടെ സംസാരിക്കും. അതിലപ്പുറം അഡിക്ഷൻ ഇതിനോടൊന്നും സുധയ്ക്ക് തോന്നിയതേയില്ല. ആരും മിണ്ടാനോ കൂട്ടുക്കൂടാനോ ഇല്ലാതെ സുധ, ഒറ്റപ്പെടുന്നതായി ഇടയ്ക്കൊക്കെ മഹേഷിനും തോന്നിയിരുന്നു. എങ്കിലും അതിനിത്ര വലിയ വില കൊടുക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് ഓർത്തില്ല. മഹേഷും കുട്ടികളും എങ്ങനെയൊക്കെയോ രാത്രി കഴിച്ചുക്കൂട്ടി.
സുധ എവിടെപ്പോയിരിക്കും? നേരം പുലർന്നപ്പോൾ പതിവുപോലെ വീട്ടുജോലിക്കാരി ലക്ഷ്മി എത്തി. അവർ എല്ലാ ജോലികളും തിരക്കിട്ട് ചെയ്തു. കുട്ടികൾ സ്കൂളിൽ പോയശേഷം മഹേഷ് മെയിലുകൾ വീണ്ടും പരിശോധിച്ചു. അത് പതിവു രീതിയാണ്. സുധയുടെ അസാന്നിധ്യത്തിലും ആ സ്വഭാവം ഉപേക്ഷിക്കാൻ മഹേഷിന് ആയില്ല. എന്നാൽ ആ ശീലം ഇന്ന് മനസ്സിന് ആശ്വാസമായി. ഇൻബോക്സിൽ അയാളെ കാത്ത് ഒരു മെയിൽ കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു. സുധയുടെ മെയിൽ!
“ഹായ്, ഗുഡ്മോണിങ്. എല്ലാവർക്കും സുഖമല്ലേ! ഇന്ന് സമയം കിട്ടുമ്പോൾ മുറ്റത്തുള്ള മാവിന്‍റെ ചോട്ടിൽ ഒന്നു പോയി നോക്കു.” അതായിരുന്നു മെയിലിലെ സന്ദേശം.
സുധ അവിടെ വരുമായിരിക്കും. അതു കൊണ്ടാണോ അങ്ങനെ ഒരു സന്ദേശം അവൾ അയച്ചത്!
വൈകിട്ട് കുട്ടികൾ വന്ന ശേഷം മഹേഷ് അവരെയും കൂട്ടി മാവിൻചോട്ടിലേക്ക് നടന്നു. പക്ഷേ സുധ എവിടെ? അവിടെയെങ്ങും സുധ ഇല്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും മാവിൻ ചോട്ടിലെ കുളിർമ്മയുള്ള കാറ്റേറ്റ അൽപ സമയം നുകർന്നു കൊണ്ട് അവർ അവിടെ തന്നെ എന്തോ പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്നു. “ഈ മരം വളരെ വലുതായല്ലോ.” ശ്രുതി അതിശയത്തോടെ മുകളിലേക്ക് നോക്കി. അതിൽ നിറയെ മാമ്പഴം, കാറ്റു വീശുമ്പോൾ ഒന്നും രണ്ടും മാമ്പഴങ്ങൾ താഴെയ്‌ക്കു വീഴുന്നുണ്ട്. ഹൗസിംഗ് കോളനിയിലെ പാർക്കിനോടു ചേർന്ന ആ മരത്തിനു ചുറ്റും ധാരാളം കുട്ടികൾ കളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവർ മാമ്പഴം പെറുക്കിക്കൂട്ടുന്ന തിരക്കിലാണ് .ശ്രുതിയെയും ശ്രേയയെയും കണ്ട് അവർ ഓടി വന്നു.
