ഗ്രാന്‍റ് ഹോസ്‌പിറ്റലിന്‍റെ പാർക്കിംഗ് ഏരിയയിൽ കാർ കൊണ്ടു വന്ന് പാർക്ക് ചെയ്‌ത ശേഷം ഞാൻ നാഷണൽ ഇൻഷുറൻസ് ഹെൽത്ത് പോളിസി കാർഡെടുത്ത് പോക്കറ്റിൽ തിരുകി. തലയുയർത്തി പിടിച്ച് ഗമയോടെ ഗ്രാന്‍റ് ഹോസ്‌പിറ്റലിന്‍റെ വശങ്ങളിലേയ്‌ക്ക് തുറക്കുന്ന പ്രവേശന കവാടം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
നഗരത്തിലെ പ്രശസ്‌തമായ കോർപ്പറേറ്റ് ആശുപത്രികളിൽ ഒന്നാണ് ഗ്രാന്‍റ് ഹോസ്‌പിറ്റൽ. ചെറിയൊരു താഴ്‌വരയിൽ ഏതാണ്ട് 20 ഏക്കറിൽ വ്യാപിച്ച് കിടക്കുന്ന പ്രദേശം. അത്യാധുനിക സൗകര്യങ്ങളോടു കൂടിയ ആശുപത്രിയ്‌ക്ക് ചുറ്റും മനോഹരമായ ഉദ്യാനവുമുണ്ട്. ശരിക്കും ഒരു ഫൈവ് സ്‌റ്റാർ ഹോസ്‌പിറ്റൽ ലുക്ക്.
വീർപ്പുമുട്ടിക്കുന്ന ഡെറ്റോൾ- ഫിനോയിൽ ഗന്ധത്തിനു പകരം മനം മയക്കുന്ന പെർഫ്യൂമിന്‍റെ സുഗന്ധം. ഇന്‍റീരിയർ കണ്ട് ഞാൻ അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഒരു നിമിഷം പകച്ചു നിന്നു. പോക്കറ്റിൽ തിരുകിയ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡെടുത്ത് രണ്ടു വട്ടം കണ്ണോടിച്ച് ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ റിസപ്‌ഷൻ റൂമിൽ പ്രവേശിച്ചു. ചുവരിൽ വലിയ അക്ഷരത്തിൽ സ്‌പെഷ്യലിസ്‌റ്റ് ഡോക്‌ടർമാരുടെ പേരും ഒപ്പം കനം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പിടി ഡിഗ്രികളും. ഗ്രാന്‍റ് ഹോസ്‌പിറ്റൽ കൊള്ളാം. പേരു പോലെ തന്നെ എല്ലാം ഗ്രാന്‍റ്. ഞാൻ സന്തോഷം ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയിൽ ഒതുക്കി.
റിസപ്‌ഷണിൽ ഇരിക്കുന്ന സുന്ദരിയായ യുവതി കമ്പ്യൂട്ടറിൽ തിടുക്കത്തിൽ എന്തെല്ലാമോ അടിച്ചു കൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് അവൾ കമ്പ്യൂട്ടറിൽ നിന്നും തലയുയർത്തി എന്‍റെ നേരെ നോക്കി.
“സർ. താങ്കളുടെ പേര്?”
“ഫൽഗുണൻ പിള്ള”
“നൈസ് നെയിം.”
ഇതുവരെ ആരും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇതാദ്യമായാണ് (ആത്മഗതം).
“ഏയ്‌ജ്”
“45 വയസ്സ്”
“പ്രൊഫഷൻ?”
“കോളേജ് ലക്‌ചറർ”
“ഇൻഷുറൻസ് ക്ലെയിം ഒക്കെയുള്ളതല്ലെ?”
“അതെയതെ.” ഞാൻ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ തലയാട്ടി.
“ഹെൽത്ത് പ്രോബ്ലം?”
“ഒരു തലക്കറക്കം..”
“ഇവിടെ വരുന്നവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും തലക്കറക്കത്തിന്‍റെ പേരും പറഞ്ഞു വരുന്നവരാണ്.” ഒരു പിറുപിറുപ്പ് മാത്രമാണ് കേട്ടതെങ്കിലും ഇതാവും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുകയെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു.
