സുനിതയുടെ എട്ട് വയസ്സുള്ള മകൻ ആദിത്യൻ കട്ടിലിൽ ഉറങ്ങുകയാണ്. സമീപത്ത് തന്നെ സുനിത ഉറങ്ങാതെയിരിക്കുന്നു. ആദിത്യൻ വളരെ ക്ഷീണിതനാണ്.
മൾട്ടിനാഷണൽ കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്ന സുനിതയുടെ ഭർത്താവ് മനീഷ് കട്ടിലിന്‍റെ മറ്റൊരു വശത്ത് തന്‍റെ മൊബൈൽ ഫോണിൽ ഗെയിം ഓഫ് ക്രോൺസ് ഗെയിം കളിച്ചു കൊണ്ട് സമയം നീക്കുന്നു. ബെഡ്റൂം ലൈറ്റിന്‍റെ മങ്ങിയ പ്രകാശം അവിടെ തങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ട്.
സുനിത തന്‍റെ മുമ്പിൽ നിരത്തി വച്ചിരിക്കുന്ന ഉത്തരക്കടലാസുകൾ നോക്കുകയാണ്. സുനിതയുടെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഉറക്കത്തിന്‍റെ ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിക്കുന്നുണ്ട്. കോട്ടുവായ വന്ന് മൂടുന്നുണ്ടെങ്കിലും തന്‍റെ കയ്യിലെ പേപ്പറുകൾ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ അവൾ പരിശോധിക്കുകയാണ്.
സംശയം തോന്നുന്ന ചില പേപ്പറുകൾ ടേബിൾ ലാംപിന്‍റെ അരികിലോട്ട് നീക്കി വച്ച് നോക്കുന്നുണ്ട്.
“ഇനിയെത്ര നേരം കൂടിയുണ്ട്” മനീഷ് ഗെയിം ഓഫ് ക്രോൺസ് കളിക്കുന്നതിനിടയിൽ സുനിതയ്ക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞ് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. സുനിതയ്ക്ക് പക്ഷേ അനക്കമൊന്നുമില്ല.
മനീഷ് ഗെയിം കളിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ വീണ്ടും ചോദിച്ചു “ഇന്ന് രാത്രി മുഴുവൻ ഇതും നോക്കിയിരിക്കാൻ പോകുവാണോ? മതീന്നേ ഇനി ബാക്കി നാളെ നോക്കാം.”
സുനിത പേപ്പറിൽ നിന്ന് കണ്ണൊന്നു ചലിപ്പിച്ച ശേഷം “ഇല്ല” മനീഷിനോട് മറുപടിയെന്നോണം പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് ഇനിയും കുറേ പേപ്പറുകൾ നോക്കാനുണ്ട്. ആക്ച്വലി ഇത് കൗസല്യ മാഡത്തിന്‍റെ വർക്കാണ്. മാഡത്തിനു തീരെ വയ്യ. അതുകൊണ്ട് ഇത് മുഴുവൻ ചെയ്‌ത് കൊടുക്കാമെന്ന് ഞാനേറ്റതാണ്. നാളെയിത് സബ്മിറ്റ് ചെയ്യാനുള്ളതു കൊണ്ട് ഇന്ന് രാത്രി തന്നെ മുഴുവനും പരിശോധിച്ച് തീർക്കണം.”
സുനിത ഇതു പറഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്‍റെ ജോലി തുടർന്നു.
“ഓഹോ” മനീഷ് സുനിത പറഞ്ഞതെല്ലാം കേട്ടു എന്ന ഭാവത്തിൽ വീണ്ടും ഗെയിമിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നു.
സമയം കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ക്ലോക്കിൽ സമയം പുലർച്ചെ രണ്ട് മണിയാകാറായി. മനീഷ് ഗെയിമിൽ നിന്നും തൽക്കാലം ശ്രദ്ധ തിരിച്ച് കൈകളൊന്ന് അയച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞ് കിടന്നു.
മുറിക്കുള്ളിൽ ആരോ കരയുന്നതു പോലെ ഒരു തോന്നൽ മനീഷിനുണ്ടായി. പേപ്പറുകൾ നോക്കി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സുനിതയുടെ ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കിയ മനീഷ് പെട്ടെന്ന് വല്ലാതായി. കൈയിലിരുന്ന മൊബൈൽ ഫോൺ പിടുത്തം വിട്ട് തെന്നി കട്ടിലിലേക്ക് വീണു. സുനിത വിതുമ്പുകയാണ്. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് തുളുമ്പിയിരിക്കുന്നു.