“ഹലോ ശ്രേയചേച്ചി, കുറേ നാളായല്ലോ ചേച്ചിയെ കണ്ടിട്ട്! ഇന്ന് ആന്‍റി എന്ത്യോ? എല്ലാ വ്യാഴാഴ്ചയും ആന്‍റി ഞങ്ങൾക്ക് മിഠായി തരും. മാമ്പഴം പെറുക്കിത്തരും. ഇന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ആന്‍റിയെ മിസ് ചെയ്തു!” കുട്ടികൾ കൂട്ടത്തോടെ പറയുന്നതു കേട്ട് മഹേഷ് അമ്പരന്നു.
അയാൾ കുറ്റബോധത്തോടെ ആണത് കേട്ടത്.
“സുധ ഇതുവരെ ഇക്കാര്യം തന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ.” ഈ കുട്ടികളുമൊക്കെയായി സുധയ്ക്ക് നല്ല ബന്ധമുണ്ടല്ലോ.
“ഈ കുട്ടികൾ നമ്മേക്കാൾ കൂടുതൽ മമ്മിയെ അറിയാമല്ലോ” ശ്രേയയ്ക്കും സങ്കടം തോന്നി.
“ചേച്ചി വാ ഇന്ന് മമ്മിക്കു പകരം ചേച്ചി ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കളിക്ക്!” കുട്ടികൾ നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ശ്രേയ്ക്കും സങ്കടം മാറി സന്തോഷമായി. ശ്രേയയും ശ്രുതിയും കുട്ടികൾക്കൊപ്പം കളിക്കുന്നത് മഹേഷ് നോക്കി നിന്നു. അന്ന് അയാൾ ലാപ്ടോപ്പ് തുറന്നതേയില്ല. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ സുധയുടെ മെയിൽ പ്രതീക്ഷിച്ചു മാത്രം അയാൾ ലാപ്ടോപ്പ് തുറന്നു. ഇന്നും ഉണ്ട് സുധയുടെ മെയിൽ. വടക്കു ഭാഗത്തുള്ള വായനശാലയിൽ ഒന്നു പോയി നോക്കൂ എന്നായിരുന്നു ഇന്നത്തെ മെയിൽ. ആ വായനശാലയുടെ ട്രസ്റ്റികളിൽ ഒരാളാണ് സുധയെന്ന് മഹേഷ് അറിയുന്നത് അവിടെ എത്തിയ ശേഷം മാത്രം! കുട്ടികൾക്ക് കവിത ചൊല്ലിക്കൊടുക്കാൻ സുധ സമയം കണ്ടെത്താറുണ്ടന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ മഹേഷ് കുറ്റബോധത്തിൽ നീറി.
“എന്നാണ് ചേച്ചി വരുക? എന്തു പറ്റി?” വായനശാലയിലെ സ്‌ഥിരം സന്ദർശകയെ കാണാതായപ്പോൾ ലൈബ്രേറിയൻ എങ്ങനെ ചോദിക്കാതിരിക്കും?
മഹേഷിന് ഒരു ഉത്തരം അവിടെയും നൽകാനായില്ല.
അങ്ങനെ ഓരോ ദിവസവും അച്ഛനും മക്കളം സുധ പറയുന്ന സ്‌ഥലങ്ങൾ സന്ദർശിക്കാൻ തുടങ്ങി.
വീടിന്‍റെ ടെറസിലെ സുന്ദരമായ പൂന്തോട്ടം കാണാൻ പോലും ശ്രേയയും ശ്രുതിയും ശ്രമിച്ചിരുന്നില്ല. എത്ര കഷ്‌ടപ്പെട്ടിട്ടാണ് ഇത്രയും സുന്ദരമായ പൂന്തോട്ടം സുധ ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ടാവുക.
വീടിനോടു ചേർന്ന ബാങ്കിലെ ജീവനക്കാർ മുതൽ കോളനിയിൽ നിത്യവും കൂലിവേലയ്‌ക്കു വരുന്നവർ വരെ സുധയെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരെല്ലാം മഹേഷിനെയും കുട്ടികളെയും വല്ലപ്പോഴും മാത്രം പുറത്തു കാണാറുള്ളൂ.