“ജനറൽ ഫിസിഷ്യൻ, ഡയബറ്റിസ് സ്‌പെഷ്യലിസ്‌റ്റ്, ഹാർട്ട് സ്‌പെഷ്യലിസ്‌റ്റ് ഇവരിൽ ആരെയാണ് കാണേണ്ടത്?” യുവതി കമ്പ്യൂട്ടറിൽ നിന്നും തലയെടുക്കാതെ ചോദിച്ചു.
“ജനറൽ ഫിസിഷ്യൻ” ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസമുതിർത്തു കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഓ.കെ. സർ.”
“ഇടതു ഭാഗത്തെ കോറിഡോർ കടന്നാലുടൻ രണ്ടാമത്തെ മുറി. ഡോ.നിത്യാനന്ദ് എന്ന് ബോർഡുണ്ട്.”
സംസാരത്തിനിടയ്‌ക്ക് യുവതി ഒരു റെസീപ്‌റ്റ് എന്‍റെ കൈയിൽ ഏൽപ്പിച്ചു.
ബില്ലിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയ 500 രൂപ അടച്ച് ഞാൻ ഡോക്‌ടറുടെ റൂമിനു പുറത്തിട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകളിൽ ഒന്നിൽ ഇടം പിടിച്ചു. ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ നീണ്ട കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ ഡോ. നിത്യാനന്ദുമായുള്ള കൂടിക്കാഴ്‌ച നടന്നു. ഏതാണ്ട് 50തിനോടടുത്ത പ്രായം. പേരിനൊപ്പം കൂട്ടായി 4-5 മെഡിക്കൽ ഡിഗ്രികളുമുണ്ട്.
“എന്താ പ്രോബ്ലം?” ഡോക്‌ടർ മുഖം താഴ്‌ത്തി കണ്ണടയ്‌ക്ക് മുകളിലൂടെ നോക്കി.
“അ.. അതോ തലകറങ്ങുന്നുണ്ട്. ഒരു പക്ഷേ ബ്ലഡ് പ്രഷർ കൊണ്ടായിരിക്കും. പിന്നെ ഒരു ജനറൽ ചെക്കപ്പൊക്കെ ചെയ്യുന്നതു നല്ലതല്ലെ. ഇൻഷുറൻസ് കാർഡൊക്കെയുണ്ട്.”
“ഓ. ഐസി. (ഒരു നിമിഷം മൗനത്തിനു ശേഷം) താങ്കൾ അഡ്‌മിറ്റാവേണ്ടി വരും.”
“സർ, ഞാൻ രണ്ടു ദിവസത്തേക്കു ലീവ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്തൊക്കെ ടെസ്‌റ്റ് വേണ്ടി വരും?” ഡോക്‌ടർ മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ വച്ചിരുന്ന കണ്ണടയെടുത്ത് മാറ്റി മുഖമൊന്നു തുടച്ചു.
“ആശുപത്രിയിൽ അഡ്‌മിറ്റാവാനല്ലെ. സീരിയസ്സ് പ്രോബ്ലം എഴുതേണ്ടി വരും.” ഊം.. താങ്കൾ എത്ര തവണ ടോയ്‌ലറ്റിൽ പോകാറുണ്ട്.”
“രണ്ടോ- മൂന്നോ തവണ.”
“ശരി. എങ്കിൽ ക്രോണിക് ലൂസ് ബോൾ സിൻഡ്രോം എന്നെഴുതാം. ഇനി ബാക്കി ടെസ്‌റ്റുകൾ ഗ്യാസ്‌ട്രോളജിസ്‌റ്റും ഹൃദ്‌രോഗവിദഗ്‌ദ്ധനും നടത്തും. ഒബ്‌സർവേഷനും ചെക്കപ്പ് എല്ലാം കൂടി എത്ര ദിവസം അഡ്‌മിറ്റാവണം എന്നെഴുതണം? 2-3 ദിവസം ആശുപത്രിയിൽ തങ്ങേണ്ടി വരും. തയ്യാറാണോ?” ഡോക്‌ടർ ചോദിച്ചു.
“രണ്ടു ദിവസം, അതിൽ കൂടുതൽ ലീവ് പറഞ്ഞിട്ടില്ല.” ഞാൻ നിസ്സഹായത പ്രകടിപ്പിച്ചു.
“ഓ.കെ. എങ്കിൽ താങ്കൾ അഡ്‌മിറ്റായി കൊള്ളൂ.”