“എന്താ… എന്തുപറ്റി” മനീഷ് നേരെയിരുന്ന് സുനിതയുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ഏയ്… ഒന്നുമില്ല” സുനിത തന്‍റെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“കുഴപ്പമെന്തെങ്കിലും” താനെന്തെങ്കിലും മറന്നുപോയോ എന്ന രീതിയിലാണ് മനീഷ് അത് ചോദിച്ചത്. സുനിത കരയുന്നുണ്ടെങ്കിൽ തീർച്ചയായും അതിലെന്തോ കാരണമുണ്ട്. മനീഷ് വല്ലാത്ത ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി.
ഒരൽപ നേരത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം മനീഷെന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങും മുമ്പേ സുനിത ഉത്തരക്കടലാസിലൊന്ന് എടുത്ത് മനീഷിനു നേരെ നീട്ടി.
“ഇത് വായിക്കൂ… ഒരു കുട്ടി എഴുതിയ ഉപന്യാസമാണ്.”
“ഉപന്യാസം”
“അതേ”
“ഇതുകൊണ്ടെന്താ”
“സ്കൂൾ പരീക്ഷയിൽ വിദ്യാർത്ഥികളോട് ഒരു പ്രത്യേക ചോദ്യം ചോദിച്ചിരുന്നു, മനുവേട്ടാ!” സുനിത താൻ പറഞ്ഞത് ഒന്നു കൂടി വ്യക്‌തമാക്കുന്ന രീതിയിൽ പറഞ്ഞു. “അവരോട് നിങ്ങൾക്കൊരു അവസരം കിട്ടിയാൽ എന്താകാനാണ് ആഗ്രഹമെന്ന് ചോദിച്ചിരുന്നു? മനുവേട്ടനറിയോ ഈ കുട്ടി എന്താണ് എഴുതിവച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന്?”
“എന്താണ്… എന്താണ് അതിലെഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നത്. മനീഷ് അൽപം ഇടറിയ ശബ്ദത്തിൽ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.
“ഈ കുട്ടിയെഴുതിരിക്കുകയാണ് അവനൊരു സ്മാർട്ട് ഫോൺ ആകണമെന്ന്.”
“സ്മാർട്ട് ഫോൺ” മനീഷിന് അപ്രതീക്ഷിതമായെന്തോ കേട്ട പോലെ.
“അതെ”
“അതെന്താ…” മനീഷ് സുനിതയിൽ നിന്നും കൂടുതൽ കേൾക്കാനെന്ന പോലെ വീണ്ടും എടുത്തു ചോദിച്ചു.
“എന്താ സ്മാർട്ട് ഫോണെന്നു എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. പ്രത്യേകിച്ചെന്താ അതിലുള്ളത്?”
“അവനെഴുതിയിരിക്കുവാ…” സുനിത വളരെ വൈകാരികമെന്നോണം ആ ഉത്തരക്കടലാസിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നത് വായിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.
“ഇപ്പോൾ എന്‍റെ അമ്മയുടേയും അച്‌ഛന്‍റേയും ജീവിതത്തിൽ സ്മാർട്ട്ഫോണിന് അവരുടെ മകനേക്കാൾ വലിയ സ്‌ഥാനമാണുള്ളത്. ഞാനൊരു സ്മാർട്ട് ഫോണായിരുന്നെങ്കിൽ അവരെന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് എത്ര മണിക്കൂർ വേണമെങ്കിലും ചെലവഴിച്ചേനെ.
അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും എന്‍റെ കൂടെ സമയം നീക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. ഓഫീസിൽ നിന്നു വീട്ടിലേക്ക് വന്നാലും അവർ ഇരുവരും ഫോണുകളിൽ എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
അവർ ഫോണിൽ എത്രനേരം വേണമെങ്കിലും ഗെയിം കളിക്കും. പക്ഷേ എന്‍റെ കൂടെ കുറച്ചുനേരം പുറത്ത് കളിക്കാൻ കൂടാൻ വിളിച്ചാൽ ഉടനെ എന്നോട് ചൂടാകും. എന്‍റെ പ്രായത്തിലുള്ള കുട്ടികളെ വിളിച്ച് കൊണ്ടു വന്ന് കളിക്കാൻ പറഞ്ഞ് ഒഴിവാക്കും.
അവരുടെ സ്മാർട്ട് ഫോണെങ്ങാനും താഴെ വീണാൽ അപ്പോൾ നെഞ്ചിടിക്കുന്നത് കേൾക്കാം. അവരുടനെ ഫോൺ കൈയ്യിലെടുത്ത് അതിന് പോറലേറ്റിട്ടുണ്ടോ എന്ന് നോക്കുന്നു.