ആറു മാസം മുമ്പ് ഭാര്യ മരിച്ച വയോവൃദ്ധനെ കണ്ടപ്പോഴാണ് മഹേഷിന് സ്വയം ലജ്‌ജ തോന്നിയത്. ഭാര്യയുടെ മരണശേഷം സുധ അയാളുടെ വീട്ടിൽ നിത്യവും സന്ദർശിച്ച് ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും സഹായിക്കുകയും ചെയ്യാറുണ്ടായിരുന്നത്രേ.
“ഈ കോളനിയിലെ എല്ലാവരും എനിക്ക് ഫോൺ മുഖേനയും സോഷ്യൽ മീഡിയ വഴിയും അനുശോചനം അറിയിച്ചു. പക്ഷേ സുധ മാത്രമാണ് നേരിട്ട് വന്നത്.” അയാൾ പറയുന്നതു കേട്ടപ്പോൾ മഹേഷിന് സ്വയം ചെറുതാകുന്നതായി തോന്നി.
ആ ആഴ്ച അവസാനിക്കുമ്പോൾ ആ വീട്ടിലെ എല്ലാവരും കടുത്ത മനോവിഷമം നേരിട്ടു. അദ്ഭുതകരമായ കാര്യം, ആ ആഴ്ചയിൽ അവരാരും ഫേസ്ബുക്ക് പോലും സന്ദർശിച്ചില്ല എന്നതാണ്. എന്നിട്ടും തങ്ങൾക്കൊന്നും സംഭവിച്ചില്ലല്ലോ. ആരോടും ചാറ്റ് ചെയ്‌തില്ലെങ്കിലും, ദിനരാത്രങ്ങൾ കടന്നുപോയി. “കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങളിൽ ചുറ്റുമുള്ള ലോകം എത്രമാത്രമാണ് തങ്ങൾക്ക് നഷ്‌ടമായത്! ആ ചിന്ത മൂന്നുപേരിലും ശക്‌തമായി. അന്ന് ഞായാറാഴ്ച ആയിരുന്നു. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ വലിയൊരു അദ്ഭുതം അവരെ കാത്തിരുന്നു. സുധ അടുക്കളയിലുണ്ട്. കുട്ടികൾ ഓടി വന്ന് അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“മമ്മി, വീ മിസ് യൂ. എവിടെയായിരുന്നു ഇതുവരെ?”
“ഞാനെന്‍റെ അച്ഛനമ്മമാർക്കൊപ്പം ആയിരുന്നു. ഗാഡ്ജറ്റ് ഫ്രീ ലോകത്ത്!”
“സുധ പ്ലീസ്” അവൾ കൂടുതൽ പറയാതെ മഹേഷ് തടഞ്ഞു.
നിനക്കിഷ്ടമില്ലാത്ത ഗാഡ്ജറ്റുകളൊക്കെ ഞങ്ങൾ പൊതു മുറിയിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട്. പണ്ട് കമ്പ്യൂട്ടർ ഉപയോഗിച്ചതു പോലെ ഇവയൊക്കെ വേണമെന്നു തോന്നുമ്പോൾ അവിടെ പോയിരുന്നു ചെയ്യും.”
“ഞങ്ങൾ പുറത്തെ ലോകം കാണാൻ മറന്നു പോയി മമ്മി. എത്ര നഷ്‌ടമാണ് അതു കൊണ്ട് ഉണ്ടായത്.” ശ്രേയ കണ്ണീർ തുടച്ചു കൊണ്ട് അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
സുധ അവരെ മാറോടു ചേർത്തു. ഇപ്പോൾ ഇത് എന്‍റെ സ്വന്തം വീടായി. ഞാൻ ഇഷ്‌ടപ്പെടുന്ന എന്‍റെ വീട് കണ്ണിൽ നിറഞ്ഞ നീരുറവ ആരും കാണാതെ സുധ തുടച്ചു കളഞ്ഞു.