അഡ്‌മിഷൻ കൗണ്ടറിൽ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡ് ഏൽപ്പിച്ച് ഫൽഗുണൻ പിള്ള എന്ന ഞാൻ ആ ഫൈവ് സ്‌റ്റാർ ഹോസ്‌പിറ്റലിൽ അഡ്‌മിറ്റായി. റൂം കാണിച്ചു തന്ന ശേഷം നഴ്‌സ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഗ്രാന്‍റ് ബെഡ്, സീലിംഗ് ലൈറ്റ്‌സ്, നല്ല വൃത്തിയും പോഷ് ലുക്കുമുള്ള ടോയ്‌ലറ്റ്.. രണ്ടോ മൂന്നോ തവണ ഒഫീഷ്യൽ കോൺഫറൻസിനു പോയപ്പോൾ ഷെയർ ചെയ്‌ത് ഇതു പോലെയൊരു റൂമിൽ തങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. എന്തായാലും ഇൻഷുറൻസ് എടുത്തത് എത്ര നന്നായി. (ആത്മഗതം)
ഒട്ടും വൈകിക്കാതെ ഞാൻ മൊബൈൽ ഫോണെടുത്ത് ഭാര്യയെ വിളിച്ചു. “എടിയേയ്! ഞാൻ ഇവിടെ ഗ്രാന്‍റ് ആശുപത്രിയിൽ അഡ്‌മിറ്റായിട്ടുണ്ട്. നീ നിമ്മി മോളേം കൂട്ടി ഇങ്ങു പോരെ. ആഹ് പിന്നെ കുറഞ്ഞതു ഒരു രണ്ടു ദിവസമെങ്കിലും ഇവിടെ തങ്ങേണ്ടി വരുമെന്നാ ഡോക്‌ടർ പറഞ്ഞത്.”
അതിനിടയ്‌ക്ക് ഗ്യാസ്‌ട്രോളജിസ്‌റ്റ് ചെക്കപ്പിനായി റൂമിലെത്തി. “ഇന്നെത്ര വട്ടം ടോയ്‌ലറ്റിൽ പോയി.” കേസ് ഷീറ്റിലുടെ കണ്ണോടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ഒരു… അല്ല രണ്ടു തവണ.” എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ ഞാൻ കുഴഞ്ഞു.
“ഈ അസ്വസ്‌ഥത തുടങ്ങിയിട്ടെത്ര നാളായി.”
“ഒ… ഒരു ആറു മാസമായി കാണും. പിന്നെ ഡോക്‌ടറെ എന്‍റെ പ്രശ്നം അതല്ല. എനിക്ക് തലകറങ്ങുന്നുണ്ട്. ”
“എപ്പോ?”
“അത്.. അങ്ങനെ കൃത്യസമയമൊന്നും പറയാനാവില്ല.”
“എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. താങ്കൾക്ക് എന്തോ ന്യൂറോളജിക്കൽ പ്രോബ്ലമുണ്ടെന്നാണ്, വിഷമിക്കണ്ട. ഞാൻ നല്ലൊരു ന്യൂറോളജിസ്‌റ്റിന്‍റെ പക്കൽ റെഫർ ചെയ്യാം.” ഡോക്‌ടർ പറഞ്ഞു.
“ശരി ഡോക്‌ടർ. പക്ഷേ നാളെ സന്ധ്യയ്‌ക്കകം ചികിത്സയൊക്കെ കഴിയണം. ലീവ് അധികമില്ല.”
“അഹ്! പിന്നെ നിങ്ങളുടെ റെക്‌റ്റത്തിൽ മുഴയുണ്ടോയെന്നറിയണം. അതിനുള്ള ടെസ്‌റ്റ് എഴുതി തരാം. ഒന്നു രണ്ടു മണിക്കൂർ ഒന്നും കഴിക്കരുത്. 4 മണിക്കൂറിനു ശേഷം ടെസ്‌റ്റുണ്ടാവും.” ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ഡോക്‌ടർ റൂം വിട്ടിറങ്ങി.
അതിനിടയ്‌ക്ക് ഒരു നഴ്‌സ് മുറിയിലേയ്‌ക്ക് കടന്നു വന്നു. താങ്കളുടെ ബ്ലഡ് വേണ്ടി വരും. ഓരോ ആറ് മണിക്കൂർ ഇട വിട്ടും ടെസ്‌റ്റ് നടത്തേണ്ടി വരും.