ഞാനെങ്ങാനും അടിതെറ്റിയോ അശ്രദ്ധമായോ വീണുപോയാൽ എന്നെ ഞെക്കി പിടിച്ചു കൊണ്ട് നീ എന്താ തോന്നിയ പോലെ നടക്കുന്നത്. ഇതെപ്പോഴും ഇങ്ങനെയാ” എന്ന് പറഞ്ഞ് കുറ്റപ്പെടുത്തും.
അവരുടെ ഫോണിന് ചാർജ്‌ജ് തിർന്നു പോയാൽ അപ്പോൾ തന്നെ ബാറ്ററി നോക്കി കരണ്ടിൽ കുത്തിയിടാൻ ശ്രദ്ധിക്കും.
പക്ഷേ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഞാനിപ്പോൾ എന്ത് കഴിച്ചുവെന്നോ ഇനിയെന്താണ് വേണ്ടതെന്നോ ശ്രദ്ധിക്കാൻ സമയമില്ല. രാവിലെ ഞാനൊന്നും കഴിച്ചില്ലെങ്കിലും അവർക്ക് പ്രശ്നമില്ല.”
മനീഷ് സുനിത വായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഓരോ വാക്കും കേട്ട് ഞെട്ടിപ്പോയി, ആ കുട്ടി എഴുതിവച്ചിരിക്കുന്നത് കേട്ടപ്പോൾ തന്നെ ഇരുവരും നിശബ്ദതയിലേക്ക് ആഴ്ന്നിരുന്നു.
“ഇതു മാത്രമല്ല” അവളുടെ മുഖവും കണ്ണുകളും മനോവേദനയുടെ ഭാവങ്ങൾക്ക് കളം കണ്ടെത്തിയിരുന്നു സുനിത ഉത്തരക്കടലാസ് വീണ്ടും തുടർന്ന് വായിച്ചു. കുട്ടി പിന്നെയും എഴുതിയിരിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്.
“അച്ഛനും അമ്മയും എന്‍റെ അഴുക്കുപുരണ്ട യൂണിഫോമിലേക്കോ, ഷൂസിലേക്കോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. അവരെന്തോ ചടങ്ങുപോലെ എന്തൊക്കെയോ ചെയ്യുന്നു.
പക്ഷേ അവരുടെ സ്മാർട്ട് ഫോണിന് ഭംഗിയുള്ളതും വില കൂടിയ കവറുകൾ മാറ്റി വാങ്ങാന്‍ എപ്പോഴും മുൻകൈ എടുക്കുന്നുണ്ട്.
ഇന്നത്തെ മൊബൈൽ ഫോണുകൾ റേഡിയേഷനും അമിതമായ ഉപയോഗത്തിലൂടെ ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങളും ഉണ്ടാക്കുന്നവയാണെന്ന് തെളിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. സർക്കാർ അതിനു വേണ്ട മുൻകരുതലുകളെക്കുറിച്ച് ജനങ്ങളോട് പറയുന്നുണ്ട്.
മൊബൈൽ ഫോൺ നമ്മുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് ഒരു കൈയ്യകലത്തിൽ മാറ്റി വയ്‌ക്കണം. സംസാരിക്കുന്ന സമയത്ത് സ്പീക്കറുകളിൽ നിന്ന് ചെവി അകത്തി പിടിക്കണം പരമാവധി ഹെഡ്സെറ്റ് ഉപയോഗിക്കണം.
സിഗ്നൽ വീക്കാകുന്ന സമയത്ത് റേഡിയേഷൻ കൂടുതലായതിനാൽ അത്തരം സമയങ്ങളിലെ മൊബൈൽ ഫോണിന്‍റെ ഉപയോഗം കുറയ്ക്കണം. ഷർട്ടിന്‍റേയോ, പാൻറിന്‍റേയോ പോക്കറ്റുകളിൽ മൊബൈൽ ഫോൺ ഇട്ട് നടക്കരുത്. ഹോസ്പിറ്റലുകളിൽ രോഗികൾക്ക് സ്മാർട്ട് ഫോണുകൾ ഉപയോഗിക്കരുതെന്ന നിർദ്ദേശം നൽകിയിട്ടുണ്ട്. ഇത്രയൊക്കെ നിർദ്ദേശങ്ങളും വിവരങ്ങളും. അറിയുന്നവരായിട്ടും അച്ഛനും അമ്മയും മൊബൈൽ ഫോണുകൾ കൂടെത്തന്നെ കൊണ്ടു നടക്കുകയാണ്.
