കോരു മാഷിന്‍റെയും നാണി അമ്മയുടെയും മകനാണ് കുട്ടപ്പൻ. കോര മാഷ് വിദ്യാലയത്തിൽ പോയിട്ടില്ല. സർക്കാർ ജോലി ചെയ്തിട്ടില്ല. പക്ഷേ ആദ്ദേഹത്തിന് പാരമ്പര്യമായി കിട്ടിയ അറിവ് ഉപയോഗിച്ച് പൊതുപ്രവർത്തനം നടത്തിയപ്പോൾ നാട്ടിലെ സാധാരണക്കാരൻ അനുഗ്രഹിച്ചു കൊടുത്ത പേരാണ് കോരു മാഷ്.
പകൽ മുഴുവൻ നാട്ടിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിച്ച് നടക്കുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും കൊടുക്കും. അതുകൊണ്ടാണ് നിത്യജീവിതം കഷ്ടിച്ച് തള്ളി നീക്കിയിരുന്നത്. അച്‌ഛന്‍റെ പാതയിൽ മകൻ പോകരുത് എന്ന് കരുതി നാണിയമ്മ കുട്ടപ്പനെ വിദ്യാലയത്തിൽ ചേർത്തു പഠിപ്പിച്ചു.
വലിയ അറിവും സർട്ടിഫിക്കറ്റും നേടാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും കുട്ടപ്പൻ പൊതു രംഗത്ത് തിളങ്ങി. കുട്ടപ്പന്‍റെ നർമ്മ രസത്തിൽ ചാലിച്ച സംസാരം പൊതുജനം എല്ലാവരും സ്വീകരിച്ചു.
ഏഴാം ക്ലാസ് പാസായ കുട്ടപ്പൻ പഠിപ്പു നിർത്തിയിരുന്നു. മുഴുവൻ സമയവും പൊതു പ്രവർത്തനം തുടങ്ങി. ഇതിനിടയിൽ കുട്ടപ്പൻ വിവാഹം കഴിച്ചു. രണ്ട് മക്കളുമായി.
കോര മാഷിനും നാണി അമ്മയ്ക്കും വരുമാനമൊന്നും ഇല്ലാതെയായി. നാണിയമ്മ പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു, “ഈശ്വരാ എന്‍റെ മകന് ഒരു അടിച്ചു വാരുന്ന പണി കിട്ടണമേ” എന്ന്.
ആ കുടുംബത്തിന്‍റെ നന്മനിറഞ്ഞ പ്രവർത്തനം കൊണ്ടാകാം കുട്ടപ്പന് സർക്കാർ ആശുപത്രിയിൽ ഒരു ജോലി കിട്ടി. അമ്മ പ്രാർത്ഥിച്ച അടിച്ചുവാരുന്ന ജോലി തന്നെ. ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും കൊല്ലങ്ങളും കഴിഞ്ഞു. കുട്ടപ്പന് പ്രമോഷനായി. കംമ്പോണ്ടർ, എന്നുവച്ചാൽ രോഗികളുടെ മുറിവ് കെട്ടുക, പ്ലാസ്റ്റർ ഇടുക തുന്നൽ ഇടാൻ വേണ്ടി എല്ലാ സാധനങ്ങളും സെറ്റ് ചെയ്യുക എന്നുവേണ്ട ഒരുവിധ എല്ലാ പണികളും കുട്ടപ്പൻ വളരെ ആത്മാർത്ഥതയോടെ ചെയ്‌തു.
പക്ഷേ ഈ വക കാര്യങ്ങളെല്ലാം നന്നായി ചെയ്യുമെങ്കിലും കുട്ടപ്പൻ ദുഃഖിതനാണ്. കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പാർട്ടിയുടെ ഭരണം നഷ്ടപ്പെട്ടു. അതിനാൽ തന്നെ കുട്ടപ്പനെ വളരെ ദൂരേക്ക് സ്‌ഥലം മാറ്റി. സർക്കാർ ജോലിയുടെ മഹത്വം അറിയാവുന്നതു കൊണ്ട് കുട്ടപ്പൻ ജോലിയിൽ വളരെ ഭംഗിയായി പ്രവർത്തിച്ചു.
ശ്രീ പാർവതി ഡോക്ടറോട് ഇടയ്ക്ക് സൂചിപ്പിക്കും എന്നെ എങ്ങനെയെങ്കിലും ഇവിടെ നിന്ന് മാറ്റിത്തരണം എന്ന്. അതും വളരെ താഴ്മയോടെ. പക്ഷേ കുട്ടപ്പന്‍റെ ആത്മാർത്ഥത നിറഞ്ഞ പണികൾ കണ്ട് പല കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ് കുട്ടപ്പനെ അവർ അവിടെ നിലനിർത്തി.