“ഹന്‍റെമ്മോ, ഇതെന്തു തരം ടെസ്‌റ്റ്?” ഞാൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു.
“പേടിക്കണ്ട, നിങ്ങളുടെ ബ്ലഡ്‌ഡിൽ ബേസിക്ക് സോൾട്ടിന്‍റെ സ്‌ഥിതി മാറുന്നുണ്ടോ എന്നറിയാനാണ് ഈ ടെസ്‌റ്റ്. ലൂസ് മോഷനോ മറ്റു ഉദരപ്രശ്നങ്ങളോ ഉണ്ടോ എന്നുമറിയണം”
“രാത്രി 8 മണിയ്‌ക്ക് തന്നെ അത്താഴം കഴിക്കണം. രാവിലെ ഭക്ഷണമൊന്നും കഴിക്കരുത്. ബ്ലഡ് സാംപിൾ എടുക്കാനുണ്ട്. 12 മണിക്കൂർ മുമ്പ് ഒന്നും കഴിക്കരുത്.” റൂമിനു പുറത്തിറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പായി നഴ്‌സ് പറഞ്ഞു.
“പ.. പക്ഷേ എനിക്ക് അസിഡിറ്റിയുണ്ട്. രാത്രി ഏകദേശം 3 മണിയ്‌ക്ക് ഞാൻ എഴുന്നേൽക്കും. രണ്ടു ബിസ്‌ക്കറ്റ് കഴിക്കും. ഒരു കപ്പ് പാലും. എന്നിട്ടും ഉറക്കം വരാറില്ല.”
“ഈ അവസ്‌ഥയിൽ ഒന്നും കഴിക്കാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്” നഴ്‌സ് പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴെക്കും ഹാർട്ട് സ്‌പെഷ്യലിസ്‌റ്റ് അവിടെയെത്തി. “താങ്കളുടെ പൾസ് റെയ്‌റ്റും ബി.പി.യും നോർമ്മലാണ്. തല കറക്കമുണ്ടാവുന്നത് ബി.പി. കാരണമായിരിക്കില്ല. എങ്കിലും ഇ.സി.ജി.യും ഇക്കോ ടെസ്‌റ്റും ചെയ്‌തു നോക്കാം. ചെക്കപ്പ് ചെയ്യുന്നതാണ് നല്ലത്.”
“ശരി സർ, ഞാനും അതു തന്നെയാണ് പറഞ്ഞു വന്നത്”
“നാളെ രാവിലെ എല്ലാ ടെസ്‌റ്റും ചെയ്യേണ്ടി വരും.” ഡോക്‌ടർ മുറിവിട്ടിറങ്ങി.
ഡോക്‌ടർ പോയ ഉടനെ ഞാൻ കട്ടിലിൽ കയറിയിരുന്ന് ടി.വി. ഓൺ ചെയ്‌ത് റിമോട്ടെടുത്ത് ചാനലുകൾ ഓരോന്നായി മാറ്റാൻ തുടങ്ങി. ഇടയ്‌ക്ക് നഴ്‌സ് വന്ന് കൈയിൽ നിന്നും ബ്ലഡ് എടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“ഹൗ.. എന്തൊരു വേദന.” പിന്നെ അര മണിക്കൂർ കൂടുമ്പോൾ കാപ്പി, ചായ, ടിഫിൻ ഓർഡർ എടുക്കുന്നതിനായി സുന്ദരികളായ യുവതികൾ ഹംസം മാതിരി ഒഴുകിയെത്തിയിരുന്നു.
ഇടയ്‌ക്ക് സിൽക്ക് സാരി ഉടുത്ത ഒരു യുവതി എത്തി. “സർ, താങ്കൾ ഇവിടെ കംഫർട്ടെബിൾ അല്ലെ?”
“അതെയതെ” ഞാൻ തലയാട്ടി.
“താങ്കൾക്ക് ന്യൂറോളജിക്കൽ ഡിസോർഡർ ഉണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്നറിയുന്നതിനു ന്യൂറോഗ്രാഫ് ടെസ്‌റ്റ് എടുക്കേണ്ടി വരും.” ന്യൂറോളജിസ്‌റ്റ് പറഞ്ഞു.
“സർ, വേദനയുണ്ടാവുന്ന ടെസ്‌റ്റാണോയിത്.” എനിക്ക് ഉള്ളിൽ ഭയമുണ്ടായിരുന്നു.