ഇപ്പോഴുള്ള സ്മാർട്ട് ഫോണുകൾ വ്യക്‌തികളെ യഥാർത്ഥ ലോകത്തു നിന്നും അകറ്റി നിർത്തുകയാണ്. നമ്മളെല്ലാവരും കൂടുതൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇത്തരം ഫോണുകളുടെ ദുരുപയോഗത്തിലൂടെ കുടുംബബന്ധങ്ങളിലും വ്യക്‌തിബന്ധങ്ങളിലും വിള്ളലുണ്ടാകുന്നു.
സ്മാർട്ട് ഫോണുകൾ വാഴുന്ന നേരത്ത് പരസ്പരം സംസാരിക്കാൻ പോലും ആരും മുതിരുന്നില്ല. ഇതൊക്കെയായിട്ടും സ്മാർട്ട് ഫോണുകളെ മാറ്റി നിറുത്തണമെന്ന ചിന്ത ആർക്കുമില്ല.
അതു കൊണ്ടു തന്നെ ഇങ്ങനെ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോകുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് എനിക്കൊരു സ്മാർട്ട് ഫോൺ ആകുന്നതാണ്. അങ്ങിനെയെങ്കിലും എന്‍റെ അച്ഛനും അമ്മയും എന്നെ പൊന്നു പോലെ കൊണ്ടു നടക്കില്ലേ. ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായി ശ്രദ്ധയോടെ എന്നെ നോക്കില്ലേ.
ഇന്നത്തെക്കാലത്ത് ആരും മറ്റുള്ളവരുടെ വികാരങ്ങൾക്ക് ഒരു സ്മാർട്ട് ഫോണിനോടു കാട്ടുന്ന പരിഗണന പോലും നൽകുന്നില്ല. ഇതല്ലേ നമുക്കു ചുറ്റും ഇപ്പോൾ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.”
സുനിത ആ ഉപന്യാസം മുഴുവൻ വായിച്ചു തീർത്തു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഒരു പുഴപോലെ ഒഴുകി നിറഞ്ഞിരുന്നു. മഞ്ഞുകണങ്ങൾ ചുറ്റും പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നതു പോലെ മനീഷിന്‍റെ മുഖവും വാടിയിരിക്കുന്നു. ആ കുട്ടിയെഴുതിയ ഓരോ വാക്കുകളും അവരുടെ നെഞ്ചിൽ തറച്ചു നിന്നു.
“ഈ കുട്ടിയുടെ രക്ഷിതാക്കളാണ് ഇതിനുത്തരവാദികൾ” മനീഷ് ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഇത് പറഞ്ഞതിനൊപ്പം ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആദിത്യനെ മനീഷ് ചെറുതായെന്നു പാളനോക്കി.
“നമുക്ക് അവരോട് സംസാരിക്കണം. ഇവരൊക്കെയെന്താ ഇങ്ങനെ. കുട്ടികളെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ പോലും നേരമില്ലേ. അവരുടെ ഫോണുകളിൽ തന്നെ മുഴുകിപ്പോയാലെങ്ങനാ… എന്താ ആ കുട്ടിയുടെ പേര്?” മനീഷ് തന്‍റെയുള്ളിലെ രക്ഷിതാവിന്‍റെ ഉത്തരവാദിത്വബോധത്തോടെ സുനിതയോടിതു എടുത്തു പറഞ്ഞു.
“ആ… ആദി… ആദിത്യൻ” സുനിതയുടെ വാക്കുകളിലും തൊണ്ടയിലും ഇടർച്ച കലർന്നിരുന്നു.
“ആദിത്യൻ എം. നമ്മുടെ ആദിയാണ്. ഇത് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്” സുനിത എങ്ങിനെയോ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു.
“നമ്മുടെ ആദിയോ…!” മനീഷിന് വാക്കുകൾ തിരയേണ്ടി വന്നു. അവർക്കിടയിൽ വികാരങ്ങളുടെ പകർച്ചകൾ മാറി മറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.
മനീഷിന്‍റെ സ്മാർട്ട് ഫോണിലെ നീല വെളിച്ചത്തിൽ ഗെയിമിന്‍റെ നോട്ടിഫിക്കേഷൻ വന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു.
പ്രോഗ്രസ്സ് ലോട്ട് കടന്നിരിക്കുന്നതിലുള്ള സൂചനയെന്നോണം യൂസറോട് ഫോണെടുത്ത് ലെവലുകൾ ക്ലിയർ ചെയ്യാനുള്ള അപ്ഡേറ്റുകൾ കാണിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