ഓണക്കാലം ആയി സർക്കാർ പലവിധ പദ്ധതികൾ പുറത്തിറക്കി. സർക്കാരിന്‍റെ ഓണം ബംമ്പറും പുറത്തിറങ്ങി. നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടിയിൽ പാർവതി ഡോക്ടറും കുട്ടപ്പനും ഓരോ നേരമ്പോക്കുകൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. അപ്പോൾ ഡോക്ടർ വെറുതെ പറഞ്ഞു ഈ വർഷത്തെ ഓണം ബംബർ കുട്ടപ്പന് അടിച്ചാൽ എന്താ ചെയ്യാ എന്ന് ഒരു മടിയുമില്ലാതെ കുട്ടപ്പൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.
ഓണം ബംബർ എനിക്ക് ലഭിച്ചാൽ ഇനിയുള്ള കാലം സർക്കാർ വേദനം ഇല്ലാതെ ഞാനെന്‍റെ ജീവിതാവസാനം വരെ ഈ ആശുപത്രിയിൽ തന്നെ ജോലി ചെയ്യും. ആശുപത്രി ജോലി ഇത്ര ഇഷ്ടമായോ? ഡോക്ടർ ചോദിച്ചു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു സമൂഹത്തിന്‍റെ സമ്പത്ത് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ മനുഷ്യന്‍റെ ആരോഗ്യമാണ് ആരോഗ്യമുള്ള ഒരു ജനത ഉണ്ടെങ്കിൽ നല്ലൊരു സമൂഹം കെട്ടിപ്പടുത്തുയർത്തുവാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ എന്നു പറയുമ്പോൾ കുട്ടപ്പന്‍റെ മുഖത്ത് വരുന്ന പ്രകാശം ഡോക്ടർ പാർവതിക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലും പറ്റുമായിരുന്നില്ല.
അടുത്ത ദിവസം ബംബർ എടുക്കുന്ന ദിവസം വന്നു. പതിവു പോലെ കുട്ടപ്പനും ഡോക്ടറും ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു. വൈകുന്നേരം കുട്ടപ്പൻ ഭാര്യയോടും മക്കളോടും ആശുപത്രിയിൽ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം പറഞ്ഞു.
ഒരു ദിവസം കുട്ടപ്പൻ പകൽ ഡ്യൂട്ടി മുഴുവൻ എടുത്ത് വൈകീട്ട് പോകാൻ നേരത്ത് അന്നത്തെ നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടിക്കാരന് ചെറിയൊരു ആക്സിഡന്‍റ് സംഭവിക്കുകയും കുട്ടപ്പനോട് അന്നത്തെ നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടി എടുത്ത് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ ശ്രീ പാർവതി ഡോക്ടർ പറയുകയും ചെയ്‌തു.
വളരെ ക്ഷീണിതനാണ് കുട്ടപ്പൻ. അപ്പോഴാണ് ഒരു പതിനേഴുകാരി സുന്ദരിക്കുട്ടിയെ തലയിൽ പൊട്ടലുമായി കൊണ്ടു വന്നത്. ആ മുറിവിൽ മൂന്ന് നാല് സ്റ്റിച്ച് ഇട്ടു നിൽക്കുമ്പോഴാണ് വാർഡ് മെമ്പറുടെ വരവ്. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആരോ ആണത്രേ ഈ കുട്ടി. വന്ന ഉടനെ മെമ്പർ കുട്ടപ്പനോട് ചോദിച്ചു.
“എത്ര മുറിയാ ഉള്ളത്?” കുട്ടപ്പൻ ക്ഷീണമെല്ലാം മറന്ന് പറഞ്ഞു. “രണ്ട് മുറി, ഒരു സിറ്റ്ഔട്ട്, ഒരു അടുക്കള, ചെറിയൊരു വർക്ക് ഏരിയ, ഒരു ബാത്ത് റൂമും.” വാർഡ് മെമ്പർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“കുട്ടപ്പന്‍റെ വീടിന്‍റെ കാര്യമല്ല ഞാൻ ചോദിച്ചത്.” അപ്പോ കുട്ടപ്പൻ പറഞ്ഞു.
“അല്ലാ വീടുപണി എന്തായി എന്ന് കഴിഞ്ഞ ദിവസം കണ്ടപ്പോ മെമ്പർ ചോദിച്ചതല്ലേ… അപ്പൊ എന്‍റെ വീടിന്‍റെ മുറിയുടെ കാര്യമാകും ചോദിച്ചതെന്ന് ഞാൻ കരുതി.” തലയിൽ സ്റ്റിച്ചിട്ട് വേദനയോടെ ഇരിക്കുന്ന സുന്ദരി പതിനേഴുകാരി വരെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു പോയി.