“ഇല്ലില്ല. ഒട്ടും വേദന കാണില്ല.” ന്യൂറോളജിസ്‌റ്റ് പറഞ്ഞു.
“ഒഹ്! വേദനയില്ലെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ല.” എനിക്ക് ആശ്വാസമായി. സന്ധ്യയോടെ ഭാര്യയും മകളും ആശുപത്രിയിലെത്തി.
ഭാര്യയ്‌ക്കും മകൾക്കും മുന്നിൽ പത്രാസ് പ്രകടിപ്പിക്കാൻ അവസരം ലഭിച്ച സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ. “മീനാക്ഷി, കണ്ടോ ഇത്രയും വലിയ ആശുപത്രിയിൽ സൗജന്യമായി ചികിത്സ കിട്ടുകയെന്നു വച്ചാൽ ഹോ! ഭാഗ്യം എന്നല്ലാതെ എന്താ പറയുക.” അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ ആശ്ചര്യം നിറയുന്നതു കണ്ട് എനിക്ക് അഭിമാനം തോന്നി. ടി.വി. കണ്ടും ഭക്ഷണം കഴിച്ചും കുശലം പറഞ്ഞും ഞാൻ അന്നു രാത്രി ചെലവഴിച്ചു. അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ടെസ്‌റ്റ് കഴിഞ്ഞു. ഉച്ചയ്‌ക്കകം റിപ്പോർട്ടുമെത്തി.
“താങ്കൾക്ക് ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല. ടെൻഷൻ കൂടുന്നതു കൊണ്ടാണ് താങ്കൾക്ക് തലകറക്കവും ലൂസ് മോഷനും ഉണ്ടാവുന്നത്.” റിപ്പോർട്ട് നോക്കി ഡോക്‌ടർ പറഞ്ഞു. ഉടൻ ഡിസ്‌ചാർജ് ഷീറ്റും എഴുതി നൽകി.
“സർ , അപ്പോ ഞാനിനി എന്തു ചെയ്യണം?” ഇനിയും തലകറക്കം വന്നാലോ എന്ന ആശങ്ക കാരണം ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“താങ്കൾ മനസ്സിരുത്തി ജോലി ചെയ്യൂ. ടെൻഷനൊക്കെ താനെ പമ്പ കടക്കും.” ഡോക്‌ടർ സമാധാനിപ്പിച്ചു.
“ബിൽ സെക്ഷനിൽ പോയി റെസീപ്‌റ്റ് വാങ്ങിക്കൊള്ളൂ.” ഡോക്‌ടർ മീനാക്ഷിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
അല്‌പസമയത്തിനകം ഭാര്യ ബില്ലിംഗ് സെക്ഷനിൽ നിന്നും മടങ്ങി വന്നു. “ചേട്ടാ, കൗണ്ടറിൽ ചെന്നപ്പോൾ അവരു പറയുവാ ഇൻഷുറൻസുകാരുമായി സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്. പേഷ്യന്‍റ് ആദ്യം ബില്ലാക്കണമെന്ന്. കമ്പനി കോംപൻസേഷൻ പിന്നാലെ ലഭിക്കുമെന്ന്. കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ അറിയണമെങ്കിൽ ഈ ഫോൺ നമ്പറിൽ വിളിച്ച് സംസാരിക്കാനും പറഞ്ഞു.”
ഞാൻ ബില്ല് വാങ്ങി നോക്കി. “50,000 രൂപ” ബില്ലിലെ തുക ശരിക്കും കൂടുതലാണല്ലോ. (ആത്മഗതം) ഞാൻ ഓരോ ചെക്കപ്പ് തുകയും സസൂക്ഷ്‌മം പരിശോധിച്ചു. ഓരോ സ്‌പെഷ്യലിസ്‌റ്റ് ഡോക്‌ടറും 5,000 രൂപ ഫീസ് ഈടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ റൂമിനും ഭക്ഷണത്തിനും കൂടി 20,000 രൂപ.തൊട്ടടുത്ത പേജിൽ ടെസ്‌റ്റ് ചെലവും കാര്യങ്ങളുമുണ്ട്. ഇനി ബില്ല് അടയ്‌ക്കാനുള്ള തുകയെടുക്കാൻ ബാങ്കിൽ പോവാതെ പറ്റില്ലല്ലോ. പക്ഷേ എനിക്ക് നാളെയെ ഡിസ്‌ചാർജ് ആവാൻ പറ്റൂ.
പെട്ടെന്ന് എനിക്കൊരുപായം തോന്നി. ഞാൻ തിടുക്കത്തിൽ ബ്രീഫ്‌കെയ്‌സ് തുറന്ന് എ.ടി.എം കാർഡെടുത്ത് ഭാര്യയ്‌ക്ക് കൊടുത്തു. ഇതിൽ നിന്നും അറുപതിനായിരം രൂപ എടുത്തു കൊണ്ടു വരാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
“അല്ല. ഈ കാശൊക്കെ നമ്മൾ തന്നെ അടയ്‌ക്കണമെന്നുണ്ടോ? ഇൻഷുറൻസ് ലഭിക്കില്ലേ?” അവൾ ചോദിച്ചതു കേട്ടപ്പോൾ എനിക്കും ചെറിയൊരു ആശങ്ക തോന്നി.
എന്‍റെ മുഖഭാവം കണ്ട് അധികം ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാതെ അവൾ ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ എ.ടി.എമ്മിൽ നിന്നും 60,000 രൂപ എടുത്തു കൊണ്ടു വന്നു.
പണം കിട്ടുമോ? കിട്ടേണ്ടതല്ലേ? കിട്ടുമായിരിക്കും. ആലോചിച്ചാലോചിച്ച് ഞാൻ വിയർത്തു കുളിച്ചു.
ബില്ല് അടയ്‌ക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് ചെറിയൊരു ശ്വാസതടസ്സം നേരിട്ടു.
ജീവനോടെ തിരിച്ചു പോകാൻ പറ്റുന്നതു തന്നെ വലിയ കാര്യം. ഞങ്ങൾ ആശുപത്രിയിൽ നിന്നിറങ്ങി കാറിൽ കയറിയിരുന്നു. പുറത്ത് ഗ്രാന്‍റ് ഹോസ്‌പിറ്റൽ ബോർഡിലേക്ക് ഞാൻ വെറുതെയൊന്നു കണ്ണോടിച്ചു. സേവനം ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം എന്നെഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
തൊട്ടടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഞാൻ ആശുപത്രിയുടെ ബിൽ ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനിക്കാർക്ക് അയച്ചു കൊടുത്തു. ഒരാഴ്‌ചയ്‌ക്കുള്ളിൽ ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനിക്കാരുടെ മറുപടി കത്തും വന്നു. ഞാൻ സസന്തോഷം കത്തു തുറന്നു.
“ഏ…! ഇതെന്താ ചെക്കിനു പകരം മറ്റൊരു കത്തോ?” ഞാൻ കത്തു തുറന്നു വായിച്ചു.
“താങ്കൾ ടെസ്‌റ്റ്, ചികിത്സ എന്നീ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി കുറഞ്ഞതു മൂന്നു ദിവസമെങ്കിലും ആശുപത്രിയിൽ തങ്ങേണ്ടിയിരുന്നു. എന്നാൽ രണ്ടു ദിവസം മാത്രമേ തങ്ങിയിരുന്നുള്ളൂ എന്നതിനാൽ ഈ ക്ലെയിം അസാധുവാക്കപ്പെടുന്നു.
ഞാൻ വിറയ്‌ക്കുന്ന കൈകളിൽ ഇൻഷുറൻസ് ഡോക്യുമെന്‍റ് എടുത്തു നോക്കി. ഡോക്യുമെൻറിൽ ഏറ്റവും താഴെയായി ഉറുമ്പു നിരപോലെ ആശുപത്രിയിൽ കുറഞ്ഞതു മൂന്നു ദിവസമെങ്കിലും നിർബന്ധമായി താമസിക്കണം എന്നെഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
ഭൂമി പിളർന്ന് പാതാളത്തേക്കു പോകാൻ സാധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാനാശിച്ചു പോയി. ഇൻഷുറൻസ് കിട്ടുമെന്നു കരുതി 50,000 രൂപ കളഞ്ഞു കുളിച്ചതു മിച്ചം. ഇനി ഇത് പുറത്തറിയിച്ച് കൂടുതൽ ചമ്മാതെ നോക്കണം. മാനം കാക്കണം. അയ്യോ! ഇപ്പോ ശരിക്കും തല കറങ്ങുന്നുണ്ടേ?