വേറൊരിക്കൽ, അന്ന് മഴക്കാലമായിരുന്നു. ഈ പ്രായമായ ആൾക്കാരെ അധികവും മഴക്കാലത്താണ് അസുഖബാധിതരായി ആശുപത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ടു വരുന്നത്. അതും മിക്കവാറും സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാവും കൊണ്ടു വരുന്നത്. അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഒരു തൊണ്ണൂറു വയസ്സായ സ്ത്രീയെ കുട്ടപ്പന്‍റെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ ഒരു അമ്മായിയെ ബന്ധുക്കൾ കൊണ്ടു വന്നു. ശ്വാസം മുട്ടായിരുന്നു ആ അമ്മായിക്ക്. ഉടൻ തന്നെ ഓക്സിജൻ കൊടുക്കുകയും മറ്റുകാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ ചെയ്‌തുവെങ്കിലും അമ്മായി മരിച്ചു പോയി. ബന്ധുക്കളിൽ രണ്ടുപേർ കുട്ടപ്പനോട് ചോദിച്ചു. “ആശുപത്രിയിൽ കിടന്ന് മരിച്ചെങ്കിൽ എന്താ സാധാരണ ചെയ്യാ…?”
കുട്ടപ്പൻ പറഞ്ഞു “ആശുപത്രിയിൽ കിടന്ന് ഒരാൾ മരിച്ചാൽ സാധാരണ ഡെത്ത് കെയർ ചെയ്യും. പിന്നെ ബോഡിയും നിങ്ങൾക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു തരും. ഇവിടെ ആരുമിത് എടുക്കില്ല. ഞങ്ങൾക്ക് അതിന്‍റെ ആവശ്യമില്ല.”
“എന്താ ഈ ഡെത്ത് കെയർ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ?” കൂട്ടത്തിലൊരുത്തൻ ചോദിച്ചു. വല്ല പൈസയോ മറ്റോ കിട്ടുന്ന പരിപാടിയാണെന്ന് പുള്ളി കരുതിയിട്ടുണ്ടാകും. ചോദ്യത്തിലെ ആകാംക്ഷ അതാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
അപ്പൊ കുട്ടപ്പൻ പറഞ്ഞു “ഡെത്ത് കെയർ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ, ബോഡിയുടെ മൂക്കിൽ പഞ്ഞി വച്ച് കാല് കൂട്ടി കെട്ടുക. തലയും കെട്ടുക. ഇത്രേയുള്ളൂ…” ഇതൊക്കെ കുട്ടപ്പൻ പറയുന്നത് അത്രയും നർമ്മം കലർന്നിട്ടാണ് എന്നാൽ മുഖത്ത് യാതൊരു ഭാവ വ്യത്യാസവും ഇല്ലാതെയുമാണ്. പക്ഷേ കേട്ടു നിൽക്കുന്നവരാകട്ടെ ചിരിച്ചു മരിക്കുകയും ചെയ്യും. ഈ അമ്മായിയുടെ ബന്ധുക്കളുടെ കാര്യത്തിലും അത് തന്നെയാണ് സംഭവിച്ചത്.
ഇങ്ങനെ നർമ്മബോധം ഉള്ളതു കൊണ്ട് തന്നെ ആശുപത്രിയിൽ എത്ര തന്നെ പ്രകോപനപരമായ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായാലും പ്രത്യേകിച്ച് കാഷ്വാലിറ്റിയിൽ അവിടെ കുട്ടപ്പേട്ടൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ വലിയ സമാധാനമാണെന്ന് ശ്രീ പാർവതി ഡോക്ടറും മറ്റ് സ്റ്റാഫുകളും പറയുന്നത്.
അങ്ങനെ ആശുപത്രി കഥകൾ ഭാര്യയോടും മക്കളോടും പറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ ആരൊക്കെയോ വീട്ടിലേക്ക് വരുന്ന കാൽപ്പെരുമാറ്റം കുട്ടപ്പേട്ടൻ കേട്ടു. ചെന്നു നോക്കിയപ്പോൾ പൗരസമിതിയും ആ പ്രദേശത്തെ ബാങ്ക് മാനേജറും.
ഏറ്റവും മുന്നിൽ കുട്ടപ്പൻ ദൈവത്തെ പോലെ സ്നേഹിക്കുകയും ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഡോക്ടറും. അവർ ഓടിവന്ന് കുട്ടപ്പനെ ആലിംഗനം ചെയ്‌തു പറഞ്ഞു. “താനാണ് യഥാർത്ഥ ദൈവം. കുട്ടപ്പാ താങ്കളുടെ ഹൃദയശുദ്ധി സാക്ഷാൽ ഈശ്വരൻ അറിഞ്ഞു. ഈ വർഷത്തെ ഓണം ബംബർ കുട്ടപ്പന് കിട്ടിയിരിക്കുന്നു.” ഇതുകേട്ട് കുട്ടപ്പനും ഭാര്യയും മക്കളും സന്തോഷത്തോടെ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.
എല്ലാം കേട്ട് കിടന്നിരുന്ന കോരു മാഷും നാണിയമ്മയും പരസ്പരം നോക്കി പറഞ്ഞു. ജീവിതത്തിൽ അവസരങ്ങൾക്കും സമ്പത്തിനും വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കരുത്. വൃത്തിയുള്ള പാത്രത്തിലേ ഈശ്വരൻ ഭിക്ഷ തരൂ.
